Vivo

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 22/8/2021

Μέσα στο πρώτο μισάωρο του Vivo, έχεις αναφωνήσει «viva»! Στο μυαλό όμως της Sony δεν υπήρχε ένα ισότιμο αντίβαρο σε ποιοτικές αναζητήσεις της Pixar, αλλά κάτι που εν πρώτοις θα απολαύσουν οι μικροί θεατές, και για τους υπόλοιπους θα απομείνουν αρκετά λιγότερα. Επί του συνόλου, όμως, ο βασικός στόχος επετεύχθη.

Σίγουρα είναι η μουσική του Lin-Manuel Miranda που σε κάνει να απομυζήσεις πρώτα και κύρια κάτι από εδώ πέρα, ακόμα κι αν το θέαμα δεν είναι του γούστου σου. Η καθιερωμένη πλέον συνύπαρξη κλασικών μελωδιών με ραπ αποτελεί όντως μια καθωσπρέπει λύση για ανανέωση του μιούζικαλ, έστω κι αν την κρίνουμε θετικά μόνο μέσω της δουλειάς που έχει κάνει ως τώρα το καυτό νεοϋρκέζικο πολυεργαλείο. Χωρίς λοιπόν να χάνεται η χαρά του ακούσματος μιας παραδοσιακής μελωδίας, εισβάλει το σύγχρονο μπιτ χωρίς να αλλοιώνει την ακουστική απόλαυση, και μας φέρνει στο τώρα των μουσικών πραγμάτων. Είναι κι ένας έξυπνα «ύπουλος» τρόπος για να παρεισφρήσει στη ευρεία νέα γενιά η θέληση για καθαρή μελωδία (που στην εμπορική της μορφή απειλείται), χωρίς να χρειάζεται να αναθεματίζει κάποιος μια κουλτούρα ολόκληρη απλά και μόνο επειδή δεν είναι «δικιά του», αναθεματίζοντας μαζί κι όσους την ακολουθούν. Πολεμικές τακτικές που πάντα έφερναν αντίθετα αποτελέσματα.

Ενώ όμως στο πρώτο κεφάλαιο του φιλμ νομίζουμε ότι βλέπουμε ό,τι καλύτερο έχει παράγει σε κινούμενο σχέδιο η Sony, με κάποιες ποιοτικές παρεμβάσεις που συγκινούν, η δράση μεταφέρεται από την Κούβα στο Μαϊάμι, και αλλάζει συλλήβδην ο μέσος όρος προσδόκιμου κοινού. Οι μικροί χαρακτήρες είναι μεν οπτικά χαριτωμένοι, το χιούμορ καλά κρατεί, αλλά το σενάριο δεν κάνει ιδιαίτερα βήματα ούτε στο να τους προσδώσει μια πιο αξιομνημόνευτη παρουσία (ειδικά οι προσκοπίνες μοιάζουν με ηρωίδες καρτούν), ούτε να στρέψει την πλοκή προς πιο αμφίρροπα μονοπάτια. Εντυπωσιακή στάση μόνο αυτή με το τεράστιο φίδι, αν και ξεφεύγει αρκετά από το συνολικά γλυκό κλίμα (παραείναι… τεράστιο).

Κρατώντας τις όμορφες μελωδίες του Miranda (με εξαίρεση δυστυχώς το τραγούδι για το οποίο γίνεται ο κύριος λόγος επί του φιλμ), την έξυπνη σύμβαση περί του πώς «ακούγεται» ο μικρός Βίβο, κι ένα ψηφιακό σχέδιο σε κέφια, περνάμε σε ένα σενάριο που ανά αρκετά σημεία επιλέγει τον εύκολο δρόμο, μην επιτρέποντας εντέλει να καρφωθεί στη μνήμη μας το γενικά χαριτωμένο αυτό φιλμ. Μιλώντας όμως αποκλειστικά για τους μικρούς φίλους, κάτι μου λέει πως το «χαριτωμένο» δεν τους αρκεί όταν θα καλεστούν να στολίσουν με θετικές κουβέντες τη συγκεκριμένη ταινία.

Βαθμολογία: