Πολεμική Μηχανή

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Video-on-Demand.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: War Machine

Ελληνικός Τίτλος: Πολεμική Μηχανή

Σεναριακή Πηγή

• Βιβλίο: The Operators: The Wild and Terrifying Inside Story of America’s War in Afghanistan του Michael Hastings.

Παραλειπόμενα

• Μια παραγωγή του Netflix, αποκλειστικά για το ίντερνετ.
• Η ταινία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Δημήτρης Μπαμπούλης

Έκδοση Κειμένου: 24/6/2017

Ένας ιδιαίτερα αφοσιωμένος και ιδιότροπος στρατηγός, ο Γκλεν ΜακΜάχον, γνωστός για τα κατορθώματά του κατά των τρομοκρατών, ορίζεται ως επικεφαλής του νατοϊκού στρατού στο Αφγανιστάν για να οργανώσει λίγο την κατάσταση. Ωστόσο, επιδιώκει με μια νέα πιο ριζοσπαστική μέθοδο να δώσει ένα τέλος στον «αιώνιο» αυτό πόλεμο. Για να επιτύχει όμως τον στόχο αυτό, πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσει μαζί με το επιτελείο του τα διεθνή παιχνίδια διπλωματίας, τους πολιτικούς της Ουάσιγκτον, αλλά και τα ΜΜΕ.

Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο του Μάικλ Χάστινγκς «The Operators» και προσπαθεί να παρουσιάσει με μια σατιρική εικόνα τον σύγχρονο πόλεμο, βασισμένο πάνω σε αληθινά κατά τον συγγραφέα γεγονότα. Ο Μισόντ, μετά από δύο πολύ καλές σκηνοθετικές δουλειές του («The Rover», «Το Χρίσμα») και τον πλέον κυνικό του χαρακτήρα, επέλεξε να δημιουργήσει κάτι εντελώς διαφορετικό. Η ταινία αν και σατιρική δεν περιέχει το χιούμορ που θα σου προκαλέσει ευφορία, αλλά σε κάποια σημεία η προφανέστατη ειρωνεία του σκηνοθέτη θα σε κάνει να προβληματιστείς πάνω σε κάποια πολεμικά θέματα. Επιπλέον, η ροή πασχίζει σε σημαντικό βαθμό από ρυθμό, καθώς είναι πολύ στατική με τις διάφορες συζητήσεις μεταξύ πολιτικών και του στρατηγού, και τις λίγο αδιάφορες επιδιώξεις τους. Βασικό αρνητικό είναι κι ότι όπως και στο βιβλίο έτσι και στην ταινία ο συγγραφέας του βιβλίου από το οποίο πηγάζουν οι πληροφορίες ακολουθεί τον ΜακΜάχον, και στην ταινία παρουσιάζεται κι ως αφηγητής, όμως οι σκηνές που εμφανίζεται είναι ελάχιστες και τα πολύ κακά μονταρισμένα πλάνα με τις σκέψεις του θεωρητικά αχρείαστα, καθώς απλά «εισβάλουν» στη ροή σε πολύ λίγα σημεία απλά για να σου θυμίσει ο σκηνοθέτης ότι υπάρχει ο χαρακτήρας. Γενικότερα, η όλη διαχείριση του χαρακτήρα δείχνει σαν να μην ήταν σίγουρος ο Μισόντ αν θέλει να τον συμπεριλάβει.

Στο τεχνικό μέρος, έχουμε μια πολύ μέτρια σκηνοθεσία για τη δουλειά που μας έχει προσφέρει μέχρι τώρα ο σκηνοθέτης με πολλά νωθρά πλάνα για το είδος της ταινίας, που επαναλαμβάνονται συνεχώς. Ακόμη κι όταν η ταινία, περίπου ένα μισάωρο πριν τελειώσει, προσπαθήσει να δώσει λίγη πολεμική δράση, η σκηνοθετική κάλυψή της είναι τόσο κακή που δεν αισθάνεσαι καν την ένταση. Σεναριακά, η ταινία δεν είναι τόσο κακή όσο στο σύνολο της. Αν και οι χιουμοριστικές ατάκες δεν προκαλούν γέλιο, το γενικότερο στήσιμο του ειρωνικού της χαρακτήρα είναι πετυχημένο. Όσον αφορά τους ηθοποιούς, ο Μπραντ Πιτ κάνει μια εξαιρετική ερμηνεία που είναι και από τα ελάχιστα πράγματα που ίσως σε κρατήσουν να δεις το έργο μέχρι τέλους, ενώ οι υπόλοιποι προσπαθούν αρκετά να στηρίξουν τον ρόλο τους και η πλειονότητά τους το κάνει αυτό με επιτυχία.

Συνεπώς, μιλάμε για μια ταινία με κακή δομή και αρκετές απροσεξίες, που πετυχαίνει μόνο έναν σκοπό από τους αρκετούς που θέτει. Ο θεατής της θα κουραστεί από την αρχή της ταινίας και στο τέλος δεν θα αποζημιωθεί, αλλά ούτε και στη διάρκεια της ταινίας καθώς αν και κωμωδία δεν βγάζει ιδιαίτερο χιούμορ. Τέλος, το μόνο αξιέπαινο είναι ο καταπληκτικός στον ρόλο του, Μπραντ Πιτ, και η συνολική προσπάθεια των ηθοποιών στις ερμηνείες σε συνδυασμό με μια μικρή επιτυχία στο ειρωνικό ύφος της ταινίας.

Βαθμολογία: