Κοκορόκι: Ο Ήρωας της Φάρμας

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 21/1/2016

Ποια χώρα φημίζεται για τις κοκορομαχίες; Αυτό το ευγενές σπορ για αθλητικούς πετεινούς. Το Μεξικό, φυσικά! Από πού μας έρχεται το animation Κοκορόκι: ο Ήρωας της Φάρμας, που αφορά έναν νεαρό πετεινό που ονειρεύεται να γίνει μποξέρ πρώτου μεγέθους; Μέσα πέσατε! Viva la Mexico!

Ο Κοκορόκι έσπασε τα ταμεία στο Μεξικό, παραμένοντας για τρεις εβδομάδες στην κορυφή του box-office, ενώ βρήκε διανομή και στην Αμερική, όπου κι εκεί τα πήγε πολύ καλά καταφέρνοντας να μπει στην πρώτη δεκάδα του box-office (για μία εβδομάδα, αν θυμάμαι καλά). Έτσι, ο νεαρός πετεινός και τα κολλητάρια του, τα αυγά που μιλάνε (!), έφτασαν και στην Ευρώπη.

Οι σκηνοθέτες-σεναριογράφοι του Κοκορόκι έχουν δημιουργήσει άλλες δύο ταινίες κινουμένων σχεδίων, με ήρωες τα αυγά που συναντάμε κι εδώ. Ο Ήρωας της Φάρμας είναι η πρώτη ψηφιακή ταινία τους και η αλήθεια είναι ότι στο οπτικό κομμάτι τα πάνε σχετικά καλά. Πλούσια χρώματα, σχετικά καλός σχεδιασμός των χαρακτήρων και μερικές φορές προσπάθεια για πιο θεαματικά αποτελέσματα, όπως μια σκηνή καταδίωξης σε ένα φαράγγι. Λέω ότι «τα πάνε σχετικά καλά» γιατί έχουμε αρκετές φορές την κάμερα να χρησιμοποιείται με ενοχλητικό τρόπο, πράγμα που κουράζει το μάτι μας (είπε ο Κύκλωπας…). Άλλοτε πολύ κοντά στα πρόσωπα, άλλοτε σε περίεργες γωνίες που θυμίζουν χειρισμό χαρακτήρα βιντεοπαιχνιδιού, νιώθεις μια δυσκολία εστίασης.

Η μεγάλη μου διαφωνία στο Κοκορόκι εντοπίζεται στο σενάριό του. Έχει έξυπνες και πάρα πολλές αναφορές σε κινηματογραφικές ταινίες (Ρόκι, Καράτε Κιντ, Ο Νονός κ.α.) και στην ποπ κουλτούρα, καταφέρνοντας να κεντρίσει το ενδιαφέρον του μεγαλύτερου ηλικιακά κοινού, αλλά τα θετικά του σεναρίου σταματούν εκεί. Μια ταινία για παιδιά οφείλει να προσέξει περισσότερο τον τρόπο που χρησιμοποιεί το χιούμορ της και το εν λόγω μεξικανικό animation ξεφεύγει από τα όρια ουκ ολίγες φορές. Στα πρώτα δέκα λεπτά έχουμε χορτάσει «αέρια» που βγαίνουν από αυγά (χωρίς να τα βάφουν ως γνωστόν) και αυτό επαναλαμβάνεται αρκετές ακόμα φορές. Σεξιστικά αστεία, υπονοούμενα και αρκετά στερεότυπα κατακλύζουν την ταινία, κάνοντάς με να νιώσω πολλές φορές άβολα. Γιατί πρέπει, για παράδειγμα, να εμφανιστεί ένας γκέι μόδιστρος, με τη μορφή αυγού πάντα, σε μια ταινία που απευθύνεται σε παιδιά; Αυτό το στερεότυπο είναι πλέον δύσκολο να περάσει ως αστείο ακόμα και σε μια ταινία για ενήλικους, οπότε ποιος ο λόγος να το χρησιμοποιήσεις εδώ;

Παρά λοιπόν την αρχικά καλή εντύπωση που κάνει το Κοκορόκι, με όλα όσα αναφέραμε (πλούσια χρώματα, καλό animation, σινεφιλικές αναφορές), στο τέλος δεν είναι μια ταινία που θα πήγαινα στον κινηματογράφο να δω με το παιδί μου. Όχι ότι κατά πάσα πιθανότητα ένα παιδί που θα δει την ταινία δεν θα διασκεδάσει. Δεν είναι εκεί το θέμα μου. Το θέμα μου βρίσκεται στον έμμεσο τρόπο που η ταινία αποφασίζει να «διδάξει» κάποια πράγματα για την κοινωνία στα παιδιά. Κι επειδή αυτό ένα παιδί δεν μπορεί να το καταλάβει, καλό είναι να το προφυλάξουμε. Τα στερεότυπα και τα σεξιστικά αστεία είναι καλό να λείπουν από τις παιδικές ταινίες.

Βαθμολογία: