Τέσσερις ιστορίες με κοινό παρονομαστή… Ο Χεσμάτ, ένας υποδειγματικός πατέρας και σύζυγος, ξυπνά πολύ πρωί κάθε ημέρα. Πού πηγαίνει όμως; Ο Πουγιά δεν μπορεί να φανταστεί να σκοτώνει κάποιον, αλλά του έχουν επιβάλλει να το πράξει. Ο Τζαβάντ δεν γνωρίζει το ότι να κάνει πρόταση γάμου στην αγαπημένη του δεν θα αποτελεί τη μοναδική έκπληξη στα γενέθλια της. Ο Μπαχράν είναι φυσικός, αλλά ανίκανος να εξασκήσει την επιστήμη του. Έτσι, αποφασίζει να εξηγήσει στην ανιψιά του που τον επισκέφτηκε τους λόγους που ζει ως απόκληρος.
Σκηνοθεσία:
Mohammad Rasoulof
Κύριοι Ρόλοι:
Ehsan Mirhosseini … Heshmat
Kaveh Ahangar … Pouya
Mohammad Valizadegan … Javad
Mohammad Seddighimehr … Bahram
Shaghayegh Shoorian … Razieh
Baran Rasoulof … Darya
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Mohammad Rasoulof
Παραγωγή: Kaveh Farnam, Farzad Pak, Mohammad Rasoulof
Μουσική: Amir Molookpour
Φωτογραφία: Ashkan Ashkani
Μοντάζ: Mohammadreza Moueini, Meysam Muini
Σκηνικά: Saeid Asadi
Κοστούμια: Afsaneh Sarfehju
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Sheytan Vojud Nadarad
- Ελληνικός Τίτλος: Δεν Υπάρχει Κακό
- Διεθνής Τίτλος: There Is No Evil
Κύριες Διακρίσεις
- Χρυσή Άρκτος καλύτερης ταινίας και βραβείο οικουμενικής επιτροπής στο φεστιβάλ Βερολίνου.
Παραλειπόμενα
- Ο Rasoulof δήλωσε πως κάθε ιστορία βασίζεται σε προσωπικές εμπειρίες του.
- Γυρίστηκε κρυφά από τις αρχές, μια κι ο σκηνοθέτης έχει σημαντικά προβλήματα με τις αρχές της χώρας του (ξεκινώντας από το 2010), όπου και θεωρείται προπαγανδιστής εναντίον του κράτους. Έναν περίπου μήνα μετά την πρεμιέρα και βράβευση της ταινίας στο Βερολίνο, όπου και δεν του ήταν δυνατόν να παραστεί, η κυβέρνηση του απαγόρευσε να κάνει άλλη ταινία επί δύο χρόνια.
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 19/10/2021
Η ταινία του Mohammad Rasoulof, μετά από μια σειρά νικηφόρων φεστιβαλικών ταξιδιών, απέσπασε και τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, εμπνεόμενη από τη σκληρότητα της θανατικής ποινής για να μιλήσει για το αναπόδραστo των καθημερινών (μας) ηθικών διλημμάτων.
Διαθέτοντας λοιπόν την αναγκαία τόλμη του ηχηρού πολιτικού σινεμά, στρέφει τα καλλιτεχνικά του βέλη έναντι της υπαρκτής κρατικής πρακτικής εκτέλεσης αθώων και ενόχων στο Ιράν. Ο Rasoulof, όμως, πέρα από τα πολιτικά του κότσια, αποδεικνύει εδώ και το σκηνοθετικό του ταλέντο. Μας χαρίζει λοιπόν μια ταινία που καταφέρνει με την απλότητα της πόλης και της φύσης της πατρίδας του, να τέρψει τα σινεφιλικά μας μάτια και να παράξει ένα άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που κι αν μοιάζει συχνά να μην μπορεί να ξεφύγει από την τελειότητα που επιφύλαξε για τον εαυτό του ώστε να απογειωθεί στα ουράνια της κινηματογραφικής ηδονής, παραμένει σχεδόν μαγευτικό.
Το σενάριο περιλαμβάνει τέσσερις διαφορετικές ιστορίες, ποντάροντας στο σπονδυλωτό είδος που θα χάριζε εδώ στην αφήγηση του του την πολλαπλότητα των ηθικών διλημμάτων. Ενώ ταυτόχρονα επιλέγει να επενδύσει στον σεναριακό ρεαλισμό που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ποιητική διάθεση της σκηνοθεσίας. Οι ιστορίες όμως είναι, δυστυχώς, αρκετά άνισες μεταξύ τους και σε αρκετά σημεία το σενάριο μοιάζει να μην μπορεί να ξεφύγει από τον διδακτισμό, του οποίου μοιραία και συχνά δεν διαφεύγει το πολιτικό σινεμά.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ταινία-αισθητικό επίτευγμα που πληροί τον σκοπό της κοινωνικής αφύπνισης. Μοιάζει όμως τελικά να χάνει στα σημεία την ισορροπία ανάμεσα στην κοινωνική καταγγελία και την κινηματογραφική ποίηση.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
