Ο πρίγκιπας Ντε Κοντέ, στη Γαλλία του 1671, καταστρώνει ένα σχέδιο “ξελογιάσματος”, σύμφωνα με το οποίο θα οργανώσει ένα σαββατοκύριακο διασκέδασης με καλεσμένο τον βασιλιά για να κερδίσει την εύνοιά του και να μπορέσει να αποφύγει η περιοχή του την οικονομική καταστροφή. Το πιο γερό χαρτί στο σχέδιο του πρίγκιπα είναι ο ταλαντούχος διοργανωτής της γιορτής, Φρανσουά Βατέλ.

Σκηνοθεσία:

Roland Joffe

Κύριοι Ρόλοι:

Gerard Depardieu … Francois Vatel

Uma Thurman … Anne de Montausier

Tim Roth … Antoine Nompar de Caumont, μαρκήσιος de Lauzun

Timothy Spall … Jean Herauld Gourville

Julian Glover … Louis de Bourbon, πρίγκιπας de Conde

Julian Sands … βασιλιάς Louis XIV

Murray Lachlan Young … δούκας Philippe d’Orleans

Hywel Bennett … Jean-Baptiste Colbert

Richard Griffiths … Δρ Pierre Bourdelot

Arielle Dombasle … Claire Clemence de Maille, πριγκίπισσα de Conde

Marine Delterme … Athenais de Montespan

Philippine Leroy-Beaulieu … Anne Genevieve de Bourbon, δούκισσα de Longueville

Feodor Atkine … Alcalet

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jeanne Labrune, Tom Stoppard

Παραγωγή: Alain Goldman, Roland Joffe

Μουσική: Ennio Morricone

Φωτογραφία: Robert Fraisse

Μοντάζ: Noelle Boisson

Σκηνικά: Cecilia Montiel, Jean Rabasse

Κοστούμια: Yvonne Sassinot de Nesle

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Vatel
  • Ελληνικός Τίτλος: Vatel

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ σκηνικών.
  • Βραβείο σκηνικών στα Cesar. Υποψήφιο για κοστούμια.

Παραλειπόμενα

  • Το σενάριο γράφτηκε από τη Jeanne Labrune, ενώ ο Tom Stoppard το μετάφρασε στα αγγλικά.
  • Άνοιξε εκτός συναγωνισμού το φεστιβάλ Κανών.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 31/12/2015

Βλέποντας την ταινία, μου τέθηκε ένα κριτικό δίλλημα. Πώς μπορείς να απορρίψεις και να «θάψεις» μια ταινία, όταν σε κάποιον τομέα είναι άξια της «αθανασίας»; Τα ελαττώματα είναι ολοφάνερα: το σενάριο αφήνει αισιόδοξες προς ανάλυση νότες (οι παράλογες ταξικές αντιθέσεις, ένα ερωτικό τρίγωνο που θα μπορούσε να εκτοξεύσει το προηγούμενο μήνυμα) που ποτέ δεν εκπληρώνει, προς απογοήτευση του σκεπτόμενου θεατή. Συμβατική και η μουσική σύνθεση του γερασμένου πλέον Morricone. Κάποιες ερμηνείες αριστεύουν (Uma Thurman, Julian Sands, Timothy Spall, Arielle Dombasle), αλλά όπως και οι υπόλοιπες εμμένουν ερμητικά σε επιφανειακά επίπεδα.

Γενικά απομένει αυτό που αντιλαμβάνεται η αίσθηση της όρασης. Εδώ τα πάντα είναι άψογα! Θεωρώ πως πρόκειται για μία από τις καλύτερες κινηματογραφικές «αναπαραστάσεις» εποχής, που αιχμαλωτίζει το μάτι σε κάθε πλάνο και επιπροσθέτως κρατάει ρεαλιστικά ζωντανή την αίσθηση τού τι μπορεί να σήμαινε η διαβίωση μέσα σε αυτά τα μεγαλεία. Η τελειομανιακή λεπτομέρεια δεν κυριαρχεί μόνο στα άψογα σκηνικά και κοστούμια, αλλά και στη λεπτότητα του λόγου (μακάρι να ήταν στα γαλλικά) ή της κίνησης. Μια πλησία αίσθηση δεν είναι σύμπτωση πως έχω και για την «Αποστολή» (1986), αφού πρόκειται για δουλειά του ίδιου σκηνοθέτη.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

22 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *