
Πολύ Καλά Κορίτσια
- Very Good Girls
- 2013
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αισθηματική, Δραματική, Νεανική
Δύο κολλητές φίλες, η Λίλι και η Τζέρι, περνούν την τελευταία βδομάδα καλοκαιρινών διακοπών στο Μπρούκλιν, πριν πάνε στο κολέγιο. Υπάρχει κάτι που τις απασχολεί και τις κάνει να βάλουν όρκο μεταξύ τους: να χάσουν την παρθενιά τους πριν τελειώσει η εβδομάδα. Το πρόβλημα είναι πως και οι δύο ερωτεύονται τον ίδιο άντρα, έναν όμορφο καλλιτέχνη του δρόμου, τον Ντέιβιντ. Όταν η Λίλι αρχίζει να βγαίνει μαζί του κρυφά, η σχέση των δύο φίλων δοκιμάζεται γερά.
Σκηνοθεσία:
Naomi Foner
Κύριοι Ρόλοι:
Dakota Fanning … Lilly Berger
Elizabeth Olsen … Gerri
Boyd Holbrook … David Avery
Demi Moore … Kate
Richard Dreyfuss … Danny
Ellen Barkin … Norma
Clark Gregg … Edward
Kiernan Shipka … Eleanor
Peter Sarsgaard … Fitzsimmons
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Naomi Foner
Παραγωγή: Norton Herrick, Michael London, Mary Jane Skalski, Janice Williams
Μουσική: Jenny Lewis
Φωτογραφία: Bobby Bukowski
Μοντάζ: Andrew Hafitz, Devin Maurer
Σκηνικά: Sharon Lomofsky
Κοστούμια: David Tabbert
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Very Good Girls
- Ελληνικός Τίτλος: Πολύ Καλά Κορίτσια
Παραλειπόμενα
- Η Naomi Foner είχε γράψει το σενάριο 20 χρόνια πριν γίνει η ταινία, στην οποία και κάνει σκηνοθετικό ντεμπούτο.
- Η Naomi Foner είναι η μητέρα της Maggie Gyllenhaal, και πεθερά του Peter Sarsgaard που κάνει εδώ μια μικρή εμφάνιση.
- Ο Anton Yelchin αναφέρονταν ότι θα παίξει, αλλά δεν ήταν στο τελικό καστ.
- Έκανε πρεμιέρα τον Ιανουάριο του 2013 στο φεστιβάλ του Sundance, αλλά διανομή πήρε μόλις ενάμιση χρόνο αργότερα, και για το internet. Ακόμα πιο μετά βγήκε σε λίγες αίθουσες, με τις εισπράξεις να είναι πενιχρές (6.940 δολάρια).
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 5/11/2015
Η υποψήφια για Όσκαρ για το σενάριο του «Τρέχοντας στο Κενό» (1988), Ναόμι Φόνερ (και μητέρα των Τζέικ και Μάγκι Τζίλενχααλ), αυτή τη φορά δεν είναι σε φόρμα. Δεν αναπτύσσει καλά τους χαρακτήρες της, δεν τους δίνει διαλόγους να δουλέψουν, και ταυτόχρονα δεν εκμεταλλεύεται δυνατότητες για δευτερεύοντα δράματα των υπόλοιπων χαρακτήρων (γονιών κ.α.), τη στιγμή που το κύριο θέμα, το ρομάντζο σε ιψενικό τρίγωνο, είναι ολότελα τετριμμένο. Η επιλογή της Ντακότα Φάνινγκ και της Ελίζαμπεθ Όλσεν, πάλι, παρά τη μαγνητική παρουσία, ιδιαίτερα της πρώτης, είναι δίκοπο μαχαίρι. Μεγάλες για να ‘ναι μαθήτριες, μικρές για να ‘χουν τόσο φιλοσοφημένη σκέψη. Γενικά, είναι προφανής η σχεδίαση για να βγει μία ακόμη ανεξάρτητη ταινία που «παίζει στα σημεία», αλλά αστοχεί μοιάζοντας καθαρά επιτηδευμένη, όπως και στο «συγκινητικό» τέλος.
Βαθμολογία: