Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρίσκεται στο τελευταίο έτος του, αλλά ο Χίτλερ είναι ακόμα εδραιωμένος στην ηγεσία του τρίτου Ράιχ. Μια ομάδα γερμανών αξιωματικών και πολιτικών, με κύριο μοχλό τον στρατιωτικό Κλάους βον Στάουφενμπεργκ, οργανώνει τη δολοφονία του, ώστε να εξασφαλίσει τη δύναμη του στρατού και να λήξει ο πόλεμος, κάτι που μοιάζει ως μόνη λύση για επιστροφή της Γερμανίας στην ομαλότητα.

Σκηνοθεσία:

Bryan Singer

Κύριοι Ρόλοι:

Tom Cruise … συνταγματάρχης Claus Schenk Graf von Stauffenberg

Kenneth Branagh … υποστράτηγος Henning von Tresckow

Bill Nighy … στρατηγός Friedrich Olbricht

Terence Stamp … αντιστράτηγος Ludwig Beck

Tom Wilkinson … αντιστράτηγος Friedrich Fromm

Carice van Houten … Nina Schenk Grafin von Stauffenberg

Kevin McNally … Δρ Carl Friedrich Goerdeler

David Schofield … στρατάρχης Erwin von Witzleben

Christian Berkel … συνταγματάρχης Mertz von Quirnheim

Eddie Izzard … στρατηγός Erich Fellgiebel

David Bamber … Adolf Hitler

Thomas Kretschmann … ταγματάρχης Otto Ernst Remer

Harvey Friedman … Δρ Joseph Goebbels

Kenneth Cranham … αρχιστράτηγος Wilhelm Keitel

Tom Hollander … συνταγματάρχης Heinz Brandt

Bernard Hill … στρατηγός

Ian McNeice … στρατηγός

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Christopher McQuarrie, Nathan Alexander

Παραγωγή: Gilbert Adler, Christopher McQuarrie, Bryan Singer

Μουσική: John Ottman

Φωτογραφία: Newton Thomas Sigel

Μοντάζ: John Ottman

Σκηνικά: Lilly Kilvert, Patrick Lumb

Κοστούμια: Joanna Johnston

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Valkyrie
  • Ελληνικός Τίτλος: Επιχείρηση Βαλκυρία
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Walkure/Valkyrie

Άμεσοι Σύνδεσμοι

  • Η Νύχτα των Στρατηγών (1967)

Παραλειπόμενα

  • Αρχικά ο Singer προέβλεπε σε κάτι χαμηλού προϋπολογισμού. Όταν όμως αναμίχθηκε ο Tom Cruise με την παραγωγό εταιρία του, το μπάτζετ εκτοξεύθηκε στα 75, και τελικά στα 90 εκατομμύρια δολάρια. Είχε όμως κι έσοδα 201,5.
  • Ο Patrick Wilson ήταν στο αρχικό καστ, αλλά άγνωστοι λόγοι τον απομάκρυναν.
  • Ο Stephen Fry δεν αποδέχτηκε να παίξει, διότι δεν ήταν διαθέσιμος.
  • Το καστ αρχικά ξεκίνησε να εκπαιδεύεται στη γερμανική προφορά, αλλά ο σκηνοθέτης απέτρεψε κάτι τέτοιο. Όπως είπε, δεν ήθελε να κάνει ένα ντοκιουντράμα, αλλά μια ταινία με ίντριγκα.
  • Στο αρχικό του μοντάζ, ο John Ottman δοκίμασε να μην υπάρχει καθόλου μουσική, αλλά και κάθε χαρακτήρας συνοδεύονταν από κάρτα παρουσίασης, στην παράδοση των πολεμικών ταινιών των 1960-70. Εντέλει έγραψε ο ίδιος μουσική, ενώ οι κάρτες έφυγαν μια και ήταν πάρα πολλοί οι χαρακτήρες.
  • Το γερμανικό υπουργείο άμυνας δεν αποδέχτηκε να γίνουν γυρίσματα σε εγκαταστάσεις του, αντιτιθέμενο στον σύνδεσμο του Tom Cruise με τη σαϊεντολογία, όπου εκεί θεωρούνταν επικίνδυνη αίρεση. Το θέμα πήρε έκταση, αλλά εντέλει μετά από προσωπικές παρακλήσεις του ηθοποιού και του παραγωγού Christopher McQuarrie επήλθε συμφωνία.
  • Διαδηλώσεις κατά της σαϊεντολογίας συνόδευαν την πρεμιέρα σε αρκετές πόλεις του πλανήτη, όπως τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Άμστερνταμ. Στη δε Μόσχα, οι δημοσιογράφοι έπρεπε πρώτα να υπογράψουν ένα χαρτί ότι δεν θα αναφέρονταν καθόλου πάνω σε αυτό το ζήτημα, αλλιώς θα λογοκρίνονταν η δουλειά τους.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Στους τίτλους τέλους ακούγεται το They’ll Remember You, που είναι μεν αυθεντική σύνθεση, αλλά οι στίχοι προήλθαν από ποίημα του Johann Wolfgang von Goethe. Η ερμηνεία ανήκει στην πολυπρόσωπη χορωδία Rundfunkchor Berlin.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 15/2/2009

Αυτή η Βαλκυρία χρειάζονταν τον δαιδαλώδη Singer του Οι Συνήθεις Ύποπτοι και όχι τον στρωτό εμπορικά δημιουργό των X-Men. Δυστυχώς γίνεται κατανοητό από την πρώτη σκηνή πως ο Bryan Singer θυσιάζει κάθε σκηνοθετική υπέρβαση στο όνομα της εμπορικής σοβαρότητας, και στο να μη ρισκάρει τα 90 εκατομμύρια δολάρια που δαπάνησε η United Artists. Κι έτσι έχουμε ένα παραδοσιακό πολεμικό δράμα, στα στάνταρ των αμερικανικών παραγωγών της δεκαετίας των 1960. Μακάρι βέβαια να είχαμε κάτι σαν τη Νύχτα των Στρατηγών (1967), όσον αφορά το δραματικό στοιχείο. Καλή η δουλειά του νεοϋορκέζου σκηνοθέτη, αλλά πλαστική, αυστηρή και χωρίς καμία εξαιρετική έμπνευση.

Η ιστορία είναι εξαρχής «στημένη», αφού είναι γνωστό επί της πάσην πως κανένας Γερμανός δεν σκότωσε τον Χίτλερ. Ο Singer κάνει το λάθος και θέτει μονάχα πάνω στο γεγονός της απόπειρας όλη του την προσπάθεια για σασπένς. Επίσης, δεν επιμένει καθόλου ιδεολογικά στους λόγους που οδήγησαν τους γερμανούς αξιωματικούς προς τη μεγάλη πράξη, και μένει μονάχα κάτι που, εντούτοις, αρκεί για να ανακηρύξει την ταινία αρκετά ενδιαφέρουσα. Είναι μια πολύ στρωτή και σοβαρότατη παραγωγή και δεν αφήνει αδιάφορο κανέναν. Είναι ανοιχτή σε μεγάλο κοινό, από τους φαν των ευρωπαϊκών ταινιών, ως και τους λάτρεις του Τελευταίου Σαμουράι. Ο Tom Cruise στιβαρός και πιστός σε αυτό που κάνει, περικυκλωμένος από θαυμάσιους ερμηνευτές. Το καλύτερο για το τέλος, και αναφέρομαι στην ποιοτική και νοσταλγική φωτογραφία του Newton Thomas Sigel, ο οποίος κάνει θαύματα με τους χρωματισμούς, αλλά και «ζωγραφίζει» ο ίδιος τα κάδρα του, ειδικά όταν αυτά ανοίγουν.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

14 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *