Ο Λαμπέρ είναι εθισμένος. Εθισμένος στο σεξ. Κάποτε αυτό του κόστισε την εργασία του ως πιλότος, αλλά τώρα πασχίζει να το αντιμετωπίσει μέσω ομαδικής θεραπείας και της νέας του δουλειάς ως σύμβουλος ζευγαριών. Από την άλλη, η Τζουντίτ δεν έχει κανένα πρόβλημα. Είναι νυμφομανής και αισθάνεται μια χαρά να κοιμάται με όποιον της αρέσει, ιδίως με τους συναδέλφους της. Μέχρι που απολύεται. Όταν η Τζουντίτ κάνει αίτηση για δουλειά στο θεραπευτήριο του Λαμπέρ, ο ένας τραβάει τον άλλον άμεσα. Αλλά όσο αυτή προσπαθεί να τον ξελογιάσει, τόσο αυτός πασχίζει να χτίσει μια υγιή σχέση που να μη βασίζεται στο σεξ.

Σκηνοθεσία:

Tonie Marshall

Κύριοι Ρόλοι:

Sophie Marceau … Judith Chabrier

Patrick Bruel … Lambert Levallois

Andre Wilms … Michel Chabrier

Sylvie Vartan … Nadine Levallois

Francois Morel … Alain

Philippe Lellouche … Bruno

Jean-Pierre Marielle … Jean-Pierre Marielle

Marie Riviere … Martine

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Tonie Marshall, Nicolas Mercier

Παραγωγή: Tonie Marshall, Bruno Pesery

Μουσική: Christophe Chassol, Philippe Cohen-Solal, Loic Dury, Christophe Minck

Φωτογραφία: Pascal Ridao

Μοντάζ: Stan Collet, Jacques Comets

Σκηνικά: Thierry Francois

Κοστούμια: Laure Villemer

 

  • Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
  • Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Tu Veux… ou Tu Veux Pas

Ελληνικός Τίτλος: Θέλεις ή Δεν Θέλεις;

Διεθνής Τίτλος: Sex, Love & Therapy

Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: The Missionaries

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 4/3/2016

Φοβάμαι πως το «Venus Beaute: Ινστιτούτο Ομορφιάς» του 1999 ήταν το μοναδικό ευχάριστο διάλειμμα στη φιλμογραφία της Τόνι Μάρσαλ, μια κι έχει καθιερωθεί ως μια μετριότατη κομεντί σκηνοθέτις. Εδώ παντρεύει την παλιά κινηματογραφική τεχνοτροπία με τα σύγχρονα ρομαντικά-σεξουαλικά ήθη, με αποτέλεσμα ένα αμάλγαμα που μπορεί να μην αγγίξει ούτε τις ρομαντικές ψυχές, ούτε σίγουρα τις σινεφιλικές. Το όλο θέαμα είναι φτωχό, το χιούμορ γαλλικά κρύο, ενώ το φινάλε το έχεις δει από τους τίτλους έναρξης. Αλλά δίπλα σε έναν μάλλον «ντεφορμέ» Πάτρικ Μπρούελ, υπάρχει μια ιδιαίτερα κεφάτη Σοφί Μαρσό, η οποία όσο ανέκφραστη είναι στα δράματα της, τόσο φινετσάτη είναι στο να παράγει αστείες καταστάσεις. Η προσπάθεια της εδώ είναι ο μόνος λόγος που κρατάει το φιλμ έστω και στο επίπεδο του μετρίου, και ο μοναδικός λόγος να το δεις έστω και ξώφαλτσα.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

13 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *