Ο Βαλέριαν και η Πόλη με τους Χίλιους Πλανήτες

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 29/8/2017

Η σειρά κόμικ “Valerian et Laureline” των Pierre Christin και Jean-Claude Mézières, από την οποία δύο τεύχη κυκλοφόρησαν μεταφρασμένα και στη χώρα μας ως “Βαλέριαν”, διένυσε μια αξιοθαύμαστα μεγάλη χρονική απόσταση άνω των τεσσάρων δεκαετιών κατά τη διάρκεια των οποίων έλαβαν χώρα κοσμογονικές αλλαγές, από το 1967 και το Καλοκαίρι της Αγάπης και τις μεγάλες διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ μέχρι το 2010 και την οξεία εκδήλωση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ευρώπη, οι περιπέτειες του διδύμου του τίτλου υπήρξαν μια σταθερά στο σύμπαν της ένατης τέχνης της περιόδου.

Η υπερφιλόδοξη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη από το όνομα συνώνυμο του φαστφουντάδικης αισθητικής σινεμά δράσης που επικράτησε από τις αρχές των ‘00s με franchises όπως αυτά του “Transporter” και του “Taken” υπό την αιγίδα της παραγωγής του Luc Besson, ενός σκηνοθέτη που δοξάστηκε στο υποτιθέμενο αποκορύφωμα της δημιουργικότητάς του κινηματογραφώντας δικά του σενάρια που αντικειμενικά απευθύνονται περισσότερο σε εφηβικές ηλικίες, χωρίς όμως τη νοητική περιέργεια και υπερκινητικότητα που χαρακτηρίζει αυτό το στάδιο της ανθρώπινης ανάπτυξης, είναι επισήμως η ακριβότερη ευρωπαϊκή παραγωγή όλων των εποχών (διόλου τυχαίο ότι ο ίδιος άνθρωπος έχει ξανασπάσει το ρεκόρ είκοσι χρόνια πριν με το “The Fifth Element”), αλλά αποτέλεσε ήδη μια παγκόσμια εμπορική αποτυχία. Φταίει άραγε μονάχα το κοινό που δε δίνει την ευκαιρία σε μια μη αμερικάνικη ταινία να αποτελέσει ένα φαινόμενο στα ταμεία ή και κάτι παραπάνω; Έχοντας πάρει το θάρρος από την εξαιρετικά θετική ανταπόκριση του κοινού στην προηγούμενη εξόρμησή του στην επιστημονική φαντασία με το “The Fifth Element”, το δημιουργικό μυαλό πίσω από το “Valerian and the City of a Thousand Planets” εκπίπτει εδώ στο ίδιο ακριβώς σφάλμα: βαρυφορτώνει το τελικό αποτέλεσμα με μια αισθητική άκρως υπερβολική, που μεν στις καλές της στιγμές χαρίζει ευφάνταστα στιγμιότυπα και κάποιες πλούσιες εικόνες, τις περισσότερες φορές όμως απλά μπουκώνει το θεατή, με δεκάδες ιδιόμορφα πλασματάκια να λειτουργούν ως κωμικές ανάπαυλες αλλά με ελάχιστα από αυτά να προσφέρουν κάτι το ουσιαστικό στην ιστορία. Ακόμη κι ολόκληροι χαρακτήρες φαίνεται να μην εξυπηρετούν τίποτε άλλο από μια αφορμή για γνωστά ονόματα να κάνουν το cameo τους, να περάσουν καλά, να εξαργυρώσουν την επιταγή και να φύγουν, ειδικότερα αυτοί που υποδύονται ο Ethan Hawke και η Rihanna.

Αυτό είναι άλλο ένα σημαντικό πρόβλημα στο πόνημα του Besson: υπάρχουν πολλές σκηνές που θα μπορούσαν να λείπουν για χάρη μιας αφηγηματικής οικονομίας, καθώς δίνουν την εντύπωση ότι αποτελούν απλά μια περιήγηση στην τεράστια θεματική ατραξιόν του σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού της απομακρύνοντας την πλοκή από τον κεντρικό της άξονα και καθιστώντας την ένα όχημα για μια σειρά σεκάνς δράσης που και αυτές με τη σειρά τους, δεν είναι ό,τι πιο εντυπωσιακό έχει γυριστεί τα τελευταία χρόνια, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν τα άλματα του είδους του σινεμά δράσης και φαντασίας σε επίπεδο τεχνικής με επαγγελματίες της κατηγορίας του Christopher Nolan και του Matthew Vaughn για παράδειγμα. Το αποτέλεσμα είναι ότι ενώ η ιστορία στην ουσία της είναι πολύ απλή, καταλήγει κουραστική για να ακολουθηθεί σε όλες τις λεπτομέρειές της λόγω της υπερφόρτωσης περιστατικών, πληροφοριών και ψηφιακών εικόνων. Όλα αυτά ίσως και να μη χτυπούσαν τόσο άσχημα αν λειτουργούσαν κάποια άλλα πράγματα, όπως επί παραδείγματι το κάστινγκ. Δυστυχώς ούτε σε αυτόν τον τομέα τα νέα είναι χαρμόσυνα. Μετά και το “A Cure for Wellness” στο οποίο ήταν εξίσου αμήχανος ως προς τα πρωταγωνιστικά καθήκοντα που του είχαν ανατεθεί, ο Dane DeHaan οριστικά πιστοποιεί ότι δεν έχει ακόμη την απαιτούμενη ερμηνευτική ωριμότητα για να παίξει τον κεντρικό ήρωα, ποσώς μάλλον να πείσει για ζεν πρεμιέ όπως θα ήθελε το σενάριο που ζορίζει υπερβολικά το χωρίς χημεία ρομάντζο του με την Cara Delevingne.

Όσο κι αν διάσπαρτα υπάρχουν κάποιες εμπνευσμένες στιγμές, το εγχείρημα δυστυχώς είναι μια φανταχτερή αποτυχία, ένα ατσούμπαλο συνονθύλευμα δανείων από πολύ καλύτερες ταινίες του ιδιώματος που προσπαθεί να αποκτήσει κάτι σαν δική του υπογραφή, αλλά δεν το καταφέρνει.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 17/4/2018

Παρότι επιμένει στο κλίμα του Πέμπτου Στοιχείου, ο Luc Besson επιστρέφει στις διαστημικές όπερες σεβόμενος επιτέλους το όνομα που είχε κάνει στα νιάτα του. Αυτή τη φορά, εναρμονίζει ορθά τη γαλλική κουλτούρα των κόμιξ, και προσαρμόζει το άφθονο κιτς στοιχείο (μαζί και το -μάλλον χαζά- κωμικό) με αρκετά περισσότερη σύνεση, θυμίζοντας εποχές Μπαρμπαρέλα, αλλά και τον πρώτο Πόλεμο των Άστρων. Βέβαια, ντεμοντέ θα πει κάποιος όλο αυτό το κλίμα, αλλά πόσο ντεμοντέ μπορεί να θεωρηθεί ένα τόσο γιγάντιο υπερθέαμα οπτικού ντελίριου, ακόμα κι αν γνωρίζεις ότι τα περισσότερα είναι καμωμένα σε κομπιούτερ.

Το κεντρικό «ζευγαράκι» είναι εξαίσιο, όχι μόνο επειδή είναι δύο φάτσες που μπορεί κάτι το νέο να δουλευτεί πάνω τους, αλλά βασικά επειδή ο Dane DeHaan με τη Cara Delevingne ταιριάζουν απόλυτα και έχουν μια φοβερή μεταξύ τους χημεία. Καλή προσθήκη και η Rihanna, που μπαίνει εύκολα στο γενικό κλίμα, μια και η όλη εικόνα παραπέμπει σε κάτι από ψυχεδελική ροκ-όπερα. Κατά τα άλλα, αν επιθυμεί κάποιος να βρει ψεγάδια, θα βρει με την άνεση του και πολλά. Αλλά είναι ένα φιλμ που επιθυμεί τη ρετρό σου διάθεση, την εναρμόνιση σου με μια εποχή που η περιπέτεια επιδέχονταν όλες τις υπερβολές, και που επειδή δεν είχαμε ακόμα μπει στην «πρίζα» να απομυθοποιήσουμε την επιστημονική φαντασία, κρίναμε το είδος καθαρά με το συναίσθημα.

Καμία βαριά νοηματική, πέρα από μερικά καλοπροαίρετα μηνύματα ανθρωπισμού, καμία δυσκολία κατά τη θέαση, απλά αφήστε τον Βαλέριαν και τη Λορελίν να σας πάνε ένα μακρινό ταξιδάκι σε έναν κόσμο που μονάχα το σινεμά μπορεί να επισκεφτεί με παρόμοιο τρόπο.

Βαθμολογία: