Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 στην πρωτεύουσα της αμερικάνικης μουσικής, το Μέμφις, κάνει την εμφάνιση του ένας νεαρός τραγουδοποιός, με μια κλασική κιθάρα στο χέρι και ντυμένος με απλοϊκά μαύρα ρούχα, που από τις πρώτες κιόλας εμφανίσεις του κέρδισε τη συμπάθεια των παραγωγών, την εκτίμηση των κριτικών και τις καρδιές των ακροατών. Ο θρυλικός Τζόνι Κας, διανύοντας μια πορεία πέντε δεκαετιών στο τραγούδι, με τη χαρισματική του βαριά σκοτεινή φωνή και τη θέληση να αποδράσει από τις σκιές των ψυχοτρόπων ουσιών, θα γράψει τη δική του ολόχρυση σελίδα στο βιβλίο του πενταγράμμου, ως εκείνος που κατάφερε να καθορίσει ένα καινούργιο ύφος μουσικής, αναμειγνύοντας νότες από ροκ εν’ ρολ, κάντρι και φολκ είδη, ανοίγοντας δρόμους για νέα ακούσματα.

Σκηνοθεσία:

James Mangold

Κύριοι Ρόλοι:

Joaquin Phoenix … John ‘Johnny’ R. Cash

Reese Witherspoon … June Carter

Ginnifer Goodwin … Vivian Cash

Robert Patrick … Ray Cash

Dallas Roberts … Sam Phillips

Dan John Miller … Luther Perkins

Larry Bagby … Marshall Grant

Sandra Ellis Lafferty … Maybelle Carter

Lucas Till … Jack Cash

James Keach … δεσμοφύλακας

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Gill Dennis, James Mangold

Παραγωγή: James Keach, Cathy Konrad

Μουσική: T Bone Burnett

Φωτογραφία: Φαίδων Παπαμιχαήλ

Μοντάζ: Michael McCusker

Σκηνικά: David J. Bomba

Κοστούμια: Arianne Phillips

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Walk the Line
  • Ελληνικός Τίτλος: Walk the Line

Σεναριακή Πηγή

  • Αυτοβιογραφίες: Man in Black: His Own Story in His Own Words και Cash: The Autobiography του Johnny Cash.

Κύριες Διακρίσεις

  • Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου (Reese Witherspoon). Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Joaquin Phoenix), μοντάζ, κοστούμια και ήχο.
  • Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτου αντρικού ρόλου (Joaquin Phoenix) και πρώτου γυναικείου ρόλου (Reese Witherspoon), αμφότερα στην ίδια κατηγορία.
  • Βραβείο Bafta πρώτου γυναικείου ρόλου (Reese Witherspoon) και ήχου. Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Joaquin Phoenix) και μουσική.

Παραλειπόμενα

  • Η παραγωγή πηγάζει από ένα επεισόδιο της σειράς Dr. Quinn: Medicine Woman, του 1993. Εκεί ήταν γκεστ-σταρ ο Johnny Cash, και μαζί με τη σύζυγο του έγιναν φίλοι με την πρωταγωνίστρια Jane Seymour, αλλά και τον άντρα της, James Keach, που το σκηνοθετούσε. Κατά τα μέσα την ίδιας δεκαετίας, ο Cash ζήτησε από τον Keach να κάνει μια ταινία με τη ζωή του, και ξεκίνησε μια σειρά από συνεντεύξεις. Αυτές αποτέλεσαν τη βάση για να γραφτεί το πρώτο σενάριο του Gill Dennis το 1997, αλλά κανένα στούντιο δεν έδειχνε ενδιαφέρον. Μέχρι που ο Keach ήρθε σε επικοινωνία με τον James Mangold, και το 2001 υπήρχε ένα σενάριο ικανό να βρει αγοραστή. Η Sony και κάποιοι άλλοι το απέρριψαν, αλλά η Fox 2000 ήρθε σε συμφωνία.
  • Όταν είχε πρωτοδιαβάσει το σενάριο ο Phoenix, είχε νιώσει ότι υπήρχαν τουλάχιστον 10 άλλοι ηθοποιοί που θα ήταν καταλληλότεροι για τον ρόλο. Ο ηθοποιός όμως είχε την έγκριση του ίδιου του Johnny Cash, όπως βέβαια και η Reese Witherspoon της June Carter Cash.
  • Θέλοντας να αποφύγει μια γκλάμουρ εμφάνιση, ο Φαίδων Παπαμιχαήλ κινηματογράφησε τις σκηνές συναυλιών με χειροκίνητες κάμερες Super 35.
  • Ο Johnny Cash δεν πρόλαβε να είναι εν ζωή όταν βγήκε η ταινία (έφυγε το 2003), αλλά η κόρη του, Rosanne Cash, δεν δήλωσε ευχαρίστηση με όσα είδε.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Στο βραβευμένο με Grammy σάουντρακ, εννιά τραγούδια ερμηνεύονται από τον Joaquin Phoenix, τέσσερα από τη Reese Witherspoon, δύο από τον Tyler Hilton (Elvis Presley), κι από ένα από τους Waylon Payne (Jerry Lee Lewis), Johnathan Rice (Roy Orbison) και Shooter Jennings (Waylon Jennings).

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 9/4/2016

Όταν έχεις να μιλήσεις για τη ζωή ενός εκ των πλέον αντισυμβατικών ηρώων της αμερικανικής κουλτούρας, και τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο γνωστός για τις ανεξάρτητες εμπειρίες του, Τζέιμς Μάνγκολντ, το λιγότερο που περιμένεις είναι κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Αλλά ο νεοϋορκέζος σκηνοθέτης μοιάζει απλά να θέλει να τιμήσει τον Τζόνι Κας, σαν να ανήκει σε ανάλογη ακαδημία. Είναι ελάχιστες οι στιγμές που αγγίζεις αυτό το διαφορετικό της προσωπικότητας του μεγάλου τραγουδοποιού, μια και η ταινία ακολουθεί καθαρά οσκαρικά μονοπάτια. Μια ευθεία αφήγηση, αιχμή στις -όντως σπουδαίες- ερμηνείες και καλή τεχνική υποστήριξη. Αυτά δεν άφησαν τελείως αδιάφορα τα Όσκαρ, αλλά δεν είναι η ταινία που θα έπρεπε να είναι, ειδικά όταν υπήρχε το κατάλληλο πρότυπο για το συγκεκριμένο (το Τρυφερές Σχέσεις του 1983). Από την άλλη, η έντονη τάση για συγκίνηση εύκολα θα αγαπηθεί από μεγάλη μερίδα κοινού κι ως προς αυτό το φιλμ λειτουργεί.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

24 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *