1988. O Mαρκ και ο Ντέιβιντ είναι απεσταλμένοι φωτογράφοι στον πόλεμο του Κουρδιστάν. Ο Μαρκ που είναι φιλόδοξος θέλει να συνεχίσει την αποστολή για λίγες ακόμα μέρες μέχρι να βγάλει την ιδανική φωτογραφία, ενώ ο Ντέιβιντ εξαντλημένος από την απελπισία και τη βία του πολέμου αποφασίζει να γυρίσει πίσω στο σπίτι όπου τον περιμένει η έγκυος σύζυγός του, Νταϊάν. Βαριά τραυματισμένος, ο Μαρκ θα καταλήξει σε ένα νοσοκομείο στις σπηλιές του Χαρίρ, όπου παλιότερα είχε δει και καταγράψει τον δόκτωρ Ταλζάνι να παίζει τον ρόλο του θεού, αποφασίζοντας για τη μοίρα των ασθενών βάσει χρωματιστών ετικετών. Στις κίτρινες ο ασθενής έχριζε περίθαλψης, στις μπλε καταδικαζόταν σε θάνατο. Τώρα που είναι αυτός ασθενής, θα έρθει αντιμέτωπος με τη φρικαλεότητα του πολέμου, βλέποντας τη ζωή του να εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από την κρίση του γιατρού Ταλζάνι.

Σκηνοθεσία:

Danis Tanovic

Κύριοι Ρόλοι:

Colin Farrell … Mark Walsh

Paz Vega … Elena Morales

Christopher Lee … Joaquin Morales

Branko Djuric … Δρ Talzani

Jamie Sives … David

Juliet Stevenson … Amy

Ian McElhinney … Ivan

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Danis Tanovic

Παραγωγή: Marc Baschet, Cedomir Kolar, Alan Moloney

Μουσική: Lucio Godoy

Φωτογραφία: Seamus Deasy

Μοντάζ: Francesca Calvelli, Gareth Young

Σκηνικά: Derek Wallace

Κοστούμια: Lorna Marie Mugan

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Triage
  • Ελληνικός Τίτλος: Στιγμιότυπα Πολέμου
  • Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Shell Shock

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα: Triage του Scott Anderson.

Παραλειπόμενα

  • Πρώτη ταινία του βόσνιου Danis Tanovic με τα αγγλικά ως κύρια γλώσσα.
  • Ο Colin Farrell έχασε 20 κιλά βάρος για να φαίνεται σκελετώδης. Για να τα καταφέρει, την έβγαζε με σκέτο καφέ, κόκα-κόλα διαίτης και τόνο.
  • Ο Christopher Lee στα 86 του αναγκάστηκε να μάθει ένα σενάριο με πιο πολλές γραμμές από κάθε άλλο που είχε παίξει ως εκείνη τη μέρα. Σε ακόλουθες συνεντεύξεις του, δήλωνε πως δεν θα δεχτεί ξανά κύριο ρόλο σε ταινία, λόγω ηλικίας.

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 12/7/2010

Ανεπαρκής στο ψυχολογικό δράμα, το είχε άλλωστε (σε μικρότερο βαθμό) από την εποχή της Κόλασης του Piesewicz (σχέδιο Kieslowski), ο Danis Tanovic μέσα από αυτή ακριβώς την αποτυχημένη συνύπαρξη μίας ψυχολογικής παρτίδας σκάκι και μία ορθής ευρωπαϊκής οπτικής σε πολεμικά διαδραματιζόμενα, καταφέρνει να αναδείξει και να αναδειχθεί σε εκείνο το κομμάτι στο οποίο είναι καλός, το αντιπολεμικό σινεμά. Η καλοσκηνοθετημένη, δραματουργικά ολοκληρωμένη σκιαγράφηση των σκηνών που εκτυλίσσονται στο Κουρδιστάν, επισκιάζεται και ταυτόχρονα υποβοηθείται, στο χρονικό ενός σπάνιου κινηματογραφικού παράδοξου και μίας πλήρους καλλιτεχνικής αντίθεσης, από την ελαφρά απόπειρα να εξελιχθεί η ταινία σε θεατρικό δράμα χαρακτήρων. Το στήσιμο εντός και εκτός των τειχών είναι οπτικά ισορροπημένο και δίδεται βάση στο «είναι» των χαρακτήρων, όμως στηρίζεται λανθασμένα σε ένα ανομοιογενές μείγμα επιχειρημάτων που έχει συστατικά προερχόμενα από την άσεμνη πολιτική προβοκάτσια έως την εύγεστη λαϊκή σούπα περί ηθών και αξιών.

Σαν σύνολο, πάντως, αφήνει γλυκόπικρη γεύση, γιατί άλλοτε ικανοποιεί αρκετά και άλλοτε απογοητεύει απόλυτα. Και μηνύματα περνάει και την απαραίτητη συγκίνηση προκαλεί. Αν θέλετε τη γνώμη μου πάλι, θεωρώ ότι με μία καλύτερη σεναριακή απόδοση, το συγγραφικό λουκούμι του Scott Anderson θα μπορούσε να σταθεί επάξια και στο θεατρικό σανίδι.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

12 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *