Το θρυλικό θωρηκτό Μιζούρι είναι έτοιμο να εγκαταλείψει για πάντα τη δράση. Ο σκληρός Κάσεϊ Ρίμπακ είναι ο μάγειρας του καπετάνιου. Την ημέρα των γενεθλίων του καπετάνιου, ο πρόεδρος έρχεται μια επίσκεψη, κι ένα ελικόπτερο προσγειώνεται στο καράβι με την άδεια του υποπλοίαρχου Κριλ. Κι ενώ υπάρχει η αρχική δικαιολογία για την αιφνίδια άφιξη, κομάντο κάνουν την εμφάνιση τους στη μέση του πάρτι, και ένας πράκτορας της ΣΙΑ απειλεί να ενεργοποιήσει τις πυρηνικές κεφαλές που βρίσκονται στο πλοίο. Όλο το πλήρωμα κλειδώνεται, εκτός από τον Ρίμπακ που έχει τον τελευταίο λόγο.
Σκηνοθεσία:
Andrew Davis
Κύριοι Ρόλοι:
Steven Seagal … Casey Ryback
Tommy Lee Jones … William ‘Bill’ Strannix
Gary Busey … διοικητής Peter Krill
Erika Eleniak … Jordan Tate
Colm Meaney … Daumer
Patrick O’Neal … πλοίαρχος J.T. Adams
Dale Dye … πλοίαρχος Nick Garza
Glenn Morshower … σημαιοφόρος Taylor
Bernie Casey … διοικητής Harris
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: J.F. Lawton
Παραγωγή: Arnon Milchan, Steven Reuther, Steven Seagal
Μουσική: Gary Chang
Φωτογραφία: Frank Tidy
Μοντάζ: Don Brochu, Robert A. Ferretti, Dov Hoenig, Dennis Virkler
Σκηνικά: Bill Kenney
Κοστούμια: Richard Bruno
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Under Siege
- Ελληνικός Τίτλος: Σε Κατάσταση Πολιορκίας
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Σε Κατάσταση Πολιορκίας 2 (1995)
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ ήχου και ηχητικών εφέ.
Παραλειπόμενα
- Παρότι η Warner Bros. ήθελε εξαρχής τον Steven Seagal για πρωταγωνιστή, εκείνος είχε πει όχι. Όπως έπειτα αποκάλυψε, ο λόγος της αρχικής του άρνησης αφορούσε τον χαρακτήρα, που δεν έδειχνε κάποια ευφυία.
- Το USS Alabama, που ήταν ήδη μουσειακό, αντικατέστησε το Missouri.
- Εκτενής χρήση έγινε της τεχνολογίας Introvision, όπου τα ντεκόρ είναι χωριστά γυρισμένα από τους ανθρώπινους χαρακτήρες, βοηθώντας έτσι τα ειδικά εφέ να λειτουργήσουν με μικρότερο κόστος από την παραδοσιακή “μπλε οθόνη”.
- Ο αρχικός τίτλος Dreadnought δεν εγκρίθηκε από το κοινό στις δοκιμαστικές προβολές, με το Last to Surrender να εμφανίζεται ως αντιπρόταση. Αυτό όμως δεν άρεσε καθόλου ούτε στον σεναριογράφο ούτε στον Seagal, με τον δεύτερο ειδικά να δίνει μάχη για να τον αλλάξει.
- Κοστίζοντας 35 εκατομμύρια δολάρια αλλά κερδίζοντας 156,6, είχε καταταχτεί ως η πλέον κερδοφόρα ταινία που δεν επέτρεψε καθόλου δημοσιογραφικές προβολές για τους κριτικούς.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 9/8/2016
Λέω εγώ ποτέ κακά λόγια για τον Στίβεν Σίγκαλ; Πιπέρι! Βρίσκω ευκαιρία απολογίας, επειδή έχουμε την καλύτερη ίσως ταινία του, καταμεσής της καλής του περιόδου, στις αρχές ως μέσα των 1990. Ναι, είναι άνευ σεναρίου η όλη κατάσταση, και είναι μια ταινία που ακόμα και στα χέρια του Σταλόνε λογικά θα ήταν καλύτερη. Αλλά είναι σκηνοθετημένη με νεύρο από τον Άντριου Ντέιβις («Ο Φυγάς»), έχει ροή στη δράση της κι έχει κάποιους καλούς δεύτερους ρόλους από ηθοποιούς εμβέλειας (βλέπε: Τόμι Λι Τζόουνς, Κολμ Μίνεϊ) που σπάνια συντρόφευαν τον Σίγκαλ. Έλα που δικαίως ήταν και υποψήφιο για δύο Όσκαρ, έστω και τεχνικά. Εκεί που είναι το κουλό, όμως, είναι κι ότι και το σίκουελ χαζεύεται.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 10/7/2021
Βρισκόμαστε στο 1992, την εποχή που ο Στίβεν Σιγκάλ είναι πλέον ένας από τους κορυφαίους ήρωες ταινιών δράσης του Χόλιγουντ. Οι ταινίες του σε ότι έχει να κάνει με την αποδοχή των κριτικών δεν τα πάνε πολύ καλά αλλά ο Κοτσίδας έχει τον τρόπο του και θα τραβάει για μερικά ακόμα χρόνια το κοινό. Έρχεται λοιπόν η στιγμή που η καριέρα του θα πιάσει κορυφή με το Σε Κατάσταση Πολιορκίας, ένα από τα δύο- τρία φιλμ του Στίβεν που δέχτηκαν και καλές κριτικές!
