20 Γυναίκες κι Εγώ! (1973)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Κώστας δουλεύει σε μια επιχείρηση εσωρούχων και περιστοιχίζεται από πολλές γυναίκες. Οι περισσότερες τον βλέπουν σαν υποψήφιο γαμπρό, αυτός όμως από τη μια είναι ερωτευμένος με την Έλενα και από την άλλη πρέπει πρώτα να αποκαταστήσει τις δύο αδελφές του. Όταν συζητάει με τη μητέρα του και τις αδελφές του την πιθανότητα να παντρευτεί, αυτές γίνονται έξαλλες.

Σκηνοθεσία:

Γιάννης Δαλιανίδης

Κύριοι Ρόλοι:

Κώστας Βουτσάς … Κώστας Φιλίππου

Μπέτυ Λιβανού … Μπέττυ Σωτηροπούλου

Σμάρω Στεφανίδου … Σμάρω Φιλίππου

Ελένη Μαυρομάτη … Φανουρία Φιλίππου

Μαίρη Μεταξά … Δόμνα Σωτηροπούλου

Καίτη Ιμπροχώρη … Χάρις

Λυδία Λένωση … Ρίκα

Νικόλ Κοκκίνου … Τζέλα

Ανθή Γούναρη … γειτόνισσα

Βίλμα Τσακίρη … καμαριέρα

Ευαγγελία Σαμιωτάκη … ταξιτζού

Ράνια Ιωαννίδου … η αδελφή της Χάρις

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Γιάννης Δαλιανίδης

Παραγωγή: Φιλοποίμην Φίνος

Μουσική: Μίμης Πλέσσας

Φωτογραφία: Νίκος Γαρδέλης

Μοντάζ: Πέτρος Λύκας

Σκηνικά: Μάρκος Ζέρβας

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μη αρκούντα στοιχεία.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: 20 Γυναίκες κι Εγώ!
Διεθνής Τίτλος: Twenty Women and I
Εναλλακτικός Τίτλος: Είκοσι Γυναίκες κι Εγώ

Σεναριακή Πηγή

Θεατρικό: 20 Γυναίκες κι Εγώ! του Γιάννη Δαλιανίδη.

Παραλειπόμενα

Σε κάποιο σημείο, η τηλεόραση παίζει τη δημοφιλή τότε σειρά Άγνωστος Πόλεμος του Φώσκολου, με την Γκέλυ Μαυροπούλου ως Χριστίνα Ψάχου να αυτοσχεδιάζει κατά παραγγελία του Δαλιανίδη. Πρόκειται για σπάνιο ντοκουμέντο, μια και έχουν χαθεί τα αρχεία της.
Παρότι προβλήθηκε λίγο πριν ξεκινήσουν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, πήγε καλά στις αίθουσες. Με 129.099 εισιτήρια, ήρθε στην 4η θέση ανάμεσα σε 44 ελληνικές ταινίες της σαιζόν.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 3/3/2012

Θα μου πείτε, προβλήματα που έχει ο κόσμος! Η αλήθεια είναι πως ενώ τώρα κάτι τέτοιο ακούγεται αστείο, το 1973 άντεχε γερά ακόμη ως κοινωνικό ζήτημα, κυρίως στις βόρειες περιοχές της Ελλάδας. Όταν, όμως, όλη η φάρσα στηρίζεται σε αυτό, το πρόβλημα καταντάει κινηματογραφικό, και δεν σώζεται από τη χολιγουντιανή “κόπι-πέιστ” χροιά του. Αν εξαιρέσουμε έναν στάνταρ Κώστα Βουτσά που είναι ευχάριστος, μια Μπέττυ Λιβανού που είναι πανέμορφη και τις δύο απίθανες μαμάδες, το φιλμ έχει σενάριο στο πόδι, σκηνές που υπάρχουν για να υπάρχουν και μια γενική φτήνια που προδιαθέτει την εποχή της βιντεοκασέτας. Όσο για το όνομα του Γιάννη Δαλιανίδη στη σκηνοθεσία, δεν υπάρχει κανένας σύνδεσμος με τις γνωστές μιούζικαλ αναζητήσεις του, πέρα από το πολύχρωμο των ντεκόρ.

Βαθμολογία: