11 Σεπτεμβρίου 2001. Η ημέρα που άλλαξε τον ρου της σύγχρονης ιστορίας των Ηνωμένων Πολιτειών -και κατ’ επέκταση του κόσμου ολόκληρου- όταν άραβες τρομοκράτες καταλαμβάνοντας αεροσκάφη των εσωτερικών αερογραμμών, τα έριξαν, σκορπώντας τον θάνατο, στους δίδυμους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης και στο Πεντάγωνο. Το πλήγμα για την υπερδύναμη βαρύτατο, τόσο σε ανθρώπινες ζωές όσο και σε κύρος. Την ίδια στιγμή όμως που τα σύμβολα της κυριαρχίας της Αμερικής γκρεμίζονται το ένα μετά το άλλο, σε μια άλλη πτήση των αερογραμμών της United που έχει καταληφθεί από εξτρεμιστές, μια μικρή ομάδα επιβατών γεμάτη θέληση για αντίσταση, δίνει τον δικό της ηρωικό αγώνα για την επιβίωση στα 30.000 πόδια.

Σκηνοθεσία:

Paul Greengrass

Κύριοι Ρόλοι:

Christian Clemenson … Thomas E. Burnett, Jr.

Cheyenne Jackson … Mark Bingham

David Alan Basche … Todd Beamer

Peter Hermann … Jeremy Glick

Corey Johnson … Louis J. Nacke, II

Richard Bekins … William Joseph Cashman

Michael J. Reynolds … Patrick Joseph Driscoll

Khalid Abdalla … Ziad Jarrah

Omar Berdouni … Ahmed Al Haznawi

David Rasche … Donald Freeman Greene

Olivia Thirlby … Nicole Carol Miller

Patrick St. Esprit … επισμηναγός Kevin Nasypany

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Paul Greengrass

Παραγωγή: Tim Bevan, Eric Fellner, Paul Greengrass, Lloyd Levin

Μουσική: John Powell

Φωτογραφία: Barry Ackroyd

Μοντάζ: Clare Douglas, Richard Pearson, Christopher Rouse

Σκηνικά: Dominic Watkins

Κοστούμια: Dinah Collin

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: United 93
  • Ελληνικός Τίτλος: Πτήση 93

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • Επίσημη έκθεση: 9/11 Commission Report της 9/11 Commission.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ σκηνοθεσίας και μοντάζ.
  • Βραβείο Bafta σκηνοθεσίας και μοντάζ. Υποψήφιο για καλύτερη βρετανική ταινία, σενάριο, φωτογραφία και ήχο.

Παραλειπόμενα

  • Το φιλμ ακολουθάει αληθινό χρόνο από τη στιγμή της απογείωσης, ενώ αποποιήθηκε ευθυνών για τη χρήση αρχειακών εικόνων από τα γεγονότα και που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν. Επίσης, πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με σχεδόν όλες τις οικογένειες των αληθινών επιβατών, αν και υπήρχαν κάποιοι που δεν αποδέχτηκαν να συνεργαστούν.
  • Ήταν η πρώτη χολιγουντιανή ταινία που αναφέρονταν άμεσα στα γεγονότα της 9/11. Ακολούθησε εντός του ίδιου έτους το Δίδυμοι Πύργοι του Oliver Stone.
  • Η σειρά κάποιων γεγονότων και ο ακριβής χρόνος που συνέβησαν επιδέχτηκε κάποιες τροποποιήσεις επί του σεναρίου, προς χάριν της δομής του φιλμ.
  • Κάποιοι από τους αληθινούς εμπλεκόμενους στα γεγονότα “ερμηνεύουν” τους εαυτούς τους.
  • Όσοι ερμήνευαν τους επιβάτες διέμεναν και ξεκουράζονταν χώρια από τους ερμηνευτές των αεροπειρατών, ώστε να υπάρχει μια αίσθηση ανταγωνισμού μεταξύ τους κατά το γύρισμα.
  • Τα κεντρικά γυρίσματα έγιναν εντός ενός Boeing 757 20 ετών, επί των στούντιο Pinewood (Λονδίνο). Η επιλογή της Μεγάλης Βρετανίας έγινε εν μέρει για οικονομικούς λόγους, αλλά και για να βρίσκονται μακριά από τη δημοσιότητα τα μέλη του καστ.
  • Υπήρχε μια εναρκτήρια σκηνή στο Αφγανιστάν, γυρισμένη στο Μαρόκο, που όμως κόπηκε στο τελικό μοντάζ. Μαζί κόπηκε η φράση που έκλεινε την ταινία (“Ο πόλεμος της Αμερικής κατά του τρόμου μόλις ξεκίνησε”) και αντικαταστάθηκε από μια αφιέρωση προς τα θύματα.
  • Ένα μέλος του καστ, ο ιρακινός Lewis Alsamari (που εργάζονταν νόμιμα στο Λονδίνο από τη δεκαετία του 1990), δεν μπόρεσε να πάρει βίζα ώστε να παραστεί στην αμερικανική πρεμιέρα του φιλμ. Κάποιοι μίλησαν για υποψία περί συμμετοχή του στο παρελθόν στον ιρακινό στρατό, αλλά κάποιοι επίσης ανέφεραν ότι απλά άργησε να κάνει την αίτηση.
  • Αρκετοί ήταν που ζήτησαν από τη Universal να αποσύρει τα trailer του φιλμ από τις αίθουσες, κάτι που δεν εισακούστηκε, με εξαίρεση έναν αιθουσάρχη στο Μανχάταν που το έπραξε μόνος του. Λόγω του έντονου αυτού συναισθήματος που προκαλούσε στο αμερικανικό κοινό, η ταινία πήρε τον χαρακτηρισμό R.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 16/2/2009

Καμία άλλη ταινία δεν κοίταξε τόσο τραγικά κι εσωτερικά τα γεγονότα της διαβόητης 9/11 του 2001, αλλά όλες οι άλλες πήραν έστω και μισή θέση. Ο Πολ Γκρίνγκρας έχοντας την εμπειρία του «Bloody Sunday», κάνει πάλι ντοκιουντράμα παρά ταινία μυθοπλασίας. Ξέρει, εξαρχής, ότι το γεγονός από μόνο του εμπεριέχει όλη την ένταση και το σασπένς που ένα σενάριο δύσκολα θα του δώσει. Έτσι, αναπαριστά όσο μπορεί πιστότερα όλη την αγωνία και την αυθεντικότητα της κατάστασης, με όπλα μια γρήγορη κάμερα, ένα «τρελό» μοντάζ (αλλά και μονόπλανα) και μια άψογη εναλλαγή χώρων, από το αεροπλάνο στα κέντρα ελέγχου. Έξυπνη, για ρεαλιστικούς λόγους, η χρήση μη γνωστών ηθοποιών κι αληθινών πλάνων αρχείου. Και φυσικά, όταν μιλάμε για 40 χαμένες ζωές, η πολιτική έρχεται δεύτερη, και η ταινία του Γκρίνγκρας τις τιμάει με τον καλύτερο τρόπο.

Από την άλλη, στο «Bloody Sunday» είχε κι αυτή την πολιτική χροιά που εδώ την αποφεύγει ως «ο διάβολος το λιβάνι», χωρίς όπως προείπαμε να του δίνουμε άδικα. Αυτό όμως κάνει το έργο του πολύ πλαστικό και απλό ντοκουμέντο. Αποφεύγει έτσι να είναι ακόμα μία πατριωτική ταινία ημι-προπαγάνδας, αλλά χάνει από χαρακτήρα.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

24 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *