Το Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι

Συγκλονισμένος από την αυτοκτονία της γυναίκας του, ο μεσήλικας Πολ περιπλανιέται στο Παρίσι και συναντά τυχαία σ’ ένα διαμέρισμα τη νεαρή Ζαν, με την οποία ενώνονται ερωτικά με άγριο πάθος, χωρίς καν να μάθουν ο ένας το όνομα του άλλου. Χωρίζοντας, αποφασίζουν να συναντιούνται στο διαμέρισμα για να κάνουν έρωτα, χωρίς ν’ αποκαλύψουν τα ονόματά τους και χωρίς να ξέρουν τίποτα ο ένας για τη ζωή του άλλου. Έτσι, κάνοντας διπλή ζωή, συνεχίζουν να συνευρίσκονται στο άδειο διαμέρισμα, όπου επιδίδονται σε παράδοξα σεξουαλικά παιχνίδια που φθάνουν μέχρι το σοδομισμό. Σιγά-σιγά μέσα από τον ακραίο ερωτισμό, η σχέση τους φθίνει, ενώ ο Πολ παραβιάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού, θέλει να μάθει για τη ζωή της Ζαν…

Σκηνοθεσία:

Bernardo Bertolucci

Κύριοι Ρόλοι:

Marlon Brando … Paul

Maria Schneider … Jeanne

Jean-Pierre Leaud … Tom

Massimo Girotti … Marcel

Catherine Breillat … Mouchette

Catherine Allegret … Catherine

Veronica Lazar … Rosa

Marie-Helene Breillat … Monique

Gitt Magrini … η μητέρα της Jeanne

Maria Michi … η μητέρα της Rosa

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Bernardo Bertolucci, Franco Arcalli

Στόρι: Bernardo Bertolucci

Παραγωγή: Alberto Grimaldi

Μουσική: Gato Barbieri

Φωτογραφία: Vittorio Storaro

Μοντάζ: Franco Arcalli, Roberto Perpignani

Σκηνικά: Philippe Turlure

Κοστούμια: Gitt Magrini

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: Ultimo Tango a Parigi
• Ελληνικός Τίτλος: Το Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι
• Διεθνής Τίτλος: Last Tango in Paris
• Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι [επανέκδοσης]

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Όσκαρ σκηνοθεσίας και πρώτου αντρικού ρόλου (Marlon Brando).
• Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (δράμα) και σκηνοθεσίας.
• Υποψήφιο για Bafta πρώτου αντρικού ρόλου (Marlon Brando).

Παραλειπόμενα

• Ο Bernardo Bertolucci σχεδίασε το στόρι πάνω στις δικές του ερωτικές φαντασιώσεις.
• Η Agnes Varda είχε σεναριακή συνεισφορά πάνω στους γαλλικούς διαλόγους.
• Ο σκηνοθέτης ήθελε αρχικά ως ζευγάρι την Dominique Sanda με τον Jean-Louis Trintignant. Ο δεύτερος όμως αρνήθηκε, με τον Brando άμεσα να αποδέχεται τον ρόλο. Αλλά και η Sanda έμεινε έγκυος, και αποφάσισε να μην κάνει την ταινία.
• Τα έργα του ιρλανδού ζωγράφου Francis Bacon επηρέασαν την αρχική σεκάνς των τίτλων.
• Ο Andy Warhol είχε δηλώσει πως η ταινία βασίστηκε πάνω στη δική του, Blue Movie (1969).
• Η Maria Schneider αποκάλυψε το 2001 ότι ο ρόλος της αρχικά προορίζονταν για κάποιο αγόρι. Σε περαιτέρω δηλώσεις της, αυτή τη φορά το 2006, είπε ότι η σκηνή του βιασμού (που ήταν εκτός σεναρίου) μπορεί να μη συνέβη και πρακτικά όπως τη βλέπουμε, αλλά την επηρέασε βαθιά όσο και αρνητικά σε ολόκληρη τη ζωή της. Η Schneider παρέμεινε φίλη με τον συμπρωταγωνιστή της μέχρι και τον θάνατο του, το 2004, αλλά ποτέ δεν μίλησε ξανά στον Bertolucci. Η δημόσια απάντηση του Bertolucci ήταν η παραδοχή του ότι το “βούτυρο” είχε αποκρυφθεί από την ηθοποιό μέχρι και την τελευταία στιγμή για χάρη ρεαλισμού, αλλά πως δεν το είχε μετανιώσει. Το 2016, αυτές του οι δηλώσεις παρουσιάστηκαν μονταρισμένες σε φεμινιστικό κανάλι στο youtube, όπου πλέον υπονοούνταν ότι η πράξη είχε τελευτεί και στην πραγματικότητα. Ακολούθησε άρθρο του Tom Butler που καλούσε σε καταδίκη της ταινίας, με διάφορα ΜΜΕ να αναπαράγουν ότι ο βιασμός ήταν αληθινός. Παρόλα αυτά, κανείς που έζησε τα γυρίσματα δεν είπε ποτέ ότι κάτι τέτοιο έστεκε πραγματικά.
• Έξι ημέρες μετά την πρεμιέρα στην Ιταλία, κι ενώ οι εισπράξεις είχαν αγγίξει τα 100 χιλιάδες δολάρια, η αστυνομία κατάσχεσε όλες τις κόπιες μετά από εισαγγελική διαταγή. Ταυτόχρονα, ξεκίνησε δίκη που κράτησε ως το 1976 και αφορούσε καταγγελίες πάνω στο σεξουαλικό περιεχόμενο του φιλμ. Η τελική απόφαση ήταν να απαγορευτεί η ταινία αλλά και να καταστραφούν όλες οι κόπιες. Επιπλέον, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός και Brando καταδικάστηκαν σε δύο μήνες φυλάκισης. Μόνο ο Bertolucci την εξέτισε, χάνοντας επιπλέον τα πολιτικά του δικαιώματα για 5 έτη.
• Τα σκάνδαλα που ακολουθούσαν το ένα μετά το άλλο στα αμερικανικά ΜΜΕ (τροφοδοτούμενα και από προκλητικές δηλώσεις της Schneider) εκτόξευσαν τις εισπράξεις και τη φήμη του φιλμ.
• Ακόμα και χαρακτηρισμένη ως Χ σχεδόν σε όλο τον πλανήτη (κι ενώ απαγορεύτηκε η προβολή της σε Ισπανία, Βραζιλία, Πορτογαλία, Χιλή, Αργεντινή, Βενεζουέλα, Νότια Κορέα και Σιγκαπούρη), η ταινία συγκέντρωσε 96 εκατομμύρια δολάρια, και ήταν η 7η εμπορικότερη της χρονιάς. Το κόστος της ήταν μόλις 1 εκατομμύριο δολάρια.