
Upgrade
- Upgrade
- 2018
- Αυστραλία
- Αγγλικά
- Δράσης, Επιστημονικής Φαντασίας, Θρίλερ, Μαύρη Κωμωδία, Σάτιρα, Τρόμου
- 30 Αυγούστου 2018
Μετά την άγρια δολοφονία της γυναίκας του κατά τη διάρκεια μιας εξαιρετικά βίαιης ληστείας που άφησε και τον ίδιο παράλυτο από το κεφάλι και κάτω, ο Γκρέι Τρέις δέχεται την πρόταση ενός δισεκατομμυριούχου εφευρέτη για μια πειραματική θεραπεία που θα «αναβαθμίσει» το κορμί του. Η θεραπεία -ένα εμφύτευμα τεχνητής νοημοσύνης που λέγεται Στέλεχος- δίνει στον Γκρέι μοναδικές σωματικές ικανότητες και τη δυνατότητα να πάρει αιματηρή εκδίκηση τόσο για τη δολοφονία της γυναίκας του όσο και τη δική του παράλυση.
Σκηνοθεσία:
Leigh Whannell
Κύριοι Ρόλοι:
Logan Marshall-Green … Grey Trace
Betty Gabriel … ντετέκτιβ Cortez
Harrison Gilbertson … Eron Keen
Melanie Vallejo … Asha Trace
Benedict Hardie … Fisk Brantner
Linda Cropper … Pamela Trace
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Leigh Whannell
Παραγωγή: Jason Blum, Kylie Du Fresne, Brian Kavanaugh-Jones
Μουσική: Jed Palmer
Φωτογραφία: Stefan Duscio
Μοντάζ: Andy Canny
Σκηνικά: Felicity Abbott
Κοστούμια: Maria Pattison
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Upgrade
- Ελληνικός Τίτλος: Upgrade
Παραλειπόμενα
- Αρχικά ήταν να τιτλοφορηθεί STEM.
- Ο Whannell είχε έτοιμο το στόρι τουλάχιστον 6 χρόνια πριν μπει η ταινία σε στάδιο παραγωγής.
- Η κίνηση του Logan Marshall-Green κατά την “αναβάθμιση” του βασίστηκε στον χαρακτήρα Zenyatta του βίντεο-γκέιμ Overwatch.
- Γυρίστηκε με κάμερες Alexa, που έφεραν αναμορφικούς φακούς Panavision.
- Εντοπίστηκαν πολλά κοινά με μια παραγωγή του ίδιου έτους, το Venom, αλλά ο σκηνοθέτης αρνήθηκε ότι γνώριζε το οτιδήποτε για αυτή μέχρι και που γύρισε την ταινία του.
- Ο Leigh Whannell είχε απογοητεύσει τους φαν της ταινίας, λέγοντας πως ήταν ένα αυτόνομο φιλμ δίχως προοπτική για συνέχεια. Από την άλλη, ο παραγωγός Jason Blum δήλωσε πως σχεδίαζε σίκουελ, με τον σκηνοθέτη να απαντάει θετικά και μάλιστα με ενθουσιασμό. Η τελευταία όμως είδηση τοποθετούσε κάτι τέτοιο στη μικρή οθόνη, εν είδει σειράς για την Blumhouse Television.
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 29/8/2018
Upgrade, ή αλλιώς “το φονικό τσιπάκι”… Κάπου στο κοντινό ή μακρινό μέλλον, ο Γκρέι (Logan Marshall-Green) είναι ένας τεχνοφοβικός που ζει σε ένα εξελιγμένο σπίτι της εποχής, αλλά με ένα vintage αυτοκίνητο, καθώς δεν εγκρίνει τα πλέον εξελιγμένα, όπως αυτό που οδηγεί η γυναίκα του. Όταν η τελευταία δολοφονείται βίαια μπροστά του, κι ενώ ο ίδιος μένει παράλυτος, αποφασίζει να χρησιμοποιήσει μια δοκιμαστική νανοτεχνολογία που “αναβαθμίζει” σε ακραίο βαθμό το ανάπηρο σώμα του, προκειμένου να πάρει εκδίκηση.
Τον Leigh Whannell τον γνωρίσαμε ως σεναριογράφο και πρωταγωνιστή στο πασίγνωστο Saw. Στη νέα σκηνοθετική του προσπάθεια δοκιμάζει να καταπιαστεί με ένα δυνατό sci-fi θέμα, αυτό της ένωσης ανθρώπου-μηχανής, ή πιο συγκεκριμένα, τη χρήση της μηχανής κυριολεκτικά ως προέκτασης του ανθρώπινου σώματος. Είναι ομολογουμένως, ένα θέμα με ζουμί, που σίγουρα έχουμε συναντήσει ουκ ολίγες φορές στο σινεμά, όμως η σεναριακή βάση του Whannell, σε συνδυασμό με την, καλοστημένη οπτικά, αρχιτεκτονική της ταινίας, προσφερόταν για μια ουσιώδη προσθήκη. Αντί αυτού, όμως, η έμφαση δίνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στη δράση (την υπόθεση της εκδίκησης), με ελάχιστες εις βάθος αναφορές στους καθαρά σχηματικούς χαρακτήρες. Ακόμα χειρότερα, έχουμε τον δημιουργό του τσιπακίου, που κουβαλάει το μεγαλύτερο μέρος της εν δυνάμει ουσίας της ιδέας αυτής, ως μια αντικοινωνική ιδιοφυΐα (αλά L από το Death Note) στο περιθώριο, και έναν απολύτως generic πρωταγωνιστή με σχεδόν μηδενικό ενδιαφέρον στο προσκήνιο.
Εν τέλει, απομένει ένα b-movie, το οποίο, ακόμα κι έτσι, θα μπορούσε να αποτελεί πολύ δυναμικότερο fun, εάν διατηρούσε το στοιχείο του αυτοσαρκασμού. Χιούμορ υπάρχει στο έργο, αλλά σε υπερβολικά μικρές δόσεις, και σίγουρα όχι αρκετό για να σπάει τον πάγο της σοβαροφάνειας. Το κακό επίσης είναι πως η ακραία βία του Whannell, που μας σύστησε στο Saw, χρησιμοποιείται κι εδώ με την ίδια ακριβώς φόρμα, αλλά χωρίς να δένει στο παραμικρό θεματικά με τον δυστοπικό φουτουρισμό, πέρα από επιφανειακό, γραφικό εφέ. Επιπλέον, το τέλος της ταινίας βρίσκεται κι αυτό πολύ κοντά σε εκείνο του Saw, μόνο που εδώ μοιάζει να κάνει μια απεγνωσμένη (και αχρείαστη) προσπάθεια να επαυξήσει το έργο νοηματικά.
Πάντως, φωτογραφικά και σκηνοθετικά πρόκειται σαφώς για προσεγμένη δουλειά, με αποτέλεσμα να παραμένει μια απολαυστική θέαση, παρότι δεν διακρίνουμε κάποιο “Upgrade” ως προς την πορεία του Whannell.
Βαθμολογία: