Ο Μάικλ Ντόρσεϊ είναι ένας ηθοποιός που έχει τη φήμη του δύσκολου. Έχοντας μαλώσει με όλους τους παραγωγούς στη Νέα Υόρκη, κανείς δεν τον προσλαμβάνει. Αλλά ο Μάικλ είναι απελπισμένος, τόσο μάλιστα που δεν διστάζει να υποδυθεί τη γυναίκα. Σαν Ντόροθι Μάικλς, παίρνει έναν ρόλο σε μια σαπουνόπερα και σύντομα γίνεται ένα διεθνές φαινόμενο. Αλλά όταν ερωτευτεί τη συμπρωταγωνίστρια του στο σίριαλ, τα πράγματα περιπλέκονται. Πώς να της πει ότι την αγαπάει όταν εκείνη νομίζει πως είναι γυναίκα όπως και όλη η υπόλοιπη Αμερική;
Σκηνοθεσία:
Sydney Pollack
Κύριοι Ρόλοι:
Dustin Hoffman … Michael Dorsey/Dorothy Michaels
Jessica Lange … Julie Nichols
Teri Garr … Sandy Lester
Dabney Coleman … Ron Carlisle
Doris Belack … Rita Marshall
Charles Durning … Leslie ‘Les’ Nichols
Bill Murray … Jeff Slater
Sydney Pollack … George Fields
George Gaynes … John Van Horn
Geena Davis … April Page
Lynne Thigpen … Jo
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Larry Gelbart, Murray Schisgal, Barry Levinson, Elaine May
Στόρι: Don McGuire, Larry Gelbart
Παραγωγή: Sydney Pollack, Dick Richards, Ronald L. Schwary
Μουσική: Dave Grusin
Φωτογραφία: Owen Roizman
Μοντάζ: Fredric Steinkamp, William Steinkamp
Σκηνικά: Peter S. Larkin
Κοστούμια: Ruth Morley
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Tootsie
- Ελληνικός Τίτλος: Τούτσι
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου (Jessica Lange). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Dustin Hoffman), δεύτερο γυναικείο ρόλο (Teri Garr), αυθεντικό σενάριο, φωτογραφία, μοντάζ, ήχο και τραγούδι (It Might Be You).
- Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτου αντρικού ρόλου (Dustin Hoffman) στην ίδια κατηγορία, και δεύτερου γυναικείου ρόλου (Jessica Lange). Υποψήφιο για σκηνοθεσία και σενάριο.
- Βραβείο Bafta πρώτου αντρικού ρόλου (Dustin Hoffman) και μακιγιάζ. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο γυναικείο ρόλο (Jessica Lange), δεύτερο γυναικείο ρόλο (Teri Garr), σενάριο, κοστούμια και τραγούδι (It Might Be You).
Παραλειπόμενα
- Όλα ξεκίνησαν από ένα θεατρικό που είχε γράψει ο Don McGuire, κατά τις αρχές των 1970. Ο τίτλος ήταν Would I Lie to You?, και για χρόνια βρίσκονταν στα συρτάρια παραγωγών του Χόλιγουντ, μέχρι που το 1978 το πρόσεξε ο κωμικός Buddy Hackett. Ενδιαφερόμενος να παίξει, έδειξε το σενάριο στον Charles Evans, ένα στέλεχος του χώρου της μόδας που ενδιαφέρονταν να μπει και στο σινεμά. Εκείνος έβαλε μπρος το σενάριο, μαζί με τον Dick Richards, που με τη σειρά του το έδειξε στον Dustin Hoffman, με τον οποίο ήταν συνέταιροι σε εταιρία που έκανε τον μεσάζοντα σε δικαιώματα προς ταινίες. Ο δημοφιλής όμως ηθοποιός ήθελε τον απόλυτο δημιουργικό έλεγχο, και μόλις αποφάσισε να είναι ο πρωταγωνιστής, αποσύρθηκαν οι υποψηφιότητες των Peter Sellers και Michael Caine. Κι ενώ ήταν να το σκηνοθετήσει ο Dick Richards, αποχώρησε λόγω δημιουργικών διαφορών, μένοντας όμως στην παραγωγή. Αντικαταστάτης ήταν ο Hal Ashby, που όμως έκανε πίσω λόγω νομικής πίεσης για να ολοκληρώσει μια άλλη ταινία. Ως πρόταση της Columbia, ο Sydney Pollack ήρθε -αρχικώς διστακτικά- κι έμεινε στη σκηνοθετική καρέκλα.
- Το συνεργείο προτιμούσε να λέει κακές ειδήσεις στον Dustin Hoffman μονάχα όταν ήταν ντυμένος Ντόροθι. Όπως λένε, ήταν πολύ πιο ευγενικός ως γυναίκα.
- Το όνομα του Bill Murray, μετά κι από συμφωνία με τον ηθοποιό, δεν υπάρχει στους αρχικούς τίτλους, για να μην περιμένει το κοινό μια κωμωδία του δικού του στιλ.
- Τον τίτλο Tootsie τον έδωσε ο Hoffman, από το όνομα του σκύλου της μητέρας του.
- Όλοι οι τρόποι που απολύεται ή παραιτείται ο Ντόρσεϊ στην ταινία, είχαν συμβεί και στην πραγματικότητα στον Dustin Hoffman.
- Ντεμπούτο στο σινεμά για την Geena Davis.
- Για να προετοιμαστεί για τον ρόλο, ο Hoffman κάθισε και είδε το Κλουβί με τις Τρελές αρκετές φορές.
- Η Cher ήθελε να παίξει την Τζούλι.
- Ο Barry Levinson και η Elaine May είχαν ιδιαίτερη συμβολή επί του τελικού κειμένου, αλλά τα ονόματα τους δεν γράφονται στους τίτλους.
- Η εμπορική επιτυχία συνάντησε την κριτική, και το φιλμ έβγαλε 177,2 εκατομμύρια δολάρια, με ένα κόστος των 21.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το τραγούδι της ταινίας, με τίτλο It Might Be You, ερμηνεύεται από τον Stephen Bishop, και έφτασε ως το νούμερο 25 των ΗΠΑ.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 24/10/2019
Για έναν σκηνοθέτη σαν τον Σίντνεϊ Πόλακ δεν ήταν και τόσο δύσκολο να βγάλει μια καλή ταινία, όταν έχει τα υλικά έτοιμα στο πιάτο. Έχει ένα καλογραμμένο σενάριο με θέμα αιχμής για την εποχή του, αλλά κι ένα καστ που δύσκολα θα ατυχούσε. Αυτά ο Πόλακ τα δένει με τον πατροπαράδοτο χολιγουντιανό τρόπο, παραπέμποντας ταυτόχρονα σε σκρούμπολ κομεντί της χρυσής εποχής, και σε δραμεντί αλά 1970, γεννώντας μαζί αυτό το στιλ που θα καθιερώνονταν στις ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1980.
Μπορεί η εμφάνιση του Ντάστιν Χόφμαν να είναι απλά άψογη, μπορεί επίσης αυτή να έφερε τα πολλά εισιτήρια στα ταμεία της Columbia, είναι όμως το σενάριο που κάνει την περισσότερη δουλειά, και η άρτια αντιστοιχία κειμένου με χαρακτήρων-συλλογικό καστ. Ως γενικό στόρι, μπορείς να το πεις εύκολο μετά τη σύλληψη του (δεν ήταν δα και παρθενογένεση), αλλά ευτυχώς είναι όλοι οι διάλογοι καλοδουλεμένοι και το ξεκολλάνε με χάρη από την κραταιά αρχική ιδέα. Οι δε χαρακτήρες, από κεντρικούς μέχρι δεύτερους, όλοι τραβάνε την προσοχή, όλοι έχουν τις ατάκες τους, αλλά κι όλοι απλώνονται μέσα στο στόρι με κάποιο νόημα ύπαρξης. Ως προς αυτό, η ταινία παραπέμπει περισσότερο σε Μπρόντγουεϊ, παρά σε σενάριο που γράφτηκε με βάση τη θεαματική του αποτύπωση.
Είναι μάλλον μια μετα-φεμινιστική ιδέα αυτή που εκπέμπει το Τούτσι, ακόμα κι αν ειδώθηκε καθαρά ως φεμινιστική, μια και είναι η γυναίκα εδώ που βρίσκει εύκολα τη δουλειά, παρά ο άντρας, κι ενώ δεν έχουμε κάποιο «θηλυκό» επάγγελμα. Έχουμε λοιπόν περάσει στην εποχή της εκτεταμένης παρενόχλησης και του σεξισμού, όπου υπάρχουν ίσοι όροι στο παιχνίδι της αναζήτησης εργασίας, αλλά ακόμα η γυναίκα δεν αντιμετωπίζεται ισότιμα από πλευράς εξουσιών επί του χώρου αυτού. Και η μεταμόρφωση του Μάικλ σε Ντόροθι συμβολίζει ακριβώς αυτή τη μετάβαση από το παλιό στο νέο καθεστώς, μέχρι να -προσπαθήσει να- επέλθει απότομα η ισορροπία με το απολογητικό ξέσπασμα του ήρωα στο φινάλε. Και μέσα σε όλα αυτά, τονίζεται ότι ο χώρος αυτός είναι η show-biz, ένας χώρος που πρωτοστάτησε στα σκάνδαλα, και δεν λέει ακόμα να αποτινάξει από πάνω του αυτή την ταμπέλα.
Η μάχη των φύλων, ή μάλλον η προσπάθεια «συμψηφισμού» αυτών, γίνεται με όρους σατιρικής δραμεντί, όπου όμως η κωμωδία τραβάει ακόμα και σε σκηνές ατόφιας φάρσας, ενώ το δράμα παίρνει με τη σειρά του τις σκηνές του, χωρίς να σε αφήνει αδιάφορο όμως και το περίτεχνο όσο και πρωτότυπο ρομάντζο. Εν μέσω, δε, ενός θεατρικού τύπου δραματουργίας, τα τρία αυτά βρίσκουν και ταυτόχρονη αποτύπωση, εν είδει του κοινωνικού ρεαλισμού που αποπνέει το όλο στόρι.
Έχουμε δει πολλά πλέον «τραβεστί» σενάρια, και ούτε το συγκεκριμένο ήταν καν από τα πρώτα (μην ξεχνάμε ότι τέτοιου είδους ανδρόγυνα υπάρχουν ήδη από το αρχαίο ελληνικό θέατρο). Αλλά το φιλμ πετυχαίνει με τη σωστή διαχείριση του Πόλακ, του καστ και των αρκετών που αναμείχθηκαν με το σενάριο να εμμένει συμβολικά επί του αρχικού του στόχου.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
