Ανθρωπίστρια Βρικόλακας Αναζητά Αυτοκτονικό Άτομο

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 20/6/2024

Ακόμη ένα αλληγορικό παραμύθι όπου ο βαμπιρισμός λειτουργεί ως μεταφορά για το άτομο που δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στο σύγχρονο κοινωνικό πλαίσιο, έχοντας αρκετές ομοιότητες με το «Άσε το Κακό να Μπει» αλλά διαθέτοντας μια μεγαλύτερη ωριμότητα στον χειρισμό κάποιων στοιχείων της πλοκής, το φιλμ της Ariane Louis-Seize πλάθει μέσω μιας απρόσμενης διαδρομής και με πολλή ευαισθησία χαρακτήρες που μπορούν να «μιλήσουν» στη συντριπτική πλειοψηφία των θεατών, οι οποίοι έχουν σαφή προτεραιότητα μέσα στο σενάριο έναντι των λεπτομερειών του χτισίματος ενός φανταστικού σύμπαντος, και ταυτόχρονα θίγει σοβαρά ζητήματα χωρίς να δίνει την αίσθηση ότι προχωράει σε κήρυγμα (βοηθάει και το χιούμορ σε αυτό). Επιστρατεύει μεν και κάποια πολυφορεμένα κλισέ για να κάνει πιο «ευκολοχώνευτο» το περίβλημα της μαύρης κωμωδίας, και ας μην είναι το στοιχείο του σπλάτερ τόσο έντονο όσο σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, όμως σε γενικές γραμμές αυτό που προκύπτει είναι και γνήσια τρυφερό και ψυχαγωγικό, και πολύ πιο προσβάσιμο από αυτό που υπονοεί ο μαρκετίστικος τίτλος.

Η εφηβική επαναστατικότητα εδώ εκδηλώνεται ως μια αποφασιστικότητα για ουσιαστική επικοινωνία και σύνδεση, σ’ ένα σήμερα που επιβραβεύει και πιέζει για την εσωστρέφεια, είτε αυτή η στάση προέρχεται από την ίδια την οικογένεια είτε από τον ευρύτερο περίγυρο, για διαφορετικούς αλλά και παρόμοιους λόγους. Το καλό είναι πως η προσέγγιση που επιλέγεται κρατάει τις εντάσεις σε πιο χαμηλούς τόνους από αυτό που θα περίμενε κανείς από την εν λόγω θεματολογία, κάτι που εγγυάται και το ότι η ασυνήθιστη σχέση (που περισσότερο μοιάζει με μια βαθιά φιλία παρά με κάτι που μπαίνει στα χωράφια του ρομαντισμού) ανάμεσα στη Sasha και τον Paul δεν υπερβαίνει ποτέ μια νοητή γραμμή που οδηγεί από το γλυκόπικρο στο γλυκερό. Και ο δρόμος που ακολουθείται ως προς το επιμύθιο, το οποίο κατά έναν περίεργο τρόπο είναι… πεσιμιστικά αισιόδοξο, είναι όχι μόνο απόλυτα ταιριαστός σε συνάρτηση με όσα έχουν προηγηθεί, αλλά μοιάζει να ανταποκρίνεται ρεαλιστικά και στα επίκαιρα ερωτήματα που θέτει εμμέσως η πλοκή (για παράδειγμα γύρω από το πώς η αποκαλούμενη Γενιά Ζ θα βγει από το τρυπάκι της αποξένωσης στο οποίο την έβαλαν οι συνθήκες εντός των οποίων ενηλικιώθηκε).

Η ανερχόμενη Sara Montpetit αποδίδει άψογα την εφηβική αμηχανία και μελαγχολία του ρόλου της, είναι μια παρουσία που κερδίζει τον σινεφίλ σταδιακά και χαμηλόφωνα δείχνοντας μάλιστα να μην το «ζορίζει» από άποψη προσπάθειας. Αλλά και ο Felix-Antoine Benard, παρότι έχει ως κύρια αποστολή το να λειτουργήσει συμπληρωματικά, εκπέμπει ταυτόχρονα μια ενέργεια αυτόνομη, υπόκωφη, που συνδυάζεται έξοχα με το γενικότερο κλίμα που επικρατεί.

Τα ψυχρά χρώματα και η όλη ατμόσφαιρα ίσως να συνδυάζονται καλύτερα με μια κλειστή αίθουσα σε σύγκριση με την επιλογή του θερινού, αυτό το γεγονός όμως δεν αναιρεί πως η Ariane Louis-Seize πραγματοποιεί ένα γενναιόδωρο μεγάλου μήκους ξεκίνημα, με λεπτεπίλεπτη κωμικότητα κι ευχάριστες εκπλήξεις ακόμη και για τα μέλη του κοινού που δεν ξετρελαίνονται όταν βλέπουν σε περιλήψεις ταινιών τη λέξη «βρικόλακας». Μπορεί να χρειαζόταν λίγη «τρέλα» παραπάνω για να εξασφαλίσει στο 100% μια θέση σε μια καλτ ταινιοθήκη, είναι όμως μια δουλειά που διαθέτει αρετές οι οποίες σε επίπεδο ποιότητας πάνε παραπέρα από μια βολική κατηγοριοποίηση στο συγκεκριμένο είδος, που συχνά χρησιμοποιείται για να καλύψει και τρανταχτές αδυναμίες στο εκάστοτε τελικό προϊόν.

Βαθμολογία: