Upgrade

Κριτικός:  Σπύρος Δούκας

Έκδοση Κειμένου: 29/8/2018

Upgrade, ή αλλιώς “το φονικό τσιπάκι”… Κάπου στο κοντινό ή μακρινό μέλλον, ο Γκρέι (Logan Marshall-Green) είναι ένας τεχνοφοβικός που ζει σε ένα εξελιγμένο σπίτι της εποχής, αλλά με ένα vintage αυτοκίνητο, καθώς δεν εγκρίνει τα πλέον εξελιγμένα, όπως αυτό που οδηγεί η γυναίκα του. Όταν η τελευταία δολοφονείται βίαια μπροστά του, κι ενώ ο ίδιος μένει παράλυτος, αποφασίζει να χρησιμοποιήσει μια δοκιμαστική νανοτεχνολογία που “αναβαθμίζει” σε ακραίο βαθμό το ανάπηρο σώμα του, προκειμένου να πάρει εκδίκηση.

Τον Leigh Whannell τον γνωρίσαμε ως σεναριογράφο και πρωταγωνιστή στο πασίγνωστο Saw. Στη νέα σκηνοθετική του προσπάθεια δοκιμάζει να καταπιαστεί με ένα δυνατό sci-fi θέμα, αυτό της ένωσης ανθρώπου-μηχανής, ή πιο συγκεκριμένα, τη χρήση της μηχανής κυριολεκτικά ως προέκτασης του ανθρώπινου σώματος. Είναι ομολογουμένως, ένα θέμα με ζουμί, που σίγουρα έχουμε συναντήσει ουκ ολίγες φορές στο σινεμά, όμως η σεναριακή βάση του Whannell, σε συνδυασμό με την, καλοστημένη οπτικά, αρχιτεκτονική της ταινίας, προσφερόταν για μια ουσιώδη προσθήκη. Αντί αυτού, όμως, η έμφαση δίνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στη δράση (την υπόθεση της εκδίκησης), με ελάχιστες εις βάθος αναφορές στους καθαρά σχηματικούς χαρακτήρες. Ακόμα χειρότερα, έχουμε τον δημιουργό του τσιπακίου, που κουβαλάει το μεγαλύτερο μέρος της εν δυνάμει ουσίας της ιδέας αυτής, ως μια αντικοινωνική ιδιοφυΐα (αλά L από το Death Note) στο περιθώριο, και έναν απολύτως generic πρωταγωνιστή με σχεδόν μηδενικό ενδιαφέρον στο προσκήνιο.

Εν τέλει, απομένει ένα b-movie, το οποίο, ακόμα κι έτσι, θα μπορούσε να αποτελεί πολύ δυναμικότερο fun, εάν διατηρούσε το στοιχείο του αυτοσαρκασμού. Χιούμορ υπάρχει στο έργο, αλλά σε υπερβολικά μικρές δόσεις, και σίγουρα όχι αρκετό για να σπάει τον πάγο της σοβαροφάνειας. Το κακό επίσης είναι πως η ακραία βία του Whannell, που μας σύστησε στο Saw, χρησιμοποιείται κι εδώ με την ίδια ακριβώς φόρμα, αλλά χωρίς να δένει στο παραμικρό θεματικά με τον δυστοπικό φουτουρισμό, πέρα από επιφανειακό, γραφικό εφέ. Επιπλέον, το τέλος της ταινίας βρίσκεται κι αυτό πολύ κοντά σε εκείνο του Saw, μόνο που εδώ μοιάζει να κάνει μια απεγνωσμένη (και αχρείαστη) προσπάθεια να επαυξήσει το έργο νοηματικά.

Πάντως, φωτογραφικά και σκηνοθετικά πρόκειται σαφώς για προσεγμένη δουλειά, με αποτέλεσμα να παραμένει μια απολαυστική θέαση, παρότι δεν διακρίνουμε κάποιο “Upgrade” ως προς την πορεία του Whannell.

Βαθμολογία: