Η 10χρονη Λορ είναι ένα αγοροκόριτσο που μόλις μετακόμισε με τους γονείς της και την 6χρονη αδερφή της, Ζαν, σε ένα προάστιο ανατολικά του Παρισιού. Ως νέα στην περιοχή, δοκιμάζει να πιάσει φιλίες με τη Λίζα, μια χαριτωμένη γειτόνισσα, η οποία όμως από παρεξήγηση την περνά για αγόρι. Τότε η Λορ, διαπιστώνοντας ότι έτσι θα γίνει πιο εύκολα αποδεκτή, αποφασίζει να συστήνεται από εδώ και στο εξής ως Μικαέλ, χωρίς να έχει την παραμικρή υποψία πού θα την οδηγήσει αυτό.
Σκηνοθεσία:
Celine Sciamma
Κύριοι Ρόλοι:
Zoe Heran … Laure/Mickael
Malonn Levana … Jeanne
Jeanne Disson … Lisa
Sophie Cattani … η μητέρα της Laure
Mathieu Demy … ο πατέρας της Laure
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Celine Sciamma
Παραγωγή: Benedicte Couvreur
Μουσική: Jean-Baptiste de Laubier, Jerome Echenoz
Φωτογραφία: Crystel Fournier
Μοντάζ: Julien Lacheray
Σκηνικά: Thomas Grezaud
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Tomboy
- Ελληνικός Τίτλος: Αγοροκόριτσο
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο Teddy στο φεστιβάλ Βερολίνου.
- Μέγα βραβείο στο φεστιβάλ Οδησσού.
Παραλειπόμενα
- Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε 20 ημέρες με ένα συνεργείο 14ων ατόμων.
- Κινηματογραφικό ντεμπούτο της Zoe Heran, μετά από δύο τηλεοπτικές παρουσίες.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Οι Para One (Jean-Baptiste de Laubier, Jerome Echenoz) έγραψαν κι ερμηνεύουν κι ένα τραγούδι για το σάουντρακ, το Always.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/10/2011
Η πρώτη σκέψη που έρχεται στον νου είναι πως έχουμε να κάνουμε με ένα ανήλικο Boys Don’t Cry. Η ταινία της Celine Sciamma κοιτάει με υπερβολικά μεγαλύτερη απλότητα το παρόμοιο θέμα, κι όμως πετυχαίνει να το δει σε μεγαλύτερο βάθος. Βασικά, οι δύο ταινίες απέχουν πολύ στις κατευθύνσεις τους. Η γαλλίδα δημιουργός θέλει να θέσει ερωτήματα πάνω στην κοινωνικοποίηση ενός νεαρού ατόμου και το πώς κοιτάει/τον βλέπει ο περίγυρος του, σε σχέση με τη σεξουαλική του ταυτότητα. Η ταινία είναι κατά περίσταση παιδική και σε αυτό θυμίζει το βελγικό Ένα Αγόρι στα Ροζ. Μιλάει άμεσα στη μικρή ηλικία, αλλά τα “ερωτικά” του τα απευθύνει στους υπεύθυνους αυτής, τους γονιούς.
Οι δύο ήδη άμεσες αναφορές χαλούν την πρωτοτυπία του σεναρίου. Και πράγματι, θα μιλούσαμε απλώς για ένα απλά καλοστημένο κείμενο, αν το έργο έπρεπε να βασιστεί μονάχα σε αυτό. Όμως, η Sciamma κάνει ό,τι μπορεί για να το προσαρμόσει πραγματιστικά. Δεν επιμένει στη δραματουργία, αλλά στο να σε κάνει να μπεις στην ιστορία και να τη δεις με την πιο ρεαλιστική ματιά που μπορεί να προκύψει, να τη νιώσεις. Σε αυτό βοηθούν οι πολύ καλές μα άτεχνες ερμηνείες, από ένα παιδικό καστ που ελάχιστα (η ηρωίδα) ως καθόλου (όλα τα υπόλοιπα παιδιά) έχει ξαναδεί φώτα κάμερας. Και πέρα από την όλη δυναμική του στη θεματολογία, η ταινία συγκινεί. Σε αυτό μπορεί να αποτύχει μονάχα με αυτούς που, ούτως ή άλλως, δεν ενδιαφέρονται για τις μικρές ηλικίες, άρα δεν θα επιλέξουν να τη δουν.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
