Ολική Επαναφορά (2012)

ΣΥΝΟΨΗ

2084. Η Ευραμερική (Βόρεια Αμερική κι Ευρώπη) με τη Νέα Σαγκάη (Κίνα και Νοτιοανατολική Ασία) πολεμούν για την παγκόσμια κυριαρχία. Ένας απλός εργάτης, ο Νταγκ Κουέιντ, αρχίζει να υποψιάζεται πως είναι κατάσκοπος, τις μνήμες του οποίου έχουν σβήσει κι αντικαταστήσει με νέες. Δεν μπορεί, όμως, να γνωρίζει για ποια πλευρά μάχονταν ή πόσο σημαντικά ήταν αυτά που γνώριζε. Βρίσκει σύμμαχο τη Μελίνα, μια πόρνη που είναι επαναστάτρια και ίσως ξέρει για το παρελθόν του. Μαζί, θα βρεθούν να παλεύουν ενάντια στο πολιτικό σύστημα της Ευραμερικής που ελέγχεται από τον αδίστακτο πρόεδρο Βίλος Κοχάαγκεν.

Σκηνοθεσία:

Len Wiseman

Κύριοι Ρόλοι:

Colin Farrell … Douglas ‘Doug’ Quaid/Carl Hauser

Kate Beckinsale … Lori Quaid

Jessica Biel … Melina

Bryan Cranston … Vilos Cohaagen

Bokeem Woodbine … Harry

Bill Nighy … Matthias Lair

John Cho … Bob McClane

Will Yun Lee … Marek

Ethan Hawke … Carl Hauser (στο director’s cut)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Kurt Wimmer, Mark Bomback

Στόρι: Ronald Shusett, Dan O’Bannon, Jon Povill, Kurt Wimmer

Παραγωγή: Toby Jaffe, Neal H. Moritz

Μουσική: Harry Gregson-Williams

Φωτογραφία: Paul Cameron

Μοντάζ: Christian Wagner

Σκηνικά: Patrick Tatopoulos

Κοστούμια: Sanja Milkovic Hays

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Total Recall
Ελληνικός Τίτλος: Ολική Επαναφορά

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Ολική Επαναφορά (1990)

Σεναριακή Πηγή

Διήγημα: We Can Remember It For You Wholesale του Philip K. Dick.
Στόρι: Ολική Επαναφορά (1990) των Ronald Shusett, Dan O’Bannon, Jon Povill.

Παραλειπόμενα

Βασισμένο στο διήγημα We Can Remember It For You Wholesale του Philip K. Dick, στο οποίο βασίστηκε και η ομώνυμη cult ταινία του 1990. Βασική διαφορά είναι πως εδώ δεν πηγαίνουν οι ήρωες στον Άρη.
Ο Arnold Schwarzenegger είχε εκφράσει τη θέληση να επιστρέψει στον ρόλο του, αλλά αυτό δεν ήταν στις επιλογές των παραγωγών.
Για τον ρόλο του Κουέιντ, υποψήφιος ήταν ο Tom Hardy κι ο Michael Fassbender. Για της Λόρι, οι Kate Bosworth, Diane Kruger, ενώ για της Μελίνα, οι Eva Green, Rosario Dawson και Paula Patton.
Η ταινία συνοδεύτηκε από ένα τρισδιάστατο βίντεο-γκέιμ για iPhone, iPad και Android.
Υπάρχει και το director’s cut, με διάρκεια 130 λεπτά. Το φινάλε εδώ είναι διαφορετικό, ενώ εμφανίζεται ως γκεστ κι ο Ethan Hawke. Η συγκεκριμένη σκηνή αρχικά βρίσκονταν στην ταινία, αλλά κόπηκε στο μοντάζ.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Για το σάουντρακ συνεργάστηκαν ο συνθέτης Harry Gregson-Williams με το ουαλικό ελεκτρόνικα γκρουπ Hybrid.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 4/9/2012

Το πολύ καλό σενάριο –κυρίως ως στόρι– που είχε γράψει ο Ρόναλντ Σάσετ (συμμέτοχος και στο Άλιεν) στην πρώτη μεταφορά του Βερχόφεν το 1990, ούτως ή άλλως ξέφευγε από το διήγημα του Φίλιπ Ντικ, πλουτίζοντας την υπόθεση με μια οικολογική ουτοπία στον Άρη, που λειτούργησε στο τέλος του έργου σαν ένας γαλαξιακός ύμνος στην Δημιουργία, ενώ προηγουμένως έστησε μια δυνατή εικόνα της εργατικής και λούμπεν τάξης στον πλανήτη. Παράλληλα, σαν μια καλή κλασική ψυχαγωγική περιπέτεια της παλιάς χολιγουντιανής σχολής, έστησε χαρακτήρες, μπόλιασε την αφήγηση με χιούμορ και ο Βερχόφεν έστρωσε έναν ρυθμό στον οποίο οι διάλογοι εναλλάσσονταν ομαλά με τη δράση, ώστε το σασπένς να λειτουργεί λόγω των καταστάσεων που παρακολουθούμε και όχι λόγω ταχύτητας του μοντάζ.

Στη νέα εκδοχή, ο Λεν Γουάισμαν, γνωστός για μερικά «Underworld» και το Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει 4, προτίμησε ένα διαφορετικό σενάριο (των Κερτ Γουίμερ-Μαρκ Μπόμπακ) στα δικά του μέτρα, της γκόθικ, high-tech αισθητικής και της ακατάπαυστης δράσης. Έτσι, ο πλανήτης Άρης και η όλη μυθολογία πήγαν περίπατο, το χιούμορ επίσης και οι διάλογοι ξέπεσαν σε γρήγορες ατάκες, γιατί ο ήρωας και οι άλλοι δεν προλαβαίνουν, βρίσκονται σε ένα διαρκές και ανελέητο κυνηγητό. Μόνη αναπνοή ελάχιστα λεπτά κουβέντας από τον Μπιλ Νάι, σε ρολάκο guest. Το μόνο δηλαδή που απέμεινε είναι η σύγχυση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας στο μυαλό του ήρωα, λόγω της υποτιθέμενης εμφύτευσης δεδομένων μνήμης από τη Recall. Όσο για την περίφημη σκηνή όπου αντιλαμβάνεται τι στ’ αλήθεια συμβαίνει από ένα δάκρυ (σε άλλο πρόσωπο από αυτό του ορίτζιναλ, έτσι για να κάνουν διαφορά), δεν πιάνει μία σε σύγκριση. Η νέα μυθολογία που εισάγουν μπαίνει ίσα-ίσα για να δώσει ένα γενικό πλαίσιο χωρίς να γίνεται καμιά προσπάθεια να παίξει ουσιαστικό νοηματικό ρόλο, όπως ακριβώς στα b-movies. Στη μολυσμένη Γη έχουν απομείνει ως κατοικήσιμα μέρη μόνο ένα κράτος των βρετανικών νησιών κι ένα κομμάτι της Ωκεανίας που αποτελεί πηγή πρώτων υλών. Καθημερινά, οι εργάτες περνάνε από τη Βρετανία στην Αυστραλία μέσα από σήραγγα που διατρέχει τη Γη εσωτερικά, για να πάνε να δουλέψουν. Η μόνη χρησιμότητα αυτού του στοιχείου είναι για να βλέπουμε ένα κτίριο-ασανσέρ να πηγαινοέρχεται μέσα-έξω στη Γη, και για την τελική του θεαματική ανατίναξη όταν καταστρέφεται, διαλύοντας το απολυταρχικό καθεστώς του Κοχάγκεν. Και μετά; Τρέχα, γύρευε…

Και μπορεί ο Κόλιν Φάρελ να είναι δόκιμος ηθοποιός, αλλά σε ένα τέτοιο κατασκεύασμα δεν μπορεί να αποδώσει τίποτε αξιόλογο, πέρα από το να είναι επαρκής, αντίθετα με τον Σβαρτσενέγκερ που αν και ερασιτέχνης ηθοποιός, ήταν η κατάλληλη περσόνα στον κατάλληλο ρόλο, όπως άλλωστε και στους «Εξολοθρευτές». Όσον αφορά στα σκηνικά και την όλη αισθητική, πρόκειται για ένα συνδυασμό Blade Runner (σκοτεινή πόλη, εξαθλιωμένο πλήθος, εναέριες διαφημίσεις κ.λπ.), «Star Wars» (λευκά εσωτερικά και λευκοί στρατιώτες-ρομπότ), Minority Report (κυβερνοχώροι) κ.α.

Τελικά, έχουμε ένα ακόμη φιλμ roller-coaster, όπου οι αρετές του μετριούνται με όρους ταχύτητας και φρενιτιώδους δράσης, κατάλληλο για εφήβους που λατρεύουν την αδρεναλίνη.

Βαθμολογία: