Βερολίνο, Αντίο
- Tschick
- Goodbye Berlin
- 2016
- Γερμανία
- Γερμανικά
- Δραμεντί, Νεανική, Ταινία Δρόμου
- 09 Μαρτίου 2017
Ο 14χρονος Μάικ Κλίγκενμπεργκ είναι ένας αταίριαστος με το περιβάλλον του νεαρός, που μεγαλώνει σε μια πλούσια, αλλά δυσλειτουργική οικογένεια στο Βερολίνο. Κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, η μητέρα του Μάικ πηγαίνει για απεξάρτηση, ενώ ο πατέρας φεύγει σε «επαγγελματικό» ταξίδι με τη βοηθό του. Ο μικρός είναι μόνος στο σπίτι στην πισίνα τους, μέχρι που ένας συμμαθητής του, ο Τσικ, ένας νεαρός ρώσος μετανάστης, εμφανίζεται με ένα κλεμμένο αυτοκίνητο. Αυτή είναι η αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού, χωρίς σχεδιασμό ή φόβο.
Σκηνοθεσία:
Fatih Akin
Κύριοι Ρόλοι:
Tristan Gobel … Maik Klingenberg
Anand Batbileg Chuluunbaatar … Andrej ‘Tschick’ Tschichatschow
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Lars Hubrich, Fatih Akin, Hark Bohm
Παραγωγή: Marco Mehlitz
Μουσική: Vince Pope
Φωτογραφία: Rainer Klausmann
Μοντάζ: Andrew Bird
Σκηνικά: Jenny Rosler
Κοστούμια: Anna Wubber
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Tschick
- Ελληνικός Τίτλος: Βερολίνο, Αντίο
- Διεθνής Τίτλος: Goodbye Berlin
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Tschick του Wolfgang Herrndorf.
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο νεανικού κοινού στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
- 4 υποψηφιότητες στα εθνικά βραβεία της Γερμανίας, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας.
Παραλειπόμενα
- Βασισμένο σε ομότιτλο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα. Στα αγγλικά είχε μεταφραστεί ως Why We Took the Car.
- Κινηματογραφικό ντεμπούτο για τον “Τσικ” Anand Batbileg Chuluunbaatar.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 11/3/2017
Ως πρώτη ιδέα, φαίνονταν ότι ο Fatih Akin ήθελε να κάνει ένα διάλειμμα στη φιλμογραφία του, κάτι που θα διαπεραιωνόταν με μια σχετική ευκολία και θα βολεύονταν με κοινό μικρότερων απαιτήσεων. Αλλά η αλήθεια είναι ότι περιβάλει με τόση αγάπη τους δύο κεντρικούς του ήρωες, που δεν θα μου προκαλούσε απορία αν το φιλμ είναι μυστικά το πλέον αγαπημένο του από όσα έχει κάνει. Ίσως, δε, απογοητεύτηκε με τη «Μαχαιριά» (μια ταινία διαφορετικών τελείως προοπτικών), και ήθελε να βάλει στη θέση τους τα πράγματα από την αρχή με αργά και σίγουρα βήματα. Όπως και να έχει, πρόκειται για μια ανθρώπινη και ειλικρινή ιστορία δύο φίλων, που ισορροπεί θεσπέσια τη φρεσκάδα των νιάτων με τα βαθιά τους προβλήματα, χωρίς να χάνει ένα ελαφρύ άγγιγμα, με το οποίο και βγαίνει νικητής.
Δεν έχουμε κάτι το μοναδικό εδώ, έχουμε ξαναδεί στο σινεμά μια ταινία δρόμου που συνδυάζει τη συγκίνηση με το χιούμορ. Αλλά όπως οι έλληνες κινηματογραφιστές συχνά ξεχνάνε, είναι οι λεπτομέρειες του ταξιδιού που κάνουν τη διαφορά, οι σκηνοθετικές παρεμβάσεις και όχι τα σεναριακά «σοκ». Ο Akin δεν θα παλινδρομήσει ποτέ, παίζοντας με μικρές και μεγαλύτερες σκηνοθετικές «ευρεσιτεχνίες», που μπορεί να μην ανεβάζουν το φιλμ πάνω από κάποιον πήχη (γενικά, η ταινία αδιαφορεί πλήρως για την ύπαρξη κάποιου πήχη), αλλά σε κάνουν να πιστέψεις περί της σημαντικότητας του ταξιδιού. Ως αφήγηση, το έργο δεν παραβαίνει τους κανόνες που έχουν τεθεί για τα νιάτα εδώ και αιώνες, δεν δανείζεται δε πολλά από την ηλικία του δημιουργού της, και εμμένει σε ένα παιχνιδιάρικο κλίμα ακόμα και όταν συγκινεί. Μια όμορφη πρόταση για σκοτεινές αίθουσες, από την οποία κερδισμένοι θα βγουν αμφότεροι οι έφηβοι με τους ενήλικες.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
