Οι Ασυγχώρητοι

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Unforgiven

Ελληνικός Τίτλος: Οι Ασυγχώρητοι

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Yurusarezaru Mono (2013)

Κύριες Διακρίσεις

• Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, δεύτερου αντρικού ρόλου (Gene Hackman) και μοντάζ. Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Clint Eastwood), αυθεντικό σενάριο, φωτογραφία, σκηνικά και ήχο.
• Χρυσή Σφαίρα σκηνοθεσίας και δεύτερου αντρικού ρόλου (Gene Hackman). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (δράμα) και σενάριο.
• Βραβείο Bafta δεύτερου αντρικού ρόλου (Gene Hackman). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, φωτογραφία και ήχο.

Παραλειπόμενα

• Ο Eastwood αφιέρωσε την ταινία στη μνήμη των μεντόρων του, Sergio Leone and Don Siegel.
• Υπό τους τίτλους The Cut-Whore Killings και The William Munny Killings, το σενάριο διαμορφώνονταν από το 1975. Ακόμα κι από τα χέρια του Eastwood είχε περάσει στις αρχές των 1980, αλλά προτίμησε άλλα πράγματα. Αλλά και ο Gene Hackman το είχε απορρίψει κάποια στιγμή. Πιο θερμά από όλους το είχε δει ο Francis Ford Coppola, που είχε συνάντηση με τον John Malkovich για να ερμηνεύσει τον Μάνι.
• Τρίτο μόλις γουέστερν που κέρδισε Όσκαρ καλύτερης ταινίας, με το δεύτερο να είναι δύο χρονιές πριν (Χορεύοντας και τους Λύκους).
• Η ταινία ανοίγει και κλείνει στο ίδιο σκηνικό, γωνία κάμερας και ώρα ημέρας με το Περιπλανώμενος Πιστολέρο (1973). Από σύμπτωση, εκείνη την ταινία παρακολουθούσε ο Σερ Richard Harris, όταν του τηλεφώνησε ο Eastwood για τον ρόλο.
• Το 2013 έγινε ριμέικ στην Ιαπωνία από τον Sang-il Lee, με πρωταγωνιστή τον Ken Watanabe.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Παρότι η μουσική ανήκει στον Lennie Niehaus, το βασικό θέμα γράφτηκε από τον ίδιο τον Clint Eastwood.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 23/8/2009

Ο Κλιντ Ίστγουντ σκηνοθετεί από το 1971, αλλά από εδώ κάνει τόσο αισθητή τη δημιουργική του παρουσία. Είναι αξιοζήλευτος ο τρόπος που αναπαράγει το παλιό είδος του γουέστερν αλά Ντον Σίγκελ, κι όμως έχει σύγχρονες μοτίβες, με εξαιρετική τεχνική βοήθεια και ρυθμούς μέσους κι ακαδημαϊκά ορθούς. Το θέμα του είναι βρώμικο, ρεβιζιονιστικό, αλλά κι ο σεναριογράφος Ντέιβιντ Γουέμπ Πιπλς αλλάζει τους ηθικούς όρους. Βλέπει την Άγρια Δύση σαν ένα πεδίο ανηθικότητας, μακριά από τα σημερινά στάνταρ, όπου οι πόρνες είναι οι άγγελοι-μάρτυρες κι ο νόμος είναι η αντίπερα όχθη. Ο Ίστγουντ ως ερμηνευτής είναι η εκδίκηση της παλιάς Δύσης, είναι η παράδοση που δεν έχει χαθεί, είναι η περίεργα βίαιη άποψη του Ίστγουντ περί ηθικής και δικαιοσύνης. Πάρα πολύ δυνατές ερμηνείες, ειδικά από τον Τζιν Χάκμαν (σε ρόλο γάντι), εξαιρετική φωτογραφία από τον Τζακ Γκριν και υποδειγματικό μοντάζ. Εδώ ξεκινάει και το φλερτ του Ίστγουντ με τα Όσκαρ, ενώ μετά το Χορεύοντας με τους Λύκους ήρθε αυτό και μαζί ένα ολόκληρο είδος σινεμά που άσθμαινε.

Βαθμολογία: