Η νεαρή Τριστάνα τίθεται υπό την κηδεμονία του επιφανούς γέροντα Δον Λόπε μετά τον θάνατο της μητέρας της. Ο Δον Λόπε, παρά τις σοσιαλιστικές του απόψεις, είναι γενικά συμπαθής και γνωστός στην κοινότητα για την τιμιότητά του. Όμως, η αχίλλειος πτέρνα του είναι οι γυναίκες. Έτσι, δεν αργεί να ερωτευθεί την κοπέλα που ανέλαβε να φροντίσει και σύντομα την κάνει ερωμένη του, ενώ ταυτόχρονα της τονίζει ότι πρέπει να αισθάνεται το ίδιο ελεύθερη με εκείνον μέσα σε αυτή τη σχέση. Η Τριστάνα όμως αποφασίζει να αποδείξει έμπρακτα το δικαίωμά της στην ελευθερία, πράγμα που θα φέρει τον Δον Λόπε σε σύγκρουση με τις ίδιες του τις απόψεις.
Σκηνοθεσία:
Luis Bunuel
Κύριοι Ρόλοι:
Catherine Deneuve … Tristana
Fernando Rey … Δον Lope
Franco Nero … Horacio
Lola Gaos … Saturna
Antonio Casas … Δον Cosme
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Julio Alejandro
Στόρι: Luis Bunuel
Παραγωγή: Luis Bunuel, Robert Dorfmann
Φωτογραφία: Jose F. Aguayo
Μοντάζ: Pedro del Rey
Σκηνικά: Enrique Alarcon
Κοστούμια: Luis Arguello, Rosa Garcia
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Tristana
- Ελληνικός Τίτλος: Τριστάνα
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Μπουνουέλ ’70 [επανέκδοση]
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Tristana του Benito Perez Galdos.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (Ισπανία).
Παραλειπόμενα
- Ο Bunuel ξεκίνησε εργασίες για αυτή την ταινία το 1962, όταν οι ισπανικές αρχές τού απέρριψαν το σενάριο για το φιλμ Secuestro. Γράφτηκε το σενάριο, και το παρέδωσαν για να πάρει έγκριση από το υπουργείο πολιτισμού. Την τελευταία στιγμή όμως απορρίφθηκε κι αυτό με αιτιολογία της απεικόνιση των μονομαχιών. Το 1968, όταν η καθολική εκκλησία αποδέχτηκε τον ισπανό δημιουργό, επέστρεψε στην Ισπανία, αλλά δεν αποδέχονταν να κάνει αυτή την ταινία όπως του πρότεινε η εταιρία παραγωγής Epoca, μα το The Monk, με τους Jeanne Moreau, Peter O’Toole και Omar Sharif. Όμως η Epoca επέμεινε και του άλλαξε άποψη.
- Παρότι καθαρά ισπανική η ταινία, έγινε παράλληλα με γαλλικά και ιταλικά κεφάλαια. Οι γάλλοι χρηματοδότες επέβαλαν την Catherine Deneuve, ενώ οι αντίστοιχοι ιταλοί τον Franco Nero.
- Η Vanessa Redgrave βρίσκονταν συχνά στα γυρίσματα, αφού είχε ξεκινήσει δεσμό με τον Franco Nero. Όμως, αναφέρεται ότι τον αποσπούσε συχνά από τη συγκέντρωση στον ρόλο του. Άλλες αναφορές ήθελαν τον δημοφιλή ηθοποιό να ξεκινάει στα γυρίσματα δεσμό με την Catherine Deneuve.
- Όταν ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα της ταινίας στα Όσκαρ, ο Bunuel δήλωσε ότι δεν υπήρχε τίποτα πιο σιχαμερό για αυτόν, από το να κερδίσει ένα Όσκαρ.
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 28/1/2020
Αν η μπίζνα της συσσώρευσης υπέρογκων χρηματικών ποσών, για κάποια γεράματα σε πισίνες της Καλιφόρνια ή της Χαλκιδικής, αποτελεί διακαή πόθο του εκάστοτε καλλιτέχνη, τότε οι συμβατικοί κώδικες του μελοδράματος ξέρουν να υπόσχονται δάκρυα-κορόμηλα και βέβαια κέρδη.
Ο Μπουνιουέλ, εδώ, μοιάζει να αδιαφορεί για πάσης φύσεως πισίνες, ακριβά κρασιά και γεροντική μακροημέρευση, και με την Τριστάνα, μαζί με τα ξερά-αστική ευημερία, καίει και τα χλωρά-μελόδραμα. Χλωρά που όμως ο Ισπανός ξέρει να καίει, μόνο για να τους χαρίσει μια δεύτερη ζωή. Έτσι, το 1970, ο Μπουνιουέλ πήρε στα σκηνοθετικά του χέρια ένα μυθιστόρημα του Μπενίτο Πέρεθ Γκαλντός, για ένα ορφανό κορίτσι που οδηγήθηκε στην προστασία και μετέπειτα στο συζυγικό κρεβάτι ενός εύπορου -πλην σοσιαλιστή- αριστοκράτη. Μαζί όμως με τον έρωτα για έναν νεαρό άντρα, θα χτυπήσει την πόρτα της πανέμορφης Τριστάνα και ο ακρωτηριασμός του ενός της ποδιού. Κι αν η υπόθεση σας φέρνει στον νου παιδικές ή εφηβικές αναμνήσεις από μεξικάνικες σαπουνόπερες, ο Μπουνιουέλ κλείνει πονηρά και περίτεχνα το σινεφιλικό του μάτι, επιβάλλοντας στον ρου του μελοδράματος τις σουρεαλιστικές του φόρμες και τις σεναριακές του εμμονές, και εντέλει, αφηγείται μια ιστορία που αναπτύσσει τη διαλεκτική της στην αιώνια πάλη της επιβολής εξουσίας. Αν, λοιπόν, το προσφιλές ρητό μιλάει για κάποιο θάρρος που δίνει δικαίωμα στον «χωριάτη να ανέβει στο κρεβάτι», εδώ ο Μπουνιουέλ ανεβοκατεβάζει τους πρωταγωνιστές του στα κρεβάτια της εξουσίας μέσα από ένα σαδομαζοχιστικό γαϊτανάκι θάρρους.
Με μια σκηνοθετική γλώσσα που αντιμάχεται σφόδρα την εύκολη συγκινησιακή πλαστικότητα του μελοδράματος, επενδύει σε μια υπαινικτική αφήγηση που μοιάζει τελικά βγαλμένη από το μεδούλι της πραγματικότητας. Ενώ, διαθέτοντας την Ντενέβ στην -ίσως- καλύτερη ερμηνευτική της στιγμή, πλάθει μια ηρωίδα-ταυτόσημο της απώλειας της αθωότητας και του διακαούς κι ανεκπλήρωτου πόθου για αποδοχή ενός αληθινού εαυτού. Συμπερασματικά, πρόκειται για μια αριστουργηματική κατάδυση στην ψυχολογία του θύματος, και στη σαδιστική κι αυτονόητη μετατροπή του σε θύτη.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
