Ο Κάσεϊ Ρίμπακ ταξιδεύει με την κόρη του με τρένο ώστε να παραστούν σε κηδεία, όταν το τρένο καταλαμβάνεται από τρομοκράτες. Γρήγορα θα καταλάβουν έναν δορυφόρο, απειλώντας να καταστρέψουν οποιονδήποτε τους ενοχλήσει. Η κυβέρνηση δείχνει ανίκανη να σταματήσει έναν ενδεχόμενο πυρηνικό όλεθρο στην Ουάσιγκτον, και μονάχα ο Κάσεϊ είναι ικανός να αντιστρέψει την κατάσταση.
Σκηνοθεσία:
Geoff Murphy
Κύριοι Ρόλοι:
Steven Seagal … Casey Ryback
Eric Bogosian … Travis Dane
Everett McGill … Marcus Penn
Katherine Heigl … Sarah Ryback
Morris Chestnut … Bobby Zachs
Brenda Bakke … λοχαγός Linda Gilder
Peter Greene … μισθοφόρος
Dale Dye … πλοίαρχος Nick Garza
Jonathan Banks … Scotty
Kurtwood Smith … στρατηγός Stanley Cooper
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Richard Hatem, Matt Reeves
Παραγωγή: Arnon Milchan, Steve Perry, Steven Seagal
Μουσική: Basil Poledouris
Φωτογραφία: Robbie Greenberg
Μοντάζ: Michael Tronick
Σκηνικά: Albert Brenner
Κοστούμια: Richard Bruno
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Under Siege 2: Dark Territory
- Ελληνικός Τίτλος: Σε Κατάσταση Πολιορκίας 2
- Εναλλακτικός Τίτλος: Under Siege 2
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Σε Κατάσταση Πολιορκίας (1992)
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο (χαρακτήρες): Σε Κατάσταση Πολιορκίας του J.F. Lawton.
Παραλειπόμενα
- Ο Matt Reeves είχε γράψει το σενάριο όσο ήταν στο κολέγιο, μαζί με έναν συμφοιτητή του. Όταν το αγόρασε η Warner, αποφάσισε να το προσαρμόσει ως σίκουελ του Under Siege.
- Σύμφωνα με τον Morris Chestnut, ο Seagal έγραψε εκ νέου πολλές σκηνές στις οποίες εκείνος συμμετείχε, και στο πλατό συμπεριφέρονταν σαν σκηνοθέτης.
- Το μοντέλο και ηθοποιός Jenny McCarthy δήλωσε ότι πέρασε από οντισιόν, και ο Seagal τής ζήτησε να βγάλει τα ρούχα της. Η δε Katherine Heigl, που ήταν μόλις 16 ετών, είχε πει ότι κατά την τελευταία ημέρα γυρισμάτων, ο ίδιος της άφησε “υπονοούμενα”.
- Η μηχανή του τρένου που βλέπουμε εδώ είναι η ίδια που είχε χρησιμοποιηθεί και στο Τρένο της Μεγάλης Φυγής.
- Το φιλμ εισέπραξε 104 εκατομμύρια δολάρια, αλλά είχε και υψηλός κόστος (60).
- Το 2016 ο Seagal είχε μιλήσει για τη δημιουργία ακόμα ενός σίκουελ, αλλά το 2021 ανακοινώθηκε πως θα είχαμε reboot της σειράς αποκλειστικά για το HBO Max.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 19/1/2015
Στην πρώτη ταινία του 1992 είχαμε κατάληψη σε πολεμικό πλοίο, σε αυτό το σίκουελ οι τρομοκράτες προτιμούν τρένο ώστε να παγιδεύσουν δορυφόρο μέσω του οποίου θέλουν… να εξαερώσουν όλη την Ουάσιγκτον. Ο Στίβεν Σίγκαλ δεν είναι όποιος κι όποιος, και πρέπει να αντιμετωπίσει πολύ δύσκολες καταστάσεις. Έχει, όμως, να αντιμετωπίσει ένα σενάριο που δεν προσθέτει τίποτε στο όλο concept με μόνη αναπνοή μια κωμική νότα από έναν αχθοφόρο και το μάλλον περιττό κοντράστ της όμορφης ανιψιάς με την οποία ταξιδεύει ο ήρωας μας. Η περιπέτεια σε τρένο είναι κι αυτή ένα μοτίβο πλέον συνηθισμένο. Η μουσική του Πολυδούρη χρωματίζει όσο γίνεται την κατάσταση. Το πρόβλημα με τέτοιες ταινίες είναι ότι ξεπερνιούνται γρήγορα από τις καινούργιες, αφού βασίζονται κυρίως στην «τεχνολογία» της δράσης.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 11/7/2021
Όπως ήταν φυσικό μετά την προβολή του Under Siege, δεν μπόρεσα να αντισταθώ και έβαλα μπροστά για τη συνέχεια, Under Siege 2: Dark Territory. Ο λόγος που με οδήγησε σε αυτό είναι ότι το δεύτερο μέρος είναι μια ταινία που θυμάμαι να βλέπω αρκετές φορές σαν πιτσιρικάς, στο Filmnet αρχικά και στην ιδιωτική τηλεόραση στην πορεία. Θυμάμαι λοιπόν πάντα να διασκεδάζω αρκετά με το εν λόγω φιλμ, οπότε είπα μετά από πολλά χρόνια να του ρίξω μια ακόμη ματιά και να το συγκρίνω με το πρώτο φιλμ. Ε, που να με πάρει, βρήκα ξανά το Under Siege 2 σούπερ διασκεδαστικό!
Ο Σιγκάλ υποδύεται ξανά τον Κέισι Ράιμπακ, ο οποίος διατηρεί εστιατόριο πια, αλλά παράλληλα αναλαμβάνει και κάποιες μυστικές αποστολές. Τώρα πρέπει να συναντήσει την κόρη του μακαρίτη του αδερφού του, μετά από αρκετά χρόνια και να ταξιδέψουν μαζί με το τρένο από το Κολοράντο στο Λος Άντζελες. Έχει χρόνια να δει την έφηβη πια μικρή και προσπαθεί να έρθει ξανά κοντά της, οργανώνοντας αυτό το ταξιδάκι. Στο ίδιο όμως τρένο επιβιβάζονται -όπως ήταν αναμενόμενο- τρομοκράτες, οι οποίοι κατέχουν τεχνολογία ικανή να καταστρέψει ολόκληρες πολιτείες της Αμερικής. Η τρομοκρατική ομάδα αποτελείται από απογοητευμένα πρώην στελέχη του στρατού, της CIA κι έναν επιστήμονα, πρώην συνεργάτη της κυβέρνησης, δημιουργό του υπέρ όπλου, που ετοιμάζονται να χρησιμοποιήσουν. Οι τρομοκράτες κρατούν ομήρους τους επιβάτες και με την απειλή της επίθεσης σε πολιτείες της Αμερικής, ζητούν υπέρογκα ποσά από την κυβέρνηση. Τι δεν γνωρίζουν όμως; Ότι στο τρένο βρίσκεται ο Στίβεν ο Σιγκάλ, ο οποίος θα τους πάρει και θα τους σηκώσει.
Ο Τζέοφ Μέρφι σκηνοθετεί εδώ και φτιάχνει μια ταινία με πολύ πιο γρήγορη ροή από την πρώτη, με περισσότερη ενέργεια, περισσότερους κακούς για να “τραφεί” ο Στίβεν και αρκετές σκηνές δράσης, που βασίζονται τόσο στο εν κινήσει τρένο, όσο και στο φυσικό τοπίο. Αυτό που κάνει αυτή τη δεύτερη ταινία πιο διασκεδαστική θεωρώ ότι είναι οι υπερβολές της και η διάθεση για αυτοσαρκασμό. Υπάρχουν ένα σωρό σκηνές, οι οποίες σε μια ταινία που θέλει να πάρει στα σοβαρά τον εαυτό της δεν θα υπήρχαν, όμως εδώ υπάρχουν και δουλεύουν -ειδικά σήμερα- πάρα πολύ καλά!
Αν η πρώτη ταινία προσπαθούσε να είναι πιο προσγειωμένη και να μην ξεφύγει υπερβολικά με τις σκηνές δράσης, ετούτη εδώ του δίνει και καταλαβαίνει. Διασκεδάζει με την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, δίνοντας σκηνές σχεδόν κωμικές μέσα από το κέντρο ελέγχου και έχει γενικά τη διάθεση να διασκεδάσει καταστάσεις, είτε με τις υπερβολικές σκηνές δράσης είτε με τις ατάκες που ξεστομίζονται.
Τι θα έκανε όμως ο Σιγκάλ αν δεν είχε απέναντί του μερικές κλασικές Χολιγουντιανές παλιόφατσες; Μπορεί ο ιδιοφυής αρχηγός της επίθεσης να έχει τη μορφή του πιο “νέρντουλα” , Έρικ Μπογκοσιάν, όμως τα τσιράκια του είναι ένας κι ένας. Ο ψυχρός μεγάλος αντίπαλος όπως φαίνεται από την αρχή είναι ο Έβερετ ΜακΓκιλ -η τελική αναμέτρηση είναι βγαλμένη από τα σπαγγέτι γουέστερν-, ενώ ακολουθούν οι Πίτερ Γκριν, Πάτρικ Κιλπάτρικ και Τζόναθαν Μπανκς, όλοι τους χαρακτηριστικοί τύποι κακών σε Χολιγουντιανές παραγωγές.
Νομίζω ότι το Σε Κατάσταση Πολιορκίας 2 είναι η ταινία του Σιγκάλ που έχω διασκεδάσει περισσότερο. Μέχρι και ο ίδιος ήταν σχεδόν συμπαθής! Πέταξε τις ατάκες του, προσπάθησε να κάνει χιούμορ, απέφυγε το φλερτ και είχε πολύ καλύτερες σκηνές μάχης, με μια ακόμα μαχαιρομαχία! Κορυφαία σκηνή είναι σίγουρα αυτή της σύγκρουσης των δύο τρένων, όπου ο Στίβεν αποδεικνύει ότι μπορεί να τρέξει σαν τον άνεμο και πιο γρήγορα ακόμα, διασχίζοντας το εσωτερικό δύο τριών βαγονιών σε ελάχιστα δευτερόλεπτα! Είμαι πεπεισμένος ότι ο σκηνοθέτης έπραξε ότι έπραξε εν γνώση του για την ταινία, όπως επίσης είμαι πεπεισμένος ότι ο Κοτσίδας κάποιες από τις υπερβολές τις θεωρούσε απολύτως φυσιολογικές. Το τελικό αποτέλεσμα πάντως είναι διασκεδαστικότατο!
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
