Uncharted

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 16/2/2022

Η ιστορία της ταινίας ξεκινά με τον ίδιο τρόπο όπως και τόσων άλλων ταινιών βασισμένων σε βιντεοπαιχνίδια: μια ωραία μέρα στο meeting της gaming εταιρείας, ο CEO ανακοινώνει πως θέλει να εκμεταλλευτεί το εκάστοτε επιτυχημένο property και να προχωρήσει στην κινηματογραφική του μεταφορά, με τους παρευρισκόμενους να είναι αναγκασμένοι να αναφωνήσουν «καλή ιδέα αφεντικό», ενώ στην πραγματικότητα ξέρουν πως ίσως να είναι η χειρότερη ιδέα που έχουν ακούσει εδώ και πολύ καιρό.

Μια διαδικτυακή έρευνα μού επιβεβαίωσε όλα όσα υπέθετα εξαρχής. Η ταινία «Uncharted» βρίσκεται σε διαδικασία παραγωγής σχεδόν δύο δεκαετίες, με αμέτρητους συντελεστές να αναλαμβάνουν καίριες θέσεις για να τις εγκαταλείψουν λίγο καιρό μετά, με κάθε προσθήκη να έρχεται με νέες ιδέες και να ακυρώνει όλα όσα έχουν χτιστεί μέχρι τότε, σε έναν φαύλο κύκλο που βλέποντας κανείς το τελικό αποτέλεσμα διαπιστώνει ότι δεν άξιζε ούτε ο κόπος ούτε το χρήμα. Δίχως καμία έκπληξη, το «Uncharted» πέφτει πανηγυρικά μέσα σε αυτή την κατηγορία.

Βρίσκω άδικο από τη θέση του κριτικού που παρακολουθεί μεμιάς το τελικό αποτέλεσμα να κάνω εκ του ασφαλούς δηλώσεις για το τι θα έπρεπε να κάνουν διαφορετικά οι συντελεστές, αφού η δημιουργία μιας τέτοιας ταινίας είναι ένα ατέρμονο ζογκλεριλίκι αμέτρητων δημιουργικών συμβολών, που καθιστά τη σκηνοθεσία μια πλοήγηση σε αχαρτογράφητα και αφιλόξενα νερά. Από τη μία λοιπόν έχουμε μια αξιέπαινη προσπάθεια από τη μεριά των σεναριογράφων να ντύσουν την πλοκή με ένα νοηματικό υπόβαθρο, σπάνιο σε τέτοιες περιπτώσεις, που αφορά την ανθρώπινη εμπιστοσύνη, και αυτό ίσως να είναι το μόνο στοιχείο που κρατά την ταινία δεμένη και την εμποδίζει από το να είναι ένα συνονθύλευμα άσχετων μεταξύ τους σκηνών. Γιατί από την άλλη, το ανύπαρκτο σκηνοθετικό ύφος επιχειρεί να καλύψει την απουσία προσωπικού στιλ με την εναλλαγή σκηνών δράσης όπου κάθε μία είναι στημένη με δανεισμένη νοοτροπία από εντελώς διαφορετικές ταινίες. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μέσα στην ίδια ταινία παρελαύνουν μία σκηνή “Mission: Impossible”, μία σκηνή “James Bond”, μία σκηνή “Indiana Jones”, μία σκηνή “Goonies” και ούτω καθεξής, με μόνο κοινό στοιχείο τους ηθοποιούς και την οξύμωρη διαπίστωση ότι ο Ruben Fleischer, ένας επαγγελματίας τεχνικός διεκπεραιωτής, κατορθώνει να γυρίσει όλες αυτές τις άσχετες σκηνές με πλήρη αρτιότητα αλλά μηδενική ψυχή. Υπάρχει βέβαια ένα ευτυχές ατύχημα, μια σκηνή που εκτυλίσσεται σε ένα υπόγειο κλαμπ, και αν όλη η ταινία πατούσε προμελετημένα πάνω στο στιλ της, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια πρωτότυπη δημιουργία. Αυτό το υφολογικό «τουρλού» πρέπει να διαπίστωσε κι από τον συνθέτη Ramin Djawadi, ο οποίος πρέπει να παραιτήθηκε από οποιαδήποτε δημιουργική προσπάθεια και έντυσε την ταινία με μια generic μουσική περιπέτειας που εύκολα θα βρίσκαμε όλοι μας σε κάποια δωρεάν online βιβλιοθήκη ηχητικών εφέ.

Αν κάτι κατάφερε η ταινία ήταν να με κάνει να επανεκτιμήσω τον Mark Wahlberg, ο οποίος ούτε κατά διάνοια δεν είναι έτοιμος να αναλαμβάνει ρόλους μέντορα. Διαθέτει μια εξαιρετική σκηνική παρουσία που σε παρασύρει, και αν αναλάμβανε τον πρωταγωνιστικό ρόλο θα μιλούσαμε για μια πολύ διαφορετική ταινία. Ο Tom Holland, που έχει μετατραπεί στο αγαπημένο παιδί της Sony, φαίνεται σαν να μας τον επιβάλλει ο παραγωγός, παίρνει την ερμηνεία του υπερβολικά στα σοβαρά και επειδή υποψιάζομαι πως έχει έρθει για να μείνει, ελπίζω η αμηχανία του να οφείλεται σε έλλειψη εμπειρίας και όχι σε έλλειψη ικανοτήτων. Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και η Sophia Ali, που όταν απουσιάζει για μεγάλο χρονικό διάστημα από την οθόνη, μοιάζει σαν να μην υπήρξε ποτέ. Αντιθέτως, η Tati Gabrielle αποδεικνύει ότι ο ρόλος της στη «Sabrina» δεν ήταν μόνο μια στιγμή δημοσιότητας και θα έχει πολλά να προσφέρει αν της δοθούν οι κατάλληλες ευκαιρίες.

Εν κατακλείδι, το «Uncharted» είναι ένα θέαμα σπάνια διασκεδαστικό, μετρημένα εντυπωσιακό, και συχνότερα βαρετό. Πίσω από όλο αυτόν τον αχταρμά όμως αχνοφαίνεται ένας δημιουργικός στόχος που αν δεν μιλούσαμε για ένα εμπορικό property που ακολουθεί τη λογική σουπερμάρκετ στην παραγωγή του, ίσως και να τον προσέγγιζε. Ίσως…

Βαθμολογία: