Αυτοί που Εύχονται τον Θάνατο μου

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 16/5/2021

Μάλλον του ζήτησαν αρκετά του Taylor Sheridan, και δεν ήταν δυνατόν να ανταπεξέλθει στο έπακρον. Ακόμα όμως κι έτσι, η ταινία του είναι καλοστεκούμενη, δίνοντας τα «απαραίτητα» σε κάποιον που θέλει ανθρώπινου πρόσημου δράση δίχως αυτά που υποβιβάζουν το είδος συχνότατα στην κατηγορία «κατευθείαν για το DVD»…

Το πλέον αξιοζήλευτο στο νέο-γουέστερν του Sheridan είναι πως σέβεται τους χαρακτήρες του, ακόμα κι αν δεν μπαίνει στη διαδικασία να τους αναλύσει όπως θα τους έπρεπε. Για αυτό το τελευταίο, όμως, σίγουρα ήθελε περισσότερο φιλμικό χρόνο, και μια διαφορετική προσέγγιση από ένα σενάριο που βιάζεται δίχως λόγο. Έχοντας ελάχιστα σημεία σωματικής δράσης, θα μπορούσε να αναζητήσει κενά που θα ανέβαζαν την αγωνία και τον θριλερικό τόνο, ψυχογραφώντας μαζί και τους ήρωες διαμέσου των δύσκολων στιγμών τους. Επιστρέφοντας όμως στα περί σεβασμού, αυτοί οι ήρωες πράττουν με φυσικότητα επί όσων τους συμβαίνουν, ενώ ούτε οι μεν ούτε οι δε κάνουν τα αδικαιολόγητα λάθη που θα μας εκνεύριζαν. Αυτό είναι κάτι που είχαμε πρώτα προσέξει στον Φυγά του Andrew Davis (με εξαίρεση εκεί το φινάλε), όπου διώκτης και διωκόμενος δεν υποπίπταν σε λάθος κινήσεις προς όφελος του γρήγορου σε ρυθμούς σεναρίου και κυρίως προς ευκολία αυτού που το υπογράφει. Αν αυτό το θέλετε και σε ποδοσφαιρικούς όρους, υπάρχουν και γκολ που η άμυνα έπραξε το καλύτερο που γίνονταν… αλλά λόγω ικανότητας των επιθετικών το έφαγε.

Η Χάνα της Angelina Jolie είναι μεν αυτή που παίρνει το αστέρι του πρωταγωνιστή (έχοντας το πλάι της κι έναν φιλότιμο νεαρό Finn Little), αλλά μονάχα τα μάτια των φαν θα πέσουν πάνω της. Κι αυτό επειδή οι δύο χαρακτήρες που σε κερδίζουν και μοιάζουν σαν να έχουν αποκοπεί από καλύτερη ταινία είναι οι δύο διώκτες (Aidan Gillen και Nicholas Hoult). Αυτοί είναι και οι πιο ατόφιοι ήρωες από σινεμά του Peckinpah: απόλυτα και ασυναίσθητα τομάρια, αλλά ταυτόχρονα άψογοι επαγγελματίες στα όρια του ανθρωπίνως δυνατού. Ίσως η τόλμη να επικεντρώνονταν απάνω τους η ταινία, να μας έδινε κάτι αληθινά δυνατό. Θετικές και οι παρουσίες του ζεύγους των Jon Bernthal, Medina Senghore, παίρνοντας ενεργότατο ρόλο στην πλοκή, και ανοίγοντας τη δράση όσο πλατύτερα γίνεται.

Καλή η λογική του Sheridan, ωραία τοποθετημένοι οι χαρακτήρες, μη αδιάφοροι οι διάλογοι, αλλά τελειώνοντας θα μείνετε με μια αίσθηση ότι δεν χορτάσατε σινεμά. Όλα κυλούν πολύ γρήγορα, ακόμα κι αν δεν έχουμε αστραπιαίο μοντάζ ή φαντεζί καταστάσεις, που την κάθε μία φάση της ταινίας τη γεύεσαι «τόσο όσο». Ιδίως το φινάλε που είχε και το συν της ταινίας καταστροφής, θα έπρεπε να τραβιέται περισσότερο από μια μη χορταστική μονομαχία κι ένα μικρό στιγμιότυπο. Ήταν και η ευκαιρία του φιλμ να κλείσει το μάτι προς τα μπλομπάστερ, αλλά την προσπέρασε δίχως να σε γεμίσει κι από οτιδήποτε άλλο. Συνοψίζοντας, για να μη μακρηγορούμε, καθόλου κακό, αλλά σίγουρα λίγο.

Βαθμολογία: