Θέλεις ή Δεν Θέλεις; (2014)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Λαμπέρ είναι εθισμένος. Εθισμένος στο σεξ. Κάποτε αυτό του κόστισε την εργασία του ως πιλότος, αλλά τώρα πασχίζει να το αντιμετωπίσει μέσω ομαδικής θεραπείας και της νέας του δουλειάς ως σύμβουλος ζευγαριών. Από την άλλη, η Τζουντίτ δεν έχει κανένα πρόβλημα. Είναι νυμφομανής και αισθάνεται μια χαρά να κοιμάται με όποιον της αρέσει, ιδίως με τους συναδέλφους της. Μέχρι που απολύεται. Όταν η Τζουντίτ κάνει αίτηση για δουλειά στο θεραπευτήριο του Λαμπέρ, ο ένας τραβάει τον άλλον άμεσα. Αλλά όσο αυτή προσπαθεί να τον ξελογιάσει, τόσο αυτός πασχίζει να χτίσει μια υγιή σχέση που να μη βασίζεται στο σεξ.

Σκηνοθεσία:

Tonie Marshall

Κύριοι Ρόλοι:

Sophie Marceau … Judith Chabrier
Patrick Bruel … Lambert Levallois
Andre Wilms … Michel Chabrier
Sylvie Vartan … Nadine Levallois
Francois Morel … Alain
Philippe Lellouche … Bruno
Jean-Pierre Marielle … Jean-Pierre Marielle
Marie Riviere … Martine

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Tonie Marshall, Nicolas Mercier
Παραγωγή: Tonie Marshall, Bruno Pesery
Μουσική: Christophe Chassol, Philippe Cohen-Solal, Loic Dury, Christophe Minck
Φωτογραφία: Pascal Ridao
Μοντάζ: Stan Collet, Jacques Comets
Σκηνικά: Thierry Francois
Κοστούμια: Laure Villemer

INFO

Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Tu Veux… ou Tu Veux Pas
Ελληνικός Τίτλος: Θέλεις ή Δεν Θέλεις;
Διεθνής Τίτλος: Sex, Love & Therapy
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: The Missionaries

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 4/3/2016

Φοβάμαι πως το «Venus Beaute: Ινστιτούτο Ομορφιάς» του 1999 ήταν το μοναδικό ευχάριστο διάλειμμα στη φιλμογραφία της Τόνι Μάρσαλ, μια κι έχει καθιερωθεί ως μια μετριότατη κομεντί σκηνοθέτις. Εδώ παντρεύει την παλιά κινηματογραφική τεχνοτροπία με τα σύγχρονα ρομαντικά-σεξουαλικά ήθη, με αποτέλεσμα ένα αμάλγαμα που μπορεί να μην αγγίξει ούτε τις ρομαντικές ψυχές, ούτε σίγουρα τις σινεφιλικές. Το όλο θέαμα είναι φτωχό, το χιούμορ γαλλικά κρύο, ενώ το φινάλε το έχεις δει από τους τίτλους έναρξης. Αλλά δίπλα σε έναν μάλλον «ντεφορμέ» Πάτρικ Μπρούελ, υπάρχει μια ιδιαίτερα κεφάτη Σοφί Μαρσό, η οποία όσο ανέκφραστη είναι στα δράματα της, τόσο φινετσάτη είναι στο να παράγει αστείες καταστάσεις. Η προσπάθεια της εδώ είναι ο μόνος λόγος που κρατάει το φιλμ έστω και στο επίπεδο του μετρίου, και ο μοναδικός λόγος να το δεις έστω και ξώφαλτσα.

Βαθμολογία: