Δυο για το Δρόμο (1967)

ΣΥΝΟΨΗ

Αυτή είναι η ιστορία ενός ζευγαριού, της Τζο και του Μαρκ, που γνωρίστηκαν στα φοιτητικά τους χρόνια, αργότερα παντρεύτηκαν κι έχουν αποκτήσει ένα παιδί, παρόλο που είχαν ορκιστεί να μην κάνουν. Στον 12χρονο γάμο τους συνάντησαν αρκετά προβλήματα, ενώ και οι δύο είχαν εξωσυζυγικές σχέσεις. Κατά τη διάρκεια ενός ακόμη ταξιδιού, θα αποφασίσουν για το επόμενο βήμα τους, όπως συνηθίζουν να κάνουν πάντα, σε κάθε ταξίδι τους.

Σκηνοθεσία:

Stanley Donen

Κύριοι Ρόλοι:

Audrey Hepburn … Joanna ‘Jo’ Wallace

Albert Finney … Marcus ‘Mark’ Wallace

Eleanor Bron … Cathy Maxwell-Manchester

William Daniels … Howard ‘Howie’ Maxwell-Manchester

Claude Dauphin … Maurice Dalbret

Nadia Gray … Francoise Dalbret

Jacqueline Bisset … Jackie

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Frederic Raphael

Παραγωγή: Stanley Donen

Μουσική: Henry Mancini

Φωτογραφία: Christopher Challis

Μοντάζ: Madeleine Gug, Richard Marden

Σκηνικά: Willy Holt

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Two for the Road
Ελληνικός Τίτλος: Δυο για το Δρόμο

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Όσκαρ αυθεντικού σεναρίου.
Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Audrey Hepburn) σε κωμωδία/μιούζικαλ, και μουσικής.
Υποψήφιο για Bafta βρετανικού σεναρίου.
Καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.

Παραλειπόμενα

Η παραγωγή μπήκε μπρος από τη Universal, αλλά εντέλει την ανέλαβε η 20th Century Fox.
Διάφορες βιογραφίες της Audrey Hepburn αναφέρουν πως η σταρ ήταν νευρική κατά τα γυρίσματα των πρώτων γυμνών σκηνών της. Αν πράγματι υπήρξαν τέτοιες σκηνές, δεν τις βλέπουμε στο τελικό υλικό. Είναι όμως σίγουρα η πρώτη φορά που ξεστομίζει “βρώμικες” λέξεις επί της οθόνης.
Όταν η Hepburn αναγκάστηκε να εγκαταλείψει λόγω εγκυμοσύνης, ο σκηνοθέτης σκέφτηκε την Julie Christie για τον ρόλο της. Η εγκυμοσύνη όμως κατέληξε σε αποβολή, και η Hepburn επέστρεψε.
Για τον ρόλο του Μαρκ, οι πρώτες επιλογές ήταν ο Paul Newman και ο Michael Caine.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Ο Henry Mancini, ένας από τους πλέον επιτυχημένους κινηματογραφικούς συνθέτες, θεωρούσε αυτή ως την αγαπημένη του και πιο δύσκολη σύνθεση από όσες είχε γράψει.
Το κεντρικό θέμα υπάρχει και ως τραγούδι, ερμηνευμένο από χορωδία, κάτι συνηθισμένο για τον Mancini. Οι στίχοι ανήκουν στον Leslie Bricusse.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 3/6/2013

Οι Ευρωπαίοι υποδέχτηκαν το φιλμ πολύ καλύτερα από τους Αμερικανούς, μάλιστα κι ο ίδιος ο σκηνοθέτης Στάνλεϊ Ντόνεν («Τραγουδώντας στη Βροχή», «Έξυπνο Μουτράκι») δεν ήταν σίγουρος για τον ανάθεση του ρόλου στον Άλμπερτ Φίνεϊ, προτιμούσε π.χ. έναν Ροκ Χάντσον. Ευτυχώς που δεν έγινε έτσι γιατί αυτό που στο τέλος θα έμενε θα ήταν ίσως μια χαριτωμένη ρομαντική κομεντί, αλλά όχι ένα αξιοσημείωτο γλυκόπικρο δράμα πάνω στη συμβίωση ενός ζευγαριού. Ο Φίνεϊ, ως εκείνο το είδος του Άγγλου με το αντισυμβατικό, ζωώδες σεξ-απίλ και τους τρόπους, σε κοντράστ με την εύθραυστη αλλά και γεμάτη ζωντάνια Όντρεϊ Χέπμπορν καταφέρνουν να κάνουν ένα δικό τους φιλμ, λες και οι δημιουργοί του δεν είναι Αμερικανοί. Σχεδόν αγγλικό free-cinema -άλλωστε η παραγωγή είναι αγγλική. Η αφήγηση προχωρεί ως φλας-μπακ μέσα από αποσπάσματα από τις διάφορες φάσεις της ζωής τους, πάντα καθοδόν κάπου στη Γαλλία. Πίσω από την «τρέλα», το «παιχνίδισμα», ένας ιδιαίτερος ποιητικός ρεαλισμός εγγράφεται ακέραιος.

Βαθμολογία: