Βρισκόμαστε στο 2035 και ο ανθρώπινος πληθυσμός έχει σχεδόν εξαφανιστεί από έναν θανατηφόρο ιό που εμφανίστηκε το 1996 σκοτώνοντας 5 δισεκατομμύρια άτομα. Οι επιζώντες ζουν στο υπέδαφος σαν έντομα, ψάχνοντας τον τρόπο να μπορέσουν να ξαναβγούν στη μολυσμένη επιφάνεια. Η λύση είναι τα ταξίδια στον χρόνο: κρατούμενοι-πειραματόζωα στέλνονται στο παρελθόν με σκοπό να μαζέψουν πληροφορίες για το ξέσπασμα της επιδημίας, αλλά η μοίρα τους είναι άγνωστη. Ο Τζέιμς Κόουλ, κρατούμενος που βασανίζεται από ένα περίεργο όνειρο/μνήμη της παιδικής του ηλικίας, επιλέγεται για να ταξιδέψει στο 1996, αλλά κατά λάθος καταλήγει στο 1990, όπου φυσικά αντιμετωπίζεται ως ψυχοπαθής και οδηγείται στο φρενοκομείο. Εκεί θα γνωρίσει τα άτομα που πιθανόν να αλλάξουν το μέλλον του κόσμου. Την ψυχίατρο Κάθριν Ράιλι και τον θεότρελο Τζέφρι Γκόινς.

Σκηνοθεσία:

Terry Gilliam

Κύριοι Ρόλοι:

Bruce Willis … James Cole

Madeleine Stowe … Kathryn Railly

Brad Pitt … Jeffrey Goines

Christopher Plummer … Δρ Leland Goines

David Morse … Δρ Peters

Jon Seda … Jose

Christopher Meloni … αστυνόμος Halperin

Frank Gorshin … Δρ Fletcher

LisaGay Hamilton … Teddy

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: David Webb Peoples, Janet Peoples

Παραγωγή: Charles Roven

Μουσική: Paul Buckmaster

Φωτογραφία: Roger Pratt

Μοντάζ: Mick Audsley

Σκηνικά: Jeffrey Beecroft

Κοστούμια: Julie Weiss

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Twelve Monkeys
  • Ελληνικός Τίτλος: 12 Πίθηκοι
  • Εναλλακτικός Τίτλος: 12 Monkeys
  • Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Δώδεκα Πίθηκοι

Άμεσοι Σύνδεσμοι

  • Σταθμός Αποχαιρετισμού (1962)

Σεναριακή Πηγή

  • Σενάριο: Σταθμός Αποχαιρετισμού του Chris Marker.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου (Brad Pitt) και κοστουμιών.
  • Χρυσή Σφαίρα δεύτερου αντρικού ρόλου (Brad Pitt).
  • Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου.

Παραλειπόμενα

  • Εμπνευστής της ταινίας είναι ο παραγωγός Robert Kosberg, που ήταν μεγάλος θαυμαστής της μικρού μήκους ταινίας του Chris Marker. Αυτός ήταν που έπεισε τον γάλλο δημιουργό να δώσει τα δικαιώματα στη Universal Pictures ως βάση για μια ταινία μεγάλου μήκους. Κι ενώ τον έπεισε, η Universal δέχτηκε αλλά απρόθυμα. Η επιλογή της εταιρίας για τον Terry Gilliam ήρθε με τη λογική ότι ήταν ένας σκηνοθέτης που θα μπορούσε να αποδώσει αυτό το ασυμβίβαστο αφηγηματικά ταξίδι στον χρόνο. Η τελική άδεια για την έναρξη γυρισμάτων άργησε εντέλει να δοθεί, αν και το μπάτζετ ήταν φυσιολογικό (29,5 εκατομμύρια δολάρια) και είχαν ήδη συμφωνήσει δύο αστέρες σαν τους Willis και Pitt, με τον ίδιο τον σκηνοθέτη να απαιτεί λιγότερα χρήματα από όσα συνήθως για τον εαυτό του. Απλά, είχαν προηγηθεί τα καταστροφικά γυρίσματα του Υδάτινου Κόσμου, και η Universal ήταν φοβισμένη.
  • Οι πρώτες επιλογές του Gilliam για τους δύο βασικούς αντρικούς ρόλους ήταν ο Nick Nolte ως Κόοουλ και ο Jeff Bridges ως Γκόινς. Κι ενώ για τον Willis έδειξε άμεση εμπιστοσύνη, για τον Pitt είχε μεγάλους ενδοιασμούς, μέχρι που τον έπεισε η υπεύθυνη κάστινγκ.
  • Οι εισπράξεις δικαίωσαν το ρίσκο, αφού έφτασαν στα 168,8 εκατομμύρια δολάρια. Το κόστος ήταν στα 29.
  • Το 2015, η ταινία μετατράπηκε σε πετυχημένη τηλεοπτική σειρά, που κράτησε τέσσερις κύκλους.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Το βασικό θέμα του Paul Buckmaster είναι βασισμένο στο ταγκό Suite Punta del Este του Astor Piazzolla.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 7/2/2009

Όσοι έχετε τύχει να δείτε το αριστουργηματικό γαλλικό φιλμ La Jetee του 1962, θα πέσετε κι εσείς σε «άδικες» για την ταινία του Γκίλιαμ συγκρίσεις. Όμως, ο Γκίλιαμ γράφει τη δική του ιστορία στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας, και πλάθει μια ονειρική ατμόσφαιρα υπερρεαλισμού, που εύκολα αγαπιέται και εύκολα μισείται ανάλογα τον θεατή. Η λεπτή τεχνική δουλειά σε όλα τα επίπεδα συναντά την περφεξιονιστική μανιέρα του Γκίλιαμ, και το μόνο που σας μένει είναι να αποκρυπτογραφήσετε το περίπλοκο σενάριο. Ο Μπρους Γουίλις και ο Μπραντ Πιτ φωνάζουν δυνατά περί της ερμηνευτικής τους ικανότητας, με τον δεύτερο ειδικά να αδράζει περίτρανα την ευκαιρία ενός τόσο cult-status ρόλου. Απανωτές οι σινεφιλικές αναφορές σε παλιές ταινίες (ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τους ιπτάμενους πιθήκους του Μάγου του Οζ) και στενή συγγένεια αυτής της ταινίας με την αντίστοιχα οραματιστική, αλλά αρκετά ανώτερη-μεστότερη του Γκίλιαμ, το Μπραζίλ. Εδώ μάλιστα ο Βρετανός κλείνει έναν κύκλο κινηματογραφίας που είχε ανοίξει θεαματικά το 1985, κι έκτοτε δεν ήταν ποτέ καλύτερος.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

14 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *