Tom & Jerry (2021)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο ποντικός Τζέρι καταφθάνει στο καλύτερο ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης την παραμονή του ‘γάμου του αιώνα’, αναγκάζοντας την απεγνωσμένη διοργανώτρια του γάμου να προσλάβει τον γάτο Τομ, ώστε να τον ξεφορτωθεί. Το επακόλουθο κυνηγητό γάτας και ποντικού απειλεί να καταστρέψει την καριέρα της, τον γάμο και το ίδιο το ξενοδοχείο. Σύντομα, όμως, ένα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα δημιουργείται: ένας διαβολικά φιλόδοξος υπάλληλος συνωμοτεί κατά των τριών τους.

Σκηνοθεσία:

Tim Story

Κύριοι Ρόλοι:

Chloe Grace Moretz … Kayla

Michael Pena … Terrance

Colin Jost … Ben

Rob Delaney … Κος Dubros

Ken Jeong … σεφ Jackie

Pallavi Sharda … Preeta

Patsy Ferran … Joy

Camilla Arfwedson … Linda Perrybottom

Bobby Cannavale … Spike (φωνή)

Nicky Jam … Butch (φωνή)

Lil Rel Howery … αγγελάκι-διαβολάκος Tom (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Kevin Costello

Παραγωγή: Christopher DeFaria

Μουσική: Christopher Lennertz

Φωτογραφία: Alan Stewart

Μοντάζ: Peter S. Elliot

Σκηνικά: James Hambidge

Κοστούμια: Alison McCosh

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Tom and Jerry
Ελληνικός Τίτλος: Tom & Jerry
Εναλλακτικός Τίτλος: Tom & Jerry
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Tom & Jerry: The Movie
Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Τομ και Τζέρι: Η Ταινία [τηλεόραση]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Τομ & Τζέρυ: Η Ταινία (1992)

Σεναριακή Πηγή

Σειρά καρτούν (χαρακτήρες): Tom and Jerry των William Hanna, Joseph Barbera.

Παραλειπόμενα

Τεχνική: Computer-animated (ψηφιακό) & Ζωντανή Εικόνα
Η ταινία είναι τρισδιάστατη.
Τρίτη ουσιαστικά εμφάνιση των Τομ και Τζέρι σε συνδυασμό ζωντανής ταινίας με κινούμενο σχέδιο. Οι δυο ήρωες είχαν γκεστ πέρασμα από τα μιούζικαλ Βίρα τις Άγκυρες (1945) και Το Σκάνδαλο του Γυμνού (1953).
Η ταινία ήταν προγραμματισμένη να βγει το 2009. Τα πολλά προβλήματα επέφεραν το ενδεχόμενο να γίνει σκέτα ως κινούμενο σχέδιο το 2015. Το 2018 όμως όλα επανήλθαν στον αρχικό σχεδιασμό, με την ταινία να είναι η πρώτη “υβριδική” της Warner Animation Group.
Δεύτερη ταινία του διδύμου με φόντο τη Νέα Υόρκη, μετά το 1945 και το καρτούν Mouse in Manhattan.
William Hanna, Mel Blanc, June Foray (μέσω ηχογραφημένων αρχείων), και Frank Welker δανείζουν τους ήχους τους στους Τομ και Τζέρι.
Ο ρόλος της Κέιλα “παίζονταν” αρχικά ανάμεσα στις Zoey Deutch και Olivia Cooke. Στο τραπέζι ήταν και τα ονόματα των: Sofia Carson, Elle Fanning, Zendaya, Ariel Winter, Naomi Scott, Meg Donnelly, Hailee Steinfeld, Yara Shahidi, Kelly Marie Tran, Becky G και Isabela Moner.
Σε κάποιο σημείο, είχε αναφερθεί ότι ο Peter Dinklage ήταν κοντά στον ρόλο του Τέρανς.
Το 3D/CGI κινούμενο σχέδιο φορμαρίστηκε πάνω σε ένα παραδοσιακό 2D, ώστε οι ήρωες να παραπέμπουν στα κλασικά καρτούν. Οι δε σχεδιαστές εργάστηκαν μακριά ο ένας από τον άλλον, λόγω των περιορισμών της πανδημίας.
Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Ηρώ Μπέζου (Κέιλα), Θανάσης Κουρλαμπάς (Τέρενς), Γιώργος Σκουφής (Μπεν), Χρήστος Πλαΐνης (Κος Ντουμπρό), Μαρία Θρασυβουλίδη (Πρίτα), Θοδωρής Σμέρος (σεφ Τζάκι), Φοίβος Ριμένας (Κάμερον), Μαριλένα Χατζηνικολαΐδη (Τζόι), Μελίνα Κατσακούλη (Λόλα), Σοφία Καψαμπέλη (Λίντα), Βασίλης Μήλιος (Σπάικ), Σωτήρης Δούβρης (Μπουτς), Ελισσαίος Βλάχος, Χρήστος Θάνος, Σταύρος Σιούλης. Σκηνοθετική επιμέλεια: Χρήστος Θάνος.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Το χιπ-χοπ & ραπ σάουντρακ καταλήγει με τους Anderson .Paak και Rick Ross στο Cut Em In. Νωρίτερα στην ταινία, οι A Tribe Called Quest διασκευάζουν Lou Reed στο Can I Kick It, και οι T-Pain τον Ray Charles στο Don’t You Know.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 1/3/2021

Μία δύο κρίσιμες επιλογές από πλευράς στούντιο, και το Τομ & Τζέρι βάζει κάτω με χαρακτηριστική ευκολία ναυάγια όπως τις αντίστοιχα υβριδικές αναβιώσεις με τα Στρουμφάκια, τους Τσίπμανκς και τον Σκούμπι Ντου. Πήρα φόρα, όμως… Αυτό ισχύει μονάχα μέχρις ενός σημείου.

Λίρα εκατό αποδείχτηκε η ατόφια ανασύσταση των δύο αγαπημένων ηρώων των Hanna-Barbera υπό την παραδοσιακή τους μορφή. Πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται με τον σουρεαλισμό ενός καρτούν εκείνης της εποχής, κάτι που δεν είχε γίνει στο ελάχιστο σεβαστό σχεδόν σε όλα τα υβριδικά υποπροϊόντα που είχαν ακολουθήσει τον άρχοντα Ρότζερ Ράμπιτ. Το κακό βέβαια είναι πως μπορεί ο Τομ και ο Τζέρι να εμμένουν στην πατροπαράδοτη φόρμα, το φιλμ όμως δεν έχει σε σχεδόν κανένα άλλο σημείο στόχο να γυρίσει το ρολόι πίσω. Έτσι, η έξυπνη αυτή ιδέα, που επεκτείνεται ταιριαστά και σε όλα τα ζώα (είναι και πολλά) που παρελαύνουν επί της οθόνης, δεν μπορεί να κολλήσει ούτε με τους μοντερνισμούς επί της πλοκής, ούτε κυρίως με το ραπ-χιπ χοπ σάουντρακ που χορεύει σε διαφορετικούς ρυθμούς (καλύτερο όμως, παραδόξως, από το «κονσέρβα» μουσικό θέμα του Christopher Lennertz).

Αυτά από την άλλη είναι λεπτομέρειες, αφού μέχρις ενός προχωρημένου σημείου η τσαχπίνικη παρουσία της Chloe Grace Moretz βοηθάει τα μέγιστα στο να έχουμε καθαρόαιμη κωμωδία, με κάποια στιγμιότυπα να αποσπούν εύκολα τη συμπάθεια μας. Ούτε η απουσία καλών δεύτερων ρόλων κάνει ζημιά (τι περίπτωση κι αυτή ο -καλός κατά τα άλλα σε κάποιους ρόλους του- Michael Pena), ούτε το σενάριο που κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως σχηματικό, μια και δίνει χώρο για αγνό χαβαλέ. Επιπλέον, το αρκετά ρετρό κλίμα του ξενοδοχείου -παρότι υπερπολυτελείας- έρχεται σε αντιδιαστολή με τις «μοντερνιές», παραπέμποντας σε παραδοσιακό χώρο δράσης καρτούν της MGM.

Ως εδώ μια χαρά, από εκεί και μέχρι το φινάλε… την πατήσαμε. Αν τα καρτούν είχαν τόσο μικρή διάρκεια που δεν άφηναν χρόνο για παρατεταμένη κορύφωση, ο χολιγουντιανός κινηματογράφος το έχει απαράβατο κανόνα. Και μέσα στο καταστατικό αυτού του κανόνα είναι ρητά γραμμένο ότι πρέπει η κωμωδία να αφήνει χώρο σε μελοδραματισμούς, νοηματικά κλισέ και δράση για τη δράση. Έτσι, το λοιπόν, κι εδώ, το τελευταίο μισάωρο είναι για κλάματα. Κύριο σημείο «απαλλοτρίωσης» της πλάκας, η συμφιλίωση ανάμεσα σε δύο ήρωες που παράγουν χιούμορ μόνο μέσα από την κόντρα τους. Δεν το άφηναν καλύτερα αυτό για το τελευταίο πεντάλεπτο;

Ακόμα όμως κι αν έχουμε ένα «κρίμα» που είναι όλο δικό μας, κρατάμε ένα διασκεδαστικό πρώτο μέρος του φιλμ, που χωρίς να αριστεύει, κρατάει μια ζωντανή απόχρωση από όσα έκαναν διαχρονικά αγαπητούς τον Τομ και τον Τζέρι. Έτσι, το να μηδενίσουμε κάτι που εξαρχής μύριζε «μηδενικό» (μην κρυβόμαστε κιόλας, τον Tim Story έχουμε στη σκηνοθεσία…), θα λέγαμε πως σε αυτήν ειδικά την περίπτωση μοιάζει με «κριτική αχαριστία»!

Βαθμολογία: