Παρίσι, 1981. Ο Αράμ, ένας νεαρός αρμενικής καταγωγής, ανατινάζει το αυτοκίνητο του πρέσβη της Τουρκίας, τραυματίζοντας τον Ζιλ, ο οποίος τυχαία περνούσε με το ποδήλατο του. Ο Αράμ καταφέρνει να φυγαδευτεί στον Λίβανο, όπου και ενώνει τις δυνάμεις του με τον απελευθερωτικό στρατό της Αρμενίας. Η μητέρα του, η Ανούς, επισκέπτεται τον Ζιλ στο νοσοκομείο αποζητώντας μια συγχώρεση για τον γιο της, όμως ο Ζιλ θέλει να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Αράμ.
Σκηνοθεσία:
Robert Guediguian
Κύριοι Ρόλοι:
Simon Abkarian … Hovannes Alexandrian
Ariane Ascaride … Anouch Alexandrian
Gregoire Leprince-Ringuet … Gilles Teissier
Syrus Shahidi … Aram Alexandrian
Razane Jammal … Anahit
Robinson Stevenin … Soghomon Tehlirian
Serge Avedikian … Armenak
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Robert Guediguian, Gilles Taurand
Παραγωγή: Marc Bordure, Robert Guediguian
Μουσική: Alexandre Desplat
Φωτογραφία: Pierre Milon
Μοντάζ: Bernard Sasia
Σκηνικά: Hussein Baydoun
Κοστούμια: Juliette Chanaud
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Home Cinema.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Une Histoire de Fou
Ελληνικός Τίτλος: Η Ιστορία ενός Τρελού
Διεθνής Τίτλος: Don’t Tell Me the Boy Was Mad
Σεναριακή Πηγή
- Αυτοβιογραφία: La Bomba του Jose Antonio Gurriaran.
Παραλειπόμενα
- Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα από τη ζωή του ισπανού δημοσιογράφου Jose Antonio Gurriaran.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 12/1/2019
Ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν ποτέ δεν ένιωθε τελείως άνετα με τις ταινίες που αναπτύσσουν κάτι μεγαλύτερο από απλές ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις, κι αυτό γίνεται φανερό κι εδώ. Από την άλλη, προσαρμόζει το θέμα του ως προς το να μην παράγει πολιτικό θρίλερ, αλλά να δει την ανθρώπινη πλευρά μιας υπόθεσης που μυρίζει μπαρούτι. Μα την ίδια ώρα, ο μαρσεγιέζος δημιουργός θέλει να κάνει και τη μεγάλη παραγωγή. Μπαίνει εντυπωσιάζοντας με μια σκηνή σε ύφος ντοκιουντράμα, ενώ ύστερα εναλλάσσει τους περιβάλλοντες χώρους για να δώσει υπόσταση μεγάλου στο έργο του. Αυτό όμως θα την κάνει και άνιση, όχι επειδή κάποιο από τα κομμάτια υστερεί κατά πολύ, αλλά επειδή δεν ανταποκρίνονται εξίσου σε ίδιο κοινό. Το μελόδραμα με την πολιτική εδώ δεν δένουν απόλυτα, ακόμα κι αν στη ζωή αυτό είναι κανόνας. Έτσι, οι αρετές του φιλμ αντισταθμίζονται με την αδυναμία του σκηνοθέτη να ελέγξει δημιουργικά τις προθέσεις του, σε ένα τελικό κράμα που αφήνει μονάχα εν μέρει ικανοποιημένο τον θεατή.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