Το Σε Κατάσταση Πολιορκίας είναι γνωστό και ως Πολύ Σκληρός Για Να Πεθάνει Σε Πλοίο, καθώς βρισκόμαστε στη δεκαετία που όλοι προσπαθούν να φτιάξουν τη δική τους εκδοχή του Die Hard. Εδώ έχουμε μια αρκετά αξιοπρεπής εκδοχή, ένα φιλμ δράσης ικανό να σε κρατήσει και σήμερα, αν και σε αυτή την τελευταία προβολή του, μου έδωσε την αίσθηση ότι έχει γεράσει αρκετά. Ακόμα όμως έχει πραγματάκια να δείξει.
Σκηνοθέτης είναι ο Άντριου Ντέιβις, ένα χρόνο πριν μας δώσει το Ο Φυγάς και κερδίσει την υποψηφιότητα στα Όσκαρ. Ο Ντέιβις γενικά έχει δώσει αρκετά καλές περιπέτειες κι εδώ βρίσκεται στη δεύτερη συνεργασία του με τον Σιγκάλ, μετά το Above The Law. Η δράση τοποθετείται στο θωρηκτό Μιζούρι, το οποίο ετοιμάζεται να παροπλιστεί. Εκεί βρίσκουμε διοικητή τον καπετάνιο Άνταμς, ο οποίος έχει πάντα μαζί του τον αγαπημένο του μάγειρα, Κέισι Ράιμπακ. Ο Κέισι τα πάει γενικά καλά με το πλήρωμα, εκτός από τον δεύτερο στην ιεραρχία, Κριλ. Ο Κριλ, την τελευταία μέρα πριν το θωρηκτό παροπλιστεί και παραδώσει τα πυρηνικά όπλα, ετοιμάζει ένα πάρτι γενεθλίων για τον καπετάνιο κι έτσι μια ομάδα μουσικών, σερβιτόρων αλλά και ένα λαγουδάκι του Playboy ανεβαίνουν στο πλοίο. Τίποτα όμως δεν είναι όπως φαίνεται. Ένας από τους μουσικούς είναι πρώην πράκτορας της CIA και έχει προηγούμενα με την υπηρεσία του. Έφερε λοιπόν την ομάδα του (οι σερβιτόροι…) και απειλούν να προκαλέσουν πυρηνικό όλεθρο, με τη βοήθεια του Κριλ. Έχουν υπολογίσει όμως χωρίς τον … μάγειρα. Ο Ράιμπακ μόνο ένας απλώς μάγειρας δεν είναι και παρότι βρίσκεται φυλακισμένος μετά από εντολή του Κριλ, θα αποδράσει και θα φροντίσει να τακτοποιήσει τους επίδοξους τρομοκράτες.
Ο Ντέιβις φτιάχνει μια γρήγορη ταινία δράσης, βασισμένη στο σενάριο του Τζ. Φ. Λότον, το οποίο σενάριο δέχτηκε και κάποιες “διορθώσεις” από τον Κοτσίδα, όπως φημολογείται, για να υπάρχει περισσότερο χιούμορ. Είναι εξάλλου γνωστή η εκπληκτική αίσθηση του χιούμορ που πάντα διέκρινε τον Σιγκάλ. Όπως και να ‘χει, η ταινία βλέπεται και σήμερα ευχάριστα αν και φαίνεται πια πιο γερασμένη, όπως είπαμε και παραπάνω. Υπάρχουν αρκετά καλοστημένες σκηνές δράσεις αλλά νιώθω πλέον ότι το σκηνικό περισσότερο περιορίζει το οπτικό πεδίο της δράσης, παρά βοηθά δημιουργώντας κλειστοφοβική αίσθηση με τους χώρους του θωρηκτού και του υποβρυχίου.
Τα μεγάλα ατού της ταινίας βέβαια παραμένουν μέχρι σήμερα ο Τόμι Λι Τζόουνς και ο Γκάρι Μπιούζι. Ο Τζόουνς είναι ο πρώην πράκτορας και βγάζει πολύ ενέργεια στο ρόλο του, δείχνοντας να το διασκεδάζει, ένα χρόνο πριν κερδίσει το Όσκαρ, ξανά σε συνεργασία με τον Ντέιβις, στο Φυγά. Ο Μπιούζι υποδύεται τον Κριλ και είναι κακός και τρελός. Έχει επίσης την καλύτερη ατάκα της ταινίας, όταν μεταμφιεσμένος σε γυναίκα (μη ρωτάτε γιατί) λέει για την τελευταία αναφορά του καπετάνιου που τον εξέθεσε και ανέφερε ότι “ο Κριλ χρειάζεται εκτίμηση από ψυχολόγο”. Με περούκα, βαμμένα χείλη και ψεύτικο στήθος, ο Κριλ αναρωτιέται: “Χρίζω εγώ ψυχολογικής εκτίμησης;;;”.
Για του φίλους του Κοτσίδα έχουμε ένα φιλμ που σίγουρα πρέπει να δουν και σίγουρα θα το διασκεδάσουν. Για τους υπόλοιπους έχουμε μια κλασικής φόρμας ταινία δράσης της δεκαετίας του 1990, με τις αναμενόμενες εκρήξεις, τους γραφικούς κακούς και καλούς και τα πάντα απαραίτητα κλωτσομπουνίδια, με μπόνους την τελευταία “υπερβολική” μαχαιρομαχία (ναι, σωστά διαβάσατε), όπου -σπόιλερ- ο θεούλης Στίβεν αφοπλίζει με την οδοντοστοιχία του τον Τόμι Λι Τζόουνς!
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
