Ο Γουίλιαμ Μάνι είναι ένας πρώην παράνομος, που προσπαθεί να ξεχάσει το παρελθόν του. Έχουν περάσει έντεκα χρόνια από τότε που εγκατάλειψε το όπλο του, αφήνοντας πίσω του μια φοβερή φήμη αδίστακτου φονιά. Τώρα ζει ήρεμα με τον γιο του και την κόρη του, φροντίζοντας το κτήμα του, στο Κάνσας. Η οικονομική του κατάσταση είναι άσχημη και το κτήμα δεν του αποφέρει τα απαραίτητα προς το ζην. Όταν ο Σκότφιλντ Κιντ, κυνηγός επικηρυγμένων, τον επισκέπτεται και του ζητάει τη βοήθειά του για να εντοπίσει δυο καουμπόης που κακοποίησαν μια πόρνη, ο Μάνι αποφασίζει να δεχτεί. Ο Σκότφιλντ όμως του επισημαίνει ότι ο σερίφης της πόλης όπου έγινε ο φόνος, ο Λιτλ Μπιλ Ντάγκετ, είναι πρώην πιστολέρο και έδειξε ιδιαίτερη ανοχή απέναντι στους κακοποιούς.

Σκηνοθεσία:

Clint Eastwood

Κύριοι Ρόλοι:

Clint Eastwood … William ‘Will’ Munny

Gene Hackman … σερίφης ‘Little’ Bill Daggett

Morgan Freeman … Ned Logan

Richard Harris … English Bob

Jaimz Woolvett … Schofield Kid

Saul Rubinek … W.W. Beauchamp

Frances Fisher … Strawberry Alice

Anna Levine … Delilah Fitzgerald

Rob Campbell … Davey Bunting

Anthony James … Skinny Dubois

Jeremy Ratchford … Andy Russell

Lochlyn Munro … Texas Slim

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: David Webb Peoples

Παραγωγή: Clint Eastwood

Μουσική: Lennie Niehaus

Φωτογραφία: Jack N. Green

Μοντάζ: Joel Cox

Σκηνικά: Henry Bumstead

Κοστούμια: Glenn Wright

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Unforgiven
  • Ελληνικός Τίτλος: Οι Ασυγχώρητοι

Άμεσοι Σύνδεσμοι

  • Yurusarezaru Mono (2013)

Κύριες Διακρίσεις

  • Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, δεύτερου αντρικού ρόλου (Gene Hackman) και μοντάζ. Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Clint Eastwood), αυθεντικό σενάριο, φωτογραφία, σκηνικά και ήχο.
  • Χρυσή Σφαίρα σκηνοθεσίας και δεύτερου αντρικού ρόλου (Gene Hackman). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (δράμα) και σενάριο.
  • Βραβείο Bafta δεύτερου αντρικού ρόλου (Gene Hackman). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, φωτογραφία και ήχο.

Παραλειπόμενα

  • Ο Clint Eastwood αφιέρωσε την ταινία στη μνήμη των μεντόρων του, Sergio Leone και Don Siegel.
  • Υπό τους τίτλους The Cut-Whore Killings και The William Munny Killings, το σενάριο διαμορφώνονταν από το 1976. Ακόμα κι από τα χέρια του Eastwood είχε περάσει στις αρχές των 1980, αλλά προτίμησε τότε άλλα σχέδια (όπως ο ίδιος είχε έπειτα δηλώσει, ο βοηθός του στις αναγνώσεις σεναρίων τού είχε πει ότι δεν άξιζε να το διαβάσει). Αλλά και ο Gene Hackman το είχε απορρίψει κάποια στιγμή, όταν του είχε προσφερθεί ο κεντρικός ρόλος. Πιο θερμά από όλους το είχε δει ο Francis Ford Coppola (αρχές των 1980), που είχε συνάντηση με τον John Malkovich για να ερμηνεύσει τον Μάνι.
  • Η ταινία ανοίγει και κλείνει στο ίδιο σκηνικό, γωνία κάμερας και ώρα ημέρας με το Περιπλανώμενος Πιστολέρο (1973). Από σύμπτωση, τη συγκεκριμένη ταινία παρακολουθούσε ο Σερ Richard Harris, όταν του τηλεφώνησε ο Eastwood για τον ρόλο.
  • Για τη μακρά καριέρα του καλλιτεχνικού διευθυντή Henry Bumstead αποτέλεσε προσωπικό ρεκόρ το “χτίσιμο” της πόλης Big Whiskey μέσα σε 32 ημέρες.
  • Τρίτο μόλις γουέστερν που κέρδισε Όσκαρ καλύτερης ταινίας, με το δεύτερο να είναι δύο χρόνια πριν (Χορεύοντας και τους Λύκους) και η πρώτη πίσω στο 1931 (Σίμαρρον).
  • Η επικράτηση στα Όσκαρ συνδυάστηκε με πολύ καλή κίνηση στα ταμεία. Η ταινία είχε έσοδα 159,2 εκατομμύρια δολάρια, κι ενώ είχε κοστίσει μόλις 14,4.
  • Ήταν η πρώτη φορά που ο Clint Eastwood είχε δηλώσει πως δεν θα σκηνοθετήσει ξανά τον εαυτό του ως ηθοποιό, κάτι που φυσικά αθέτησε.
  • Το 2013 έγινε “σαμουράι” ριμέικ στην Ιαπωνία από τον Sang-il Lee, με πρωταγωνιστή τον Ken Watanabe.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Παρότι η μουσική ανήκει στον Lennie Niehaus, το βασικό θέμα γράφτηκε από τον ίδιο τον Clint Eastwood.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 23/8/2009

Ο Κλιντ Ίστγουντ σκηνοθετεί από το 1971, αλλά από εδώ κάνει τόσο αισθητή τη δημιουργική του παρουσία. Είναι αξιοζήλευτος ο τρόπος που αναπαράγει το παλιό είδος του γουέστερν αλά Ντον Σίγκελ, κι όμως έχει σύγχρονες μοτίβες, με εξαιρετική τεχνική βοήθεια και ρυθμούς μέσους κι ακαδημαϊκά ορθούς. Το θέμα του είναι βρώμικο, ρεβιζιονιστικό, αλλά κι ο σεναριογράφος Ντέιβιντ Γουέμπ Πιπλς αλλάζει τους ηθικούς όρους. Βλέπει την Άγρια Δύση σαν ένα πεδίο ανηθικότητας, μακριά από τα σημερινά στάνταρ, όπου οι πόρνες είναι οι άγγελοι-μάρτυρες κι ο νόμος είναι η αντίπερα όχθη. Ο Ίστγουντ ως ερμηνευτής είναι η εκδίκηση της παλιάς Δύσης, είναι η παράδοση που δεν έχει χαθεί, είναι η περίεργα βίαιη άποψη του Ίστγουντ περί ηθικής και δικαιοσύνης. Πάρα πολύ δυνατές ερμηνείες, ειδικά από τον Τζιν Χάκμαν (σε ρόλο γάντι), εξαιρετική φωτογραφία από τον Τζακ Γκριν και υποδειγματικό μοντάζ. Εδώ ξεκινάει και το φλερτ του Ίστγουντ με τα Όσκαρ, ενώ μετά το Χορεύοντας με τους Λύκους ήρθε αυτό και μαζί ένα ολόκληρο είδος σινεμά που άσθμαινε.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

19 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *