Ηφαίστειο
- Volcano
- 1997
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Ισπανικά, Γερμανικά
- Δραματικό Θρίλερ, Δράσης, Καταστροφής, Περιπέτεια
- 12 Σεπτεμβρίου 1997
Μια ακόμα ήρεμη ημέρα ξημερώνει στο Λος Άντζελες. Ο Μάικλ Ρορκ, υπεύθυνος εκτάκτων αναγκών της πόλης, πιστεύει όμως ότι κάτι τρέχει με το υπέδαφος και καλεί για βοήθεια τη γεωλόγο Έιμι Μπαρνς. Ένας σεισμός είναι το πρώτο μόνο δείγμα για την κόλαση που θα επακολουθήσει. Ένα ηφαίστειο που κρύβονταν κάτω από την πόλη εξαπολύει την ενέργεια του και η πόλη κινδυνεύει με ολικό αφανισμό.
Σκηνοθεσία:
Mick Jackson
Κύριοι Ρόλοι:
Tommy Lee Jones … Michael ‘Mike’ Roark
Anne Heche … Δρ Amy Barnes
Gaby Hoffmann … Kelly Roark
Don Cheadle … Emmit Reese
Jacqueline Kim … Δρ Jaye Calder
Keith David … υπαστυνόμος Ed Fox
John Corbett … Norman Calder
Michael Rispoli … Gator Harris
John Carroll Lynch … Stan Olber
Richard Schiff … Haskins
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jerome Armstrong, Billy Ray
Στόρι: Jerome Armstrong
Παραγωγή: Andrew Z. Davis, Neal H. Moritz
Μουσική: Alan Silvestri
Φωτογραφία: Theo van de Sande
Μοντάζ: Don Brochu, Michael Tronick
Σκηνικά: Jackson De Govia
Κοστούμια: Kirsten Everberg
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Volcano
- Ελληνικός Τίτλος: Ηφαίστειο
Παραλειπόμενα
- Δέκα διαφορετικές εταιρίες ειδικών εφέ παρείχαν εκτεταμένη χρήση πρακτικών και ψηφιακών εφέ.
- Η κατασκευή μιας ρεπλίκας της λεωφόρου Γουίλσαϊρ σε κλίμακα 80%, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα σκηνικά που φτιάχτηκαν ποτέ στις ΗΠΑ.
- Ο ρόλος του Μάικ προτάθηκε πρώτα στους Ed Harris και Bill Pullman.
- Η Gillian Anderson ήταν υποψήφια για τη Δρ Μπαρνς.
- Το πολύ υψηλό κόστος των 90 εκατομμυρίων δολαρίων δεν επέτρεψε την οικονομική επιτυχία, παρότι τα έσοδα έπιασαν τα 122,8. Παρόμοια σχεδόν τύχη είχε και το ακόμα ακριβότερο Η Κορυφή του Δάντη, που μέσα στην ίδια χρονιά είχε επίσης ένα ηφαίστειο στο επίκεντρο.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 30/12/2016
Μαζί με το «Η Κορυφή του Δάντη» συνέστησαν μια μίνι ηφαιστειακή μόδα το 1997, αλλά η μέτρια εισπρακτική επιτυχία και των δύο έκοψε τη φόρα της χολιγουντιανής λάβας. Σε σχέση με τον «αντίζηλο», εδώ δεν προέχει το ανθρώπινο δράμα, αλλά μια και είμαστε εντός μιας μεγαλούπολης, το θέαμα και τα ειδικά εφέ έχουν τον πρώτο λόγο. Αλλά στις ταινίες καταστροφής δύο είναι οι κανόνες που δεν μπορείς να αγνοήσεις. Κι ενώ με τον πρώτο, την αγωνία και το θέαμα, η ταινία του Μικ Τζάκσον δεν παρεκκλίνει, χάνει τελείως τον δεύτερο που θέλει την ανάπτυξη πολλών και διάφορων χαρακτήρων. Έτσι, παρότι μια έκρηξη ηφαιστείου καταμεσής του πολιτισμού θα ήταν κάτι που θα έπρεπε να απασχολεί εκατομμύρια κόσμου, το φιλμ επικεντρώνεται σε ελάχιστους, θυμίζοντας σε πολλά σημεία του ακόμα μία καλοστημένη δυναμική περιπέτεια, που όμως έχουμε ξαναδεί. Ήθελε περισσότερο μπάτζετ, κι ας φάω ξύλο από τους παραγωγούς αν τύχει να με διαβάσουν…
Βαθμολογία: