Καλώς Ήρθατε στη Ζούγκλα

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 4/3/2014

Όχι… Δεν είναι ο πιο σωστός τρόπος να ξεκινήσεις να γράφεις για μια ταινία, αλλά, δυστυχώς… όχι! Καταρχάς όχι, γιατί ο κύριος λόγος που θα δεις την ταινία είναι γιατί πλασάρεται σαν η πρώτη κωμωδία με πρωταγωνιστή τον Van Damme και είτε είσαι φαν του Βέλγου και θέλεις να τη δεις, είτε από περιέργεια θέλεις να δεις πώς θα τα πάει στην κωμωδία. Ε, λοιπόν, παρότι ο Ζαν Κλοντ είναι πρώτη μούρη στην αφίσα της ταινίας, δεν είναι πρωταγωνιστής. Όχι μόνο δεν είναι πρωταγωνιστής, αλλά στην ουσία εμφανίζεται στην οθόνη δέκα λεπτά μετά την έναρξη και μόλις για τέσσερα λεπτά. Τον ξαναβλέπουμε μετά από 10 περίπου λεπτά για να εξαφανιστεί μετά από 30 λεπτά ταινίας και να εμφανιστεί ξανά 10 λεπτά πριν το τέλος. Είναι καλός, ωστόσο, σε αυτό που του ζητήθηκε να κάνει, δηλαδή να σατιρίσει λίγο τον εαυτό του, αλλά δεν είναι πρωταγωνιστής. Άρα, αν σκόπευες να δεις την ταινία λόγω Van Damme, μάλλον θα απογοητευτείς. Αν σκόπευες να δεις την ταινία για να δεις αν ο Van Damme τα καταφέρνει στην κωμωδία, τότε, παρότι εμφανίζεται ελάχιστα, ίσως και να σε πείσει. Νομίζω, ότι το έχει αλλά πρέπει να τον δούμε σε κάτι πιο απαιτητικό και με μεγαλύτερη συμμετοχή.

Τώρα, αν δεν σκόπευες να δεις την ταινία για κανέναν από τους παραπάνω λόγους, αλλά απλώς πίστευες ότι θα είναι καλή κωμωδία, μάλλον ατύχησες. Αν σου αρέσει το λεγόμενο toilet-humor, αστεία αναφερόμενα σε οτιδήποτε κάνεις μέσα στο μπάνιο σου, θα τη βρεις ίσως λίγο διασκεδαστική, αλλά εμείς οι υπόλοιποι, δεν φταίμε σε κάτι. Προσωπικά, μπορώ να ανεχτώ μερικές στιγμές του συγκεκριμένου χιούμορ, όχι όμως συνεχή αναφορά. Από το πρώτο εικοσάλεπτο της ταινίας, τα αστεία τέτοιου ύφους δίνουν και παίρνουν ασταμάτητα, κουράζοντας.

Τους μόνους που νομίζω ότι δεν μπορείς να κατηγορήσεις για το ότι το φιλμ δεν λειτουργεί, είναι τους ηθοποιούς. Υπάρχει κωμική φλέβα στους περισσότερους και γελάς σε κάποιες σκηνές που διατηρούνται στα όρια του αστείου, όρια όμως που καταπατούνται στη μεγαλύτερη διάρκεια εισχωρώντας στην περιοχή του γελοίου και εδώ είναι καθαρά θέμα σεναριογράφου, ο οποίος φέρει την κύρια ευθύνη μαζί με τον σκηνοθέτη για αυτή τη χαζοκωμωδία, που στην αρχή φαίνεται να τα πηγαίνει καλά, όμως μετά χάνει την μπάλα.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 14/2/2016

Μια ταινία διχασμένη εκ των έσω της. Βασικά, δεν είναι η περιπέτεια αυτή που τη χαρακτηρίζει, μοιάζει μάλιστα να τη θυσιάζει, αλλά η κωμική της πλευρά, που φτάνει ακόμα και στα όρια της παρωδίας. Υπάρχουν, λοιπόν, σημεία που μπορείς να τα βρεις ιδιαίτερα αστεία, ειδικά τα πιο «χύμα», αλλά και άλλα που ακροβατούν ανάμεσα στο κιτς και το «τι είναι τούτο το πράγμα που βλέπουμε;». Ο σκηνοθέτης Ρομπ Μέτζερ είναι ολοφάνερο ότι δεν γνωρίζει πώς γυρίζεται μια κανονική ταινία, αλλά αυτό προσφέρει μια χάρη μπάχαλου στο όλο εγχείρημα. Θέλει να κάνει κι ένα σατιρικό σχόλιο περί εξουσίας (ίσως και ριάλιτι επιβίωσης), μα κι αυτό πατάει πάνω σε εικόνες που έχουμε δει πολλάκις στο παρελθόν, μην έχοντας και μια cult δυναμική για να το υποστηρίξει σωστά. Ο Άνταμ Μπρόντι και ο Ρομπ Χιούμπελ κάνουν φιλότιμες προσπάθειες, ενώ ο Ζαν-Κλοντ Βαν Νταμ παίζει σχετικά λίγο, παρωδώντας ευτυχώς τον εαυτό του. Γενικά, η ώρα περνάει, αλλά δεν είναι και να το πληρώσεις…

Βαθμολογία: