Το Τέρας του Παρισιού (2011)

ΣΥΝΟΨΗ

Παρίσι, 1910. Ο πανικός σαρώνει την πόλη. Νερά ξεχύνονται στους δρόμους κι ένα τέρας σπέρνει τον τρόμο. Ο επίτροπος Μεϊνό και οι άνδρες του το κυνηγούν μέρα και νύχτα, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο Εμίλ, ένας ντροπαλός μηχανικός προβολής και ο Ραούλ, ένας πληθωρικός εφευρέτης βρίσκονται και αυτοί μπλεγμένοι στο κυνήγι του τέρατος. Μέχρι που ανακαλύπτουν το «Rare Bird», ένα καμπαρέ της Μονμάρτης όπου η ατραξιόν της βραδιάς είναι η όμορφη Λουσίλ. Ένα καθόλου άσχημο μέρος για να κρυφτεί το τέρας.

Σκηνοθεσία:

Bibo Bergeron

Κύριοι Ρόλοι:

Matthieu Chedid … Francoeur (φωνή)

Vanessa Paradis … Lucille (φωνή)

Gad Elmaleh … Raoul (φωνή)

Sebastien Desjours … Emile Petit (φωνή)

Ludivine Sagnier … Maud (φωνή)

Bruno Salomone … Albert (φωνή)

Julie Ferrier … Κα Carlotta (φωνή)

Francois Cluzet … επίτροπος Victor Maynott (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Bibo Bergeron, Stephane Kazandjian

Στόρι: Bibo Bergeron

Παραγωγή: Luc Besson

Μουσική: Matthieu Chedid

Μοντάζ: Pascal Cheve

Σκηνικά: Francois Moret

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Un Monstre a Paris
Ελληνικός Τίτλος: Το Τέρας του Παρισιού
Διεθνής Τίτλος: A Monster in Paris

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων και μουσική στα Cesar.

Παραλειπόμενα

Τεχνική: Computer-animated (ψηφιακό)
Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.
Επηρεασμένο άμεσα από το Φάντασμα της Όπερας του Gaston Leroux, αλλά όχι διασκευή αυτού.
Ο Bibo Bergeron είχε κατά νου το συγκεκριμένο σχέδιο από το 1993, όταν και άνοιξε το στούντιο του. Η Bibo Films όμως επικεντρώθηκε σε τηλεοπτικές σειρές και διαφημιστικά, με το φιλμ να μπαίνει μπρος το 2005, όταν ο Bergeron ολοκλήρωσε τη συνεργασία του με την DreamWorks Animation. Στόχος του ήταν η ταινία να είναι ανάμεσα στις χολιγουντιανές παραγωγές και το σινεφίλ, αλλά και να γυριστεί στη Γαλλία από το στούντιο του.
Η εμφάνιση του τέρατος και της Λουσίλ βασίστηκε στην αληθινή των Matthieu Chedid και Vanessa Paradis, που τους ερμηνεύουν φωνητικά.
Στην αγγλική μεταγλώττιση, και πάλι η Vanessa Paradis είναι η Λουσίλ. Μαζί της ακούγονται εκεί ο Sean Lennon, ο Adam Goldberg, ο Danny Huston, η Madeline Zima, η Catherine O’Hara, ο Jay Harrington και ο Bob Balaban.
Η ανεύρεση του υψηλού μπάτζετ που απαιτούνταν καθυστέρησε την παραγωγή για 9 μήνες, φτάνοντας στο υψηλό αναλογικά ποσό των 32 εκατομμυρίων δολαρίων. Τα έσοδα όμως σταμάτησαν στα 26,6.
Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Ιωάννα Χέλμη (Λουσίλ), Ισίδωρος Σταμούλης (Ραούλ), Χρήστος Συριώτης (επίτροπος Μενότ), Τάνια Παλαιολόγου (Μοντ/Καρλότα), Δημήτρης Παπαδάτος (Άλμπερτ/Εμίλ), Ηλίας Ζερβός (αρχηγός Πατέ). Σκηνοθετική επιμέλεια: Ηλίας Ζερβός. Μετάφραση: Ειρήνη Πολίτου.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Αρκετά τα τραγούδια επί της ταινίας, με ερμηνευτές τους Vanessa Paradis και Matthieu Chedid (γνωστότερος ως -M-). Μεγαλύτερη επιτυχία αυτών ήταν το La Seine, ντουέτο και με τους δύο τους.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 29/4/2013

Συν-σκηνοθέτης των «Ο Δρόμος για το Ελ Ντοράντο» και «Καρχαριο-μάχος», ο Bibo Bergeron είναι αυτή τη φορά υπεύθυνος για μια γαλλική ταινία κινουμένων σχεδίων, η οποία βαδίζει στα χνάρια αντίστοιχων, μεγαλύτερων αμερικάνικων παραγωγών -όπως οι παραπάνω. Εξαιτίας αυτού βέβαια, δεν διαθέτει τη γαλλική φινέτσα που κανείς θα περίμενε, ούτε και οποιαδήποτε υφολογική συγγένεια με αγαπημένα γαλλικά καρτούν όπως αυτά του Sylvain Chomet (αν και ο χαρακτήρας του σερβιτόρου είναι σχεδιασμένος με μια υπερβολή που ενδεχομένως παραπέμπει στο «Τρίο της Μπελβίλ»). Να σημειωθεί άλλωστε πως στην παραγωγή συμμετέχει και ο Luc Besson, γεγονός που από μόνο του καθιστά σαφή τον εμπορικό προσανατολισμό του φιλμ.

Ως μια εμπορική λοιπόν ταινία κινουμένων σχεδίων, το «Τέρας του Παρισιού», βασικά, τα πάει περίφημα. Διαθέτει σε γενικές γραμμές ό,τι θα απαιτούσε κανείς από αυτό. Είναι αστείο, περιπετειώδες και ρομαντικό και έχει ζωηρούς χαρακτήρες κι ένα στόρι το οποίο μπορεί να μη βλέπουμε για πρώτη φορά, παραμένει όμως έξυπνο και τρυφερό, ενώ, όντας σχετικά παλιομοδίτικο, προκαλεί μια ευχάριστη νοσταλγία. Σε αυτή συμβάλουν επίσης και οι μουσικές στιγμές του, με τα τραγούδια που ερμηνεύουν απολαυστικά η Vanessa Paradis και ο Mathieu `M` Chedid να φαντάζουν βγαλμένα από καρτούν άλλης εποχής.

Μόνο που, έχοντας η ταινία καταφέρει να γίνει ικανοποιητικότατη και απόλυτα ευχάριστη, μοιάζει να μην τολμάει ποτέ να προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω. Δεν υπάρχει κάποια έκπληξη στην ιστορία, ούτε καθίσταται ποτέ ξεκαρδιστική, ούτε και συγκινητική, παρόλο που θέτει τις βάσεις για να το καταφέρει. Πέρα από λίγες μικρο-αφέλειες και κάποιες σχετικά βεβιασμένες σκηνές χιούμορ ή δράσης που παρατηρούνται -κυρίως στην αρχή, πριν βρει το ρυθμό του- αλλά και εύκολα αγνοούνται, δεν υπάρχει κάτι το οποίο ξενίζει στη θέαση του φιλμ. Είναι όμως κρίμα να παγιδεύεται σε μια ανάγκη να πατάει στη σίγουρη ασφάλεια και εξαιτίας αυτής να μην κατορθώνει να μιλήσει απευθείας στην καρδιά του θεατή.

Η αλήθεια είναι πως αυτή η έλλειψη τόλμης οφείλεται μάλλον στην προσπάθεια της ταινίας να μοιάσει στα μεγαλύτερου βεληνεκούς καρτούν της απέναντι όχθης του Ατλαντικού, κάτι που όπως προαναφέρθηκε πραγματοποιείται, πλην όχι πάντα με επιτυχία. Από το να υιοθετεί όμως παρόμοια με των Αμερικάνων κλισέ και να προσπαθεί εκβιαστικά να συγκινήσει, η ταινία είναι αναμφίβολα προτιμότερη στην παρούσα μορφή της…

Πάνω απ’ όλα, άλλωστε, είναι οι καλές προθέσεις και η αγνή καρδιά του που κάνει το «Τέρας του Παρισιού» να σε κερδίσει…

Βαθμολογία: