Πίστεψε Με
- Trust
- 2010
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Δραματικό Θρίλερ, Νεανική
- 04 Αυγούστου 2011
Η δεκατετράχρονη Άνι γνωρίζει έναν νέο φίλο μέσα από το ίντερνετ, και αποφασίζει να τον συναντήσει. Όταν όμως ανακαλύπτει πως ο φίλος της είναι ένας 40χρονος άντρας που σκοπεύει να τη βιάσει, είναι πλέον πολύ αργά. Ο πατέρας της στοιχειώνεται από την επίθεση στην κόρη του, κι αποφασίζει να αναζητήσει τον ένοχο, ενώ η μητέρα της μένει πίσω στο σπίτι, προσπαθώντας τα μαζέψει τα κομμάτια της.
Σκηνοθεσία:
David Schwimmer
Κύριοι Ρόλοι:
Liana Liberato … Annie Cameron
Clive Owen … Will Cameron
Catherine Keener … Lynn Cameron
Viola Davis … Gail Friedman
Jason Clarke … Doug Tate
Chris Henry Coffey … Graham Weston/Charlie
Noah Emmerich … Al Hart
Zoe Levin … Brittany
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Andy Bellin, Robert Festinger
Στόρι: David Schwimmer
Παραγωγή: Ed Cathell III, Dana Golomb, Robert Greenhut, Tom Hodges, Heidi Jo Markel, David Schwimmer
Μουσική: Nathan Larson
Φωτογραφία: Andrzej Sekula
Μοντάζ: Douglas Crise
Σκηνικά: Michael Shaw
Κοστούμια: Ellen Lutter
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Trust
- Ελληνικός Τίτλος: Πίστεψε Με
Παραλειπόμενα
- Μέσα σε 7 χρόνια σχεδιασμού, γράφτηκαν πάνω από 50 εκδοχές του σεναρίου, βασισμένες σε μια ιδέα του Schwimmer. Την έμπνευση την είχε από τα 14 χρόνια συνεργασίας του με ίδρυμα κατά του βιασμού.
- Ο Schwimmer επέμενε να βρεθεί μια 14χρονη ηθοποιός για την Άνι, αντί, όπως συνηθίζεται, κάποια ενήλικη που μοιάζει με μικρότερη. Η σκηνή όμως του βιασμού γυρίστηκε τελευταία, ώστε η Liana Liberato να νιώθει όσο πιο ασφαλής γίνεται.
- Δεν πέτυχε εμπορικά η ταινία, μια και τα έσοδα ήταν μόλις 595 χιλιάδες δολάρια, έναντι ενός μπάτζετ των 4ων εκατομμυρίων.
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 28/7/2011
Στη δεύτερη, μόλις, ταινία της καριέρας του ως σκηνοθέτης, ο David Schwimmer ναι μεν παρουσιάζει σημάδια προόδου, όμως είναι εμφανής η απειρία του στη διεύθυνση των ηθοποιών, στη δραματουργική κάλυψη και την εναρμόνιση του με τους κινηματογραφικούς όρους. Το σενάριο εστιαζόμενο στην ψυχολογική εμβάθυνση, δεχόμενο τη θεωρία της αυθυποβολής, ιδίως στην ευαίσθητη ηλικία της εφηβείας όπου η διερεύνηση της σεξουαλικότητας είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμά της, προσφέρει στο θεατή την επιθυμητή δραματουργική κλιμάκωση και μία ολοκληρωμένη προσέγγιση του χαρακτήρα της ανήλικης ηρωίδας, παρόλο που για το ρόλο αυτό επιλέχθηκε μία ηθοποιός αξιόλογη μεν, με τάσεις μεγαλομανίας δε.
Οι προσωπικότητες των γονέων παραμερίζονται διακριτικά και διακριτά, πάντα όμως με τον Robert Festinger (Μυστικά της Κρεβατοκάμαρας) να είναι εκεί για να θυμίζει το ιδιαίτερο της σχέσης πατέρα και κόρης, άντρα και γυναίκας, τις διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλλα, ανεξαρτήτου της ηλικίας ή της σχέσης τους. Η Catherine Keener ήταν πάντα καλή στα μικρά αμερικάνικα δράματα, indie ή χαμηλού προϋπολογισμού, χωρίς τυμπανοκρουσίες ή υπερβολές, όμως ο Clive Owen παρουσιάζεται αδύναμος στο ρόλο του υπερπροστατευτικού πατέρα που βρίσκει τους λάθους τρόπους για να προσεγγίσει την κακοποιημένη κόρη του. Δεν του πάει ούτε το ύφος του φιλμ, ούτε η σκηνοθεσία του Schwimmer που μόνο τις αδυναμίες του αναδεικνύει.
Το Trust, κάτω από τη σκιά των αστέρων του (Owen, Keener, Davis, Emmerich), προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα και να παραμείνει μία ταινία χαμηλών τόνων, προθέσεων και προδιαγραφών, μοιάζει όμως με το ένα ή το άλλο, σε κάθε πλάνο και κάθε στιγμή, με κάθε τρόπο, με ένα b-movie δράμα, (αυτό)πιεστικό και συντηρητικό, παρά την επίμονη προσπάθεια να εκμοντερνιστεί. Ένα δράμα που ορθά προσπαθεί να δει από πολλές πλευρές το θέμα του, που καταλήγει και σε κάποιες ηθικολογίες, χωρίς ωστόσο να γίνεται χυδαίο, πρόστυχο ή προσβλητικό. Ένα δράμα για τα ηλεκτρονικά εγκλήματα, την παιδοφιλία και τις προβληματικές οικογενειακές σχέσεις, που στέκεται αμήχανα άλλα με σοβαρότητα μπροστά στην (επικαλούμενη) πολιτισμική και ιδεολογική πρόοδο στην Αμερική, την οποία σαφώς και κανένας από τους δημιουργούς του δεν θέλει να αποδεχτεί.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
