Κάπου στο σημερινό Βέλγιο, η επτάχρονη Νόρα και ο μεγάλος της αδερφός, ο Αμπέλ, επιστρέφουν στα θρανία για τη νέα σχολική σεζόν. Όταν η Νόρα γίνεται μάρτυρας του μπούλινγκ που δέχεται ο αδερφός της από τους συμμαθητές του, σπεύδει να τον προστατεύσει λέγοντάς τα όλα στον πατέρα τους. Αλλά ο Αμπέλ την αναγκάζει να σωπάσει. Μουδιασμένη από αυτή την κρίση αφοσίωσης, η Νόρα θα προσπαθήσει να βρει τη δική της θέση ανάμεσα στον κόσμο των παιδιών και στον κόσμο των ενηλίκων.
Σκηνοθεσία:
Laura Wandel
Κύριοι Ρόλοι:
Maya Vanderbeque … Nora
Gunter Duret … Abel
Lena Girard Voss … Clemence
Simon Caudry … Antoine
Karim Leklou … Κος Finnigan
Laura Verlinden … Κα Agnes
Laurent Capelluto … ο πατέρας του Antoine
Sandrine Blancke … Κα Franck
Anne-Pascale Clairembourg … η μητέρα της Victoire
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Laura Wandel
Παραγωγή: Stephane Lhoest
Φωτογραφία: Frederic Noirhomme
Μοντάζ: Nicolas Rumpl
Σκηνικά: Philippe Bertin
Κοστούμια: Vanessa Evrard
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Un Monde
- Ελληνικός Τίτλος: Στην Αυλή του Σχολείου
- Διεθνής Τίτλος: Playground
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο FIPRESCI για το τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.
- Υποψήφιο για ευρωπαϊκή ανακάλυψη στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
- Επίσημη πρόταση του Βελγίου για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Έφτασε ως τις 15 επιλαχούσες.
Παραλειπόμενα
- Μεγάλου μήκους ντεμπούτο για τη Laura Wandel.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/10/2022
Αλήθεια, πότε ωριμάζει ένας άνθρωπος; Και κυρίως, ποιος έχει θέσει τους όρους ως προς αυτό για τον καθέναν μας; Η Laura Wandel τολμάει να μπει μέσα στην ψυχοσύνθεση μιας ηλικίας που λογικά και η ίδια πλέον δεν θυμάται από πρώτο χέρι, και μας λέει πως υπάρχουν στιγμές που είναι τόσο κρίσιμες για την ύπαρξη μας, που κανείς ακόμα δεν έχει βρει τον τρόπο να προστατεύσει.
Έχουμε ένα σινεμά που εγκαινίασαν κάποτε οι αδελφοί Dardenne, αλλά πλέον αρχίζει και γίνεται συχνό όπλο στα χέρια του κοινωνικού σχολίου. Η Wandel στέκεται δύο βήματα μακριά από την ηρωίδα της, και παρατηρεί την κάθε της κίνηση, χωρίς να μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει τα όρια μυθοπλασίας και ρεαλισμού. Πρέπει ως προς αυτό να πείσει τον εαυτό του ότι η μικρούλα Maya Vanderbeque ερμηνεύει έναν ρόλο, κάτι όμως που δεν μπορεί να χωρέσει η λογική καμίας μεθόδου υποκριτικής. Σίγουρα αυτό μας πάει πίσω στη Μικρή Πονέτ του 1996, του οποίου η εν λόγω ταινία θα μπορούσε να αποτελεί συνέχεια. Και δεν πρέπει να στεκόμαστε στο κατά πόσο μας συγκινεί η εικόνα που σαν συναισθηματικός χείμαρρος κινείται εμπρός μας, αλλά το κατά πόσο έχουμε λύσεις στα προβλήματα αυτών των παιδιών.
Η βελγίδα δημιουργός προβάλλει την άποψη πως ένα παιδί τόσο μικρό μπορεί ανάμεσα στο ξεκαθάρισμα ακόμα της αλήθειας και του ψέματος, να έχει ήδη αναπτύξει μια ωριμότητα που μπορεί ακόμα κι ένας ενήλικας να τη στερείται -ίσως και για πάντα. Δεν είναι το σύστημα εδώ που δίνει τη λύση σε ένα τεράστιο και ευρέως διαδιδόμενο πρόβλημα που ελλοχεύει σε κάθε παιδική αυλή, αυτός του εκφοβισμού, αλλά μια μικρούλα και φαινομενικά λεπτούλα ψυχή όπως της Νόρα. Πολλές είναι οι σκηνές που χτυπάνε το καμπανάκι στο εκπαιδευτικό σύστημα της δύσης, που ενώ περηφανεύεται ότι έχει προσπεράσει εκείνες τις παλιές πρακτικές που μόνο εκπαίδευση δεν παρείχαν, δεν έχει λύσει γρίφους που έχουν απώτατη σημασία στην παιδική ψυχοσύνθεση, αλλά και σε πρακτικότατα ζητήματα που μπορεί όμως ένας άνθρωπος να κουβαλάει μέσα του για μία ζωή.
Η αλήθεια είναι ότι η Wandel θέτει ερωτήματα, αλλά η λύση που δίνει στην ιστορία της δεν μοιάζει με πρόταση προς τους ενήλικους νομοθέτες. Περισσότερο σαν να κουνάει το δάχτυλο πως δεν έχουν γίνει ακόμα βασικά πράγματα που θα αποτελούσαν το εύφορο έδαφος για αληθινές αλλαγές. Ίσως, πάλι, μια και όλα ξεκινούν μέσα από το σπίτι (που επιμελώς αφήνει εκτός πλάνου η δημιουργός), να είναι εκεί η ρίζα του κακού. Σίγουρα μιλάμε πάντως για γρίφο που επιβάλλεται να λυθεί, και όχι απλά να αποτελεί κομμάτι των δελτίων ειδήσεων και των εκπαιδευτικών φόρουμ.
Μια ταινία που δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο, αλλά κι αν το «πετύχει», αναζήτησε μέσα σου το δικό σου πρόβλημα και όχι της ταινίας. Ένα σινεμά ειλικρίνειας στα ακραία όρια τού «πώς το γυρίσατε αυτό», και ένα φιλμ που χρίζει ανάλυσης πολύ περισσότερης από μια απλή κριτική του.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
