Βικτώρια & Αμπντούλ

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Victoria & Abdul

Ελληνικός Τίτλος: Βικτώρια & Αμπντούλ

Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Victoria and Abdul

Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Βικτόρια και Αμπντούλ

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Το Χαμίνι και η Βασίλισσα (1950)

Η Μικρή Βασίλισσα (1954)

Η Μεγαλειότατη Κυρία Μπράουν (1997)

Βασίλισσα Βικτωρία: Τα Χρόνια της Νιότης (2009)

Σεναριακή Πηγή

• Βιβλίο: Victoria & Abdul της Shrabani Basu.

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Όσκαρ κοστουμιών και μακιγιάζ/κομμώσεων.
• Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Judi Dench) στην κατηγορία κωμωδία/μιούζικαλ.
• Υποψήφιο για Bafta μακιγιάζ/κομμώσεων.

Παραλειπόμενα

• Η Judi Dench επιστρέφει στον ρόλο της βασίλισσας Βικτόρια μετά το Η Μεγαλειότατη Κυρία Μπράουν (1998), όπου μιλούσε για άλλη μία παρόμοια αταίριαστη φιλία της ηγεμονίδας της Βρετανίας.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός:  Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 21/9/2018

Μπορεί ο Stephen Frears να μοιάζει ότι έχει σιγά-σιγά αναλωθεί με τις επιλογές του εδώ και πολλά χρόνια, αλλά το άγγιγμα του δεν το έχει χάσει ακόμα. Εδώ καταπιάνεται με μια ιστορία που δεν είχε να του χαρίσει πολλά πράγματα, ούτε είναι ακόμα και τα αληθινά κυβικά του ικανά να πιάσουν ακόμα μία ταινία εποχής με τη Βικτόρια και να την κάνουν μοναδική. Αλήθεια, πια, πόσες ταινίες θα δούμε με βιώματα της συγκεκριμένης βασίλισσας για να πούμε ότι μπουχτίσαμε;

Αλλά η αλήθεια είναι ότι η ταινία ενώ δεν έχει να δώσει κανένα βαρύγδουπο ζουμί, κανένα απόφθεγμα που δεν έχουμε εκλάβει ήδη από το παρελθόν, έχει χαρακτήρα και κυρίως παρακολουθείται με εξαιρετική άνεση. Κι αυτό επειδή ο Frears επιλέγει να αφηγηθεί την αστεία πλευρά του θέματος, αντιλαμβανόμενος κι ο ίδιος την ελάχιστη σημασία που έπαιζε στα γεράματα της η τότε σιδηρά κυρία στα παγκόσμια δρώμενα. Η Βικτόρια του Frears είναι μια σκιά εξουσίας, δεν μπορεί να εισακουστεί πέρα από τα όρια του παλατιού της, ενώ κι εντός αυτών οι πάντες της φέρονται με ευλάβεια μονάχα μπροστά της. Ο Αμπντούλ είναι ο νέος Τζον Μπράουν (το δίχως άλλο, μπορεί κανείς να δει την ταινία σαν σίκουελ του «Η Μεγαλειότατη Κυρία Μπράουν» του John Madden), ο «δανεικός» δικός της άνθρωπος, αυτός που την κάνει να θέλει να ξυπνήσει από τον βαρύ της ύπνο. Με αυτή την απλή εξίσωση κινείται ο Frears καθόλη την ταινία, και είναι αλήθεια ότι μπορεί να έκανε σαφέστερα κατώτερη δουλειά από τον Madden, αν δεν τα έβλεπε αυτά με μια φλεγματική ειρωνεία. Μια «σπόντα» από εδώ, μια παρεκτροπή από εκεί, σε ένα περιβάλλον τόσο σφικτό, που το χιούμορ, ακόμα και σε αυτή τη μικρή δόση, φαντάζει ανακουφιστικό και αναπόφευκτο.

Βέβαια, κανείς δεν είπε ότι η ταινία είναι και κωμωδία. Δραμεντί προς δράμα είναι, με τον σκηνοθέτη να μην αποφεύγει ακόμα και το τραγικό, όσο ίσως κι αν το ήθελε. Μιλάμε για τα έσχατα της ζωής όχι μιας βασίλισσας, αλλά και μιας γυναίκας, ενός ανθρώπου, και το μαύρο χιούμορ δεν θα ήταν και η καλύτερη αντιμετώπιση, ειδικά όσο η ταινία οδεύει προς το φινάλε. Από την άλλη, η σάτιρα ή η βαριά πολιτική πάλι δεν χωρούσαν, ειδικά γνωρίζοντας ότι ο Frears δεν είναι δα και πολέμιος της μοναρχίας, κάτι ήδη γνωστό από το 2006 και τη «Βασίλισσα».

Κατά τα ψέματα, μιλάμε για μια καλή δουλειά από έναν καθεστωτικό πλέον δημιουργό, που έχει αφήσει πίσω του όσα αφηγούνταν στο δυναμικό ξεκίνημα της καριέρας του. Εκλαμβάνουμε την παρούσα ταινία ως μια ψυχαγωγικότατη, όσο και ειλικρινή σε όσα επιλέγει να αφηγηθεί ταινία εποχής, αδράζουμε και το αντιρατσιστικό μήνυμα που έστω και εξόφθαλμα προβάλει, και στο κάτω-κάτω ας πούμε ότι συμπληρώσαμε και τα κεφάλαια της ζωής της πλέον εμβληματικής αριστοκράτισσας της Βρετανίας, σκεπτόμενοι ότι μετά από αυτήν, η μοναρχία έπαιζε πια μονάχα διακοσμητικό -και εισπρακτικό…- ρόλο.

Βαθμολογία: