Βασίλισσα Βικτωρία: Τα Χρόνια της Νιότης (2009)

ΣΥΝΟΨΗ

Αγγλία, 1837. Η 18χρονη Βικτώρια βρίσκεται στο επίκεντρο της βασιλικής διαμάχης για την εξουσία. Ο θείος της, βασιλιάς Γουίλιαμ, σύντομα θα πεθάνει, και η Βικτώρια είναι η διάδοχος του θρόνου. Ενώ όλοι προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοιά της, η μητέρα της, δούκισσα του Κεντ, την κρατάει σε απόσταση από την αυλή. Παράλληλα, ο βασιλιάς Λεοπόλδος του Βελγίου και θείος της Βικτώρια πατρονάρει τον γοητευτικό ανιψιό του, Άλμπερτ, για να κερδίσει την καρδιά της. Όμως, η Βικτώρια και ο Άλμπερτ έχουν κουραστεί να δέχονται εντολές από τους άλλους. Και αφού η Βικτώρια γίνεται βασίλισσα της Αγγλίας, αναπτύσσεται μεταξύ τους ένας ισχυρός δεσμός.

Σκηνοθεσία:

Jean-Marc Vallee

Κύριοι Ρόλοι:

Emily Blunt … βασίλισσα Victoria

Rupert Friend … πρίγκιπας Albert

Miranda Richardson … δούκισσα Victoria

Mark Strong … Σερ John Conroy

Jim Broadbent … βασιλιάς William IV

Harriet Walter … βασίλισσα Adelaide

Paul Bettany … λόρδος Melbourne

Thomas Kretschmann … βασιλιάς Leopold I

Jesper Christensen … βαρόνος Stockmar

Jeanette Hain … βαρόνη Louise Lehzen

Julian Glover … δούκας Arthur Wellesley

Michael Maloney … Σερ Robert Peel

Michiel Huisman … πρίγκιπας Ernest

Genevieve O’Reilly … λαίδη Flora Hastings

Rachael Stirling … δούκισσα Harriet Sutherland

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Julian Fellowes

Παραγωγή: Sarah Ferguson, Tim Headington, Graham King, Martin Scorsese

Μουσική: Ilan Eshkeri

Φωτογραφία: Hagen Bogdanski

Μοντάζ: Jill Bilcock, Matt Garner

Σκηνικά: Patrice Vermette

Κοστούμια: Sandy Powell

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Young Victoria
Ελληνικός Τίτλος: Βασίλισσα Βικτωρία: Τα Χρόνια της Νιότης

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Το Χαμίνι και η Βασίλισσα (1950)
Η Μικρή Βασίλισσα (1954)
Η Μεγαλειότατη Κυρία Μπράουν (1997)
Βικτώρια & Αμπντούλ (2017)

Κύριες Διακρίσεις

Όσκαρ κοστουμιών. Υποψήφιο για σκηνικά και μακιγιάζ.
Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Emily Blunt) σε δράμα.
Βραβείο Bafta κοστουμιών και μακιγιάζ/κομμώσεων.

Παραλειπόμενα

Η ιδέα για την ταινία προέρχεται από τη Sarah, δούκισσα του Γιορκ, και σύζυγος του πρίγκιπα Andrew.
Ο Julian Fellowes επικεντρώθηκε στο να είναι όσο το δυνατόν πιο ιστορικά ακριβής. Πάνω στην ίδια λογική προσλήφθηκε η σχεδιάστρια Sandy Powell και ο ιστορικός σύμβουλος Alastair Bruce. Παρόλα αυτά, υπήρξε κριτική επί κάποιων ανακριβειών.
Η 21χρονη Beatrice Elizabeth Mary Mountbatten-Windsor, πιο απλά πριγκίπισσα Beatrice, είναι η κόρη της παραγωγού Sarah Ferguson κι έχει έναν πολύ μικρό ρόλο. Η κοπέλα είναι μακρινή απόγονος της βασίλισσας Βικτωρίας.
Το μεγάλο πράσινο κρεβάτι στοίχισε 25.000 λίρες για την κατασκευή του. Αφού τελείωσαν τα γυρίσματα, αγοράστηκε από τον δούκα και τη δούκισσα του Ράτλαντ, ιδιοκτήτες του κάστρου Μπελβουάρ, όπου έγιναν οι αντίστοιχες σκηνές. Σε αυτό το κάστρο, η βασίλισσα Βικτώρια είχε διαμείνει το 1843.
Τα κοστούμια που φοράει η Emily Blunt ασφαλίστηκαν για 10.000 λίρες το κάθε ένα.
Αφού κέρδισε τον ρόλο, η Blunt απέκτησε πρόσβαση στο κάστρο του Γουίντσορ, όπου είδε πολλά προσωπικά αντικείμενα της βασίλισσας.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Η Sinead O’Connor ερμηνεύει για την ταινία το Only You.

ΚΡΙΤΙΚΗ #1

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 31/8/2009

Ομολογώ ότι ο Jean-Marc Vallee έχει ένα μεγάλο χάρισμα. Να συγκινεί ακόμα και με τις πιο ιδιαίτερες ιστορίες. Η αφήγηση του και πάλι σε σαγηνεύει. Αυτή τη φορά ξεπερνάει τον καθωσπρεπισμό και την υπεροψία της υψηλής κοινωνίας, αποδεσμεύεται από όρους, κανόνες και μεγαλοπρεπείς υπερβολές κοσμικού τύπου. Η πραγματική ιστορία που αφηγείται, παίρνει μία αέρινη, μελωδική και γεμάτη ευαισθησία τροπή και καταλήγει σε ένα – συγκρατημένο δραματουργικά – κοριτσίστικο παραμύθι. Μία εναλλακτική ιστορία εποχής, όχι ιδιαίτερα συναρπαστική, μα αρκούντως αληθινή και ανθρώπινη. Δε θα μπορούσα να σκεφτώ άλλο σκηνοθέτη που θα μπορούσε να το πράξει καλύτερα.

Η ιστορία της πριγκίπισσας Βικτώριας, δοσμένη από τον Vallee, μοιάζει με την τυπική ιστορία ενηλικίωσης. Παρ`όλα αυτά δεν πέφτει στην παγίδα του γλυκανάλατου μελοδράματος ή της συναισθηματικής νουβέλας και καταφέρνει να διατηρήσει, την αξία των προσώπων, την ουσία και την ιστορική αλήθεια των πραγμάτων, χωρίς ωστόσο να δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα ή να αναδεικνύει τα τελευταία. Θέτει ψηλά τον πήχη από τα πρώτα κιόλας λεπτά -το είχε άλλωστε κάνει με την περασμένη του ταινία-, παίρνει ένα μεγάλο ρίσκο και καταφέρνει τελικά να δώσει συναισθηματική πνοή σε ένα σημαντικό κεφάλαιο της Βρετανικής αριστοκρατίας (γιατί όχι και της ιστορίας).

Με μπάτζετ στα μέτρα του, την αρωγή μίας γερής πένας (Julian Fellowes), με τους ηθοποιούς που του αρμόζουν και με την υποστήριξη ενός Scorsese, καταφέρνει και πάλι να αξιοποιήσει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, χωρίς όμως το τελικό αποτέλεσμα να φτάνει στα αριστουργηματικά επίπεδα του προηγούμενου του φιλμ. Διοχετεύει εντούτοις άφθονες καινοτομίες στην κινηματογραφική ιστορία και αποφεύγει την απόλυτη υποταγή στους σκηνοθετικούς συμβιβασμούς που ορίζουν οι ταινίες αυτού του είδους. Δίνει πινελιές ελαφρότητας σε ένα ιστορικό κομμάτι και αναδεικνύει αρκούντως ικανοποιητικά μία κατά τα άλλα γλυκανάλατη ερωτική ιστορία και μία (από φύσεως) ξενέρωτη εφηβική πριγκιπική επανάσταση.

Βαθμολογία:

ΚΡΙΤΙΚΗ #2

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/11/2009

Υποκλίνομαι και μπαίνω… Πρέπει να είσαι πολύ φιλοβασιλικός για να απολαύσεις την ταινία του πάλαι ποτέ ανεξάρτητου Jean-Marc Vallee. Ο θρόνος και η βασίλισσα δεν κρίνονται ούτε στο νύχι τους, ακόμα και που η ιστορία κλίνει το μάτι και προς την αντίθετη άποψη. Εδώ όμως δεν κρίνουμε πρωτίστως τα καθεστώτα, αλλά τις ταινίες. Μέσα σε όρια, μπορείς εύκολα να βρεις ενδιαφέρουσα την ταινία, για τη λεπτότητα της, τον χαρακτήρα της, την τηλεοπτικής καταβολής αρτιότητα της, και για έναν ακόμα κυριότερο λόγο: προσαρμόζει τα ιστορικά γεγονότα στο δράμα, αντί το δράμα στην ιστορία. Έτσι, ως δράμα, δεν είναι καθόλου κακό…

Ο Vallee πετυχαίνει κάποια ξεσπάσματα που αποσυγκολλούν την πλαστικότητα του σεναρίου. Λίγη χορογραφία στο πλάνο, όμορφη φωτογραφία, πετάγματα στη συρραφή σκηνών, λίγα μεν αλλά αρκούν δε. Η Emily Blunt μού άρεσε όχι επειδή έχει τον ρόλο που θα την οδηγούσε στα άστρα, αλλά επειδή πείθει ως βασίλισσα και μου θύμισε την Emma Thompson στις απαρχές της. Θα είχαμε ακόμα καλύτερα αποτελέσματα, αν προς το φινάλε δεν έμπαινε μπροστά η ιστορία σε σχέση με το δράμα, κι αν δεν καταλήγαμε σε μια μίνι εξύμνηση του καθεστώτος. Βέβαια, κοτζάμ βικτωριανή εποχή σημάδεψε η γυναίκα, κάπου θαμπώθηκε κι ο δημιουργός! Υποκλίνομαι και φεύγω…

Βαθμολογία: