Στα ορεινά της Βολιβίας, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Κέτσουα έχει για χρόνια την ίδια καθημερινή ρουτίνα. Όταν μια ασυνήθιστα μακρά ξηρασία απειλεί συνολικά τον τρόπο ζωής τους, ο Βιργίνιο και η Σίσα αντιμετωπίζουν το δίλημμα να αντισταθούν ή να ηττηθούν από το πέρασμα του χρόνου. Με την άφιξη του εγγονού τους, Κλέβερ, οι τρεις τους θα αντιμετωπίσουν -ο καθένας με τον δικό του τρόπο- το περιβάλλον, την αναγκαιότητα για αλλαγή και το ίδιο το νόημα της ζωής.
Σκηνοθεσία:
Alejandro Loayza Grisi
Κύριοι Ρόλοι:
Jose Calcina … Virginio
Luisa Quispe … Sisa
Santos Choque … Clever
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Alejandro Loayza Grisi
Παραγωγή: Santiago Loayza Grisi, Federico Moreira
Μουσική: Cergio Prudencio
Φωτογραφία: Barbara Alvarez
Μοντάζ: Fernando Epstein
Σκηνικά: Valeria Wilde
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Utama
- Ελληνικός Τίτλος: Utama: Το Σπίτι μας
Κύριες Διακρίσεις
- Καλύτερη ταινία και βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Κύπρου.
- Μέγα βραβείο επιτροπής για το παγκόσμιο τμήμα του φεστιβάλ Sundance.
- Επίσημη πρόταση της Βολιβίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Παραλειπόμενα
- Σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον Alejandro Loayza Grisi.
- Κανείς από το καστ δεν είχε πρότερη εμπειρία με κινηματογραφική κάμερα. Ανάμεσα τους, μόνο ο Santos Choque είναι ηθοποιός, αλλά κι αυτός κάνει ντεμπούτο εδώ στη μεγάλη οθόνη.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 22/3/2023
Από τις απόμερες περιοχές της απόμακρης -για μας- Βολιβίας μάς έρχεται ένα φιλμ γεμάτο σιωπές και συναισθήματα. Ανήκει κι αυτό σε μια μακρά σειρά ταινιών που αναγκαστικά ονομάζουμε «φεστιβαλικές», κι αυτό επειδή δύσκολα επιλέγονται από ένα κοινό που καλείται να επιλέξει ανάμεσα στις ταινίες «διανομής». Να κατηγορήσουμε το κοινό για σινεφιλική «αμορφωσιά»; Φοβάμαι πως δεν είναι ετούτο το ζήτημα τόσο δα μονοδιάστατο ώστε να επιμείνουμε εντός μίας κριτικής, αδικώντας εντέλει τόσο την ταινία όσο και το ευρύ κοινό.
Η ταινία λοιπόν αντλεί τη μεγαλύτερη δύναμη της από τη συγγένεια που έχει με τα ντοκιμαντέρ, ακόμα κι αν μιλάμε για πεντακάθαρη μυθοπλασία. Αυτό συμβαίνει επειδή η ουσία του έγκειται στο ότι μας συστήνει έναν τρόπο ζωής που με εξαιρετική δυσκολία θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε δια ζώσης, και μάλιστα σε αυτή την αγνή του και απέριττη κινηματογραφικά μορφή. Σίγουρα θα μαγευτείτε σε αυτό το μακρινό ταξίδι με τις όμορφα κινηματογραφημένες εικόνες που για τους Κέτσουα αποτελούν καθημερινό βίωμα, ενώ θα ζηλέψετε την απλότητα έκφρασης αυτών των ανθρώπων, όπου η κάθε λέξη είναι τόσο μετρημένη που θαρρείς ότι είναι εναρμονισμένη με την αλάθητη φύση.
Μήπως όμως το αληθινό μεγαλείο σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι αυτό που βλέπουμε (ένα απόμερο τουριστικό τοπίο) ή ακούμε (ένα δυνατό μάθημα ανθρωπολογίας) αλλά εντός των μυαλών αυτών των ανθρώπων; Και μήπως όσο αυτοί οι άνθρωποι αρνούνται να μετουσιώσουν το απέραντο των σκέψεων τους σε κάτι παραπάνω από λιτές εκφράσεις λόγου, εντέλει εμείς γινόμαστε αποδέκτες ενός καρτ-ποσταλικού θεάματος και ελαχίστων παραπάνω;
Μα και η ιστορία που μας αφηγείται η ταινία μοιάζει με σύνοψη καταστάσεων που σε έναν «μέσο όρο» αντιμετωπίζουν όλοι αυτοί που έχουν επιλέξει τον τραχύ δρόμο μιας βαθιάς χρονικά παράδοσης, και είναι μάλλον η εικόνα που ο «πρωτευουσιάνος» κινηματογραφιστής επιλέγει να παρουσιάσει από αυτούς, κοιτώντας τους έτσι ως σύνολο αλλά όχι ως μονάδα, κάτι όμως που για τη μυθοπλαστική τέχνη είναι απαραίτητο. Μα και ακόμα η τελετουργική θυσία ζώων για να έρθει η βροχή (!) είναι ένα θέαμα που πρέπει εμείς να αποδεχτούμε και να δοξάσουμε μια κι έχει ρίζες χιλιετίας, ξεχνώντας ότι παραπέμπει σε εποχές που στη θέση των άμοιρων αυτών ζώων υπήρχαν ακόμα και μικρά παιδιά;
Χωρίς λοιπόν έτσι να ακυρώνουμε ένα φιλμ που λειτουργεί με ειλικρίνεια ως κεκαλυμμένο ντοκιμαντέρ, φοβάμαι πως θα προτιμούσαμε μια ταινία που προσπερνά τη γενική εικόνα και θα εισχωρούσε βαθύτερα σε εκείνες τις σκέψεις που οι ήρωες εμμονικά και κατά παράδοση μάς κρύβουν. Ακόμα ίσως κι αν αυτό τους βγάλει από την ασφαλή ζώνη του «αλάθητου» με την οποία τους περιβάλει ο σκηνοθέτης;
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
