Πίσω στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο Ράντι “το Κριάρι” ήταν ένας κορυφαίος επαγγελματίας παλαιστής του wrestling. Σήμερα, 20 χρόνια μετά, συνεχίζει να αγωνίζεται σε ανεπίσημους αγώνες στο Νιου Τζέρσεϊ. Αποξενωμένος τελείως από την κόρη του και ανίκανος να συνάψει οποιαδήποτε ουσιαστική ανθρώπινη σχέση, ο Ράντι ζει μόνο για τους αγώνες και την αναγνώριση των θαυμαστών του. Μια καρδιακή προσβολή τον υποχρεώνει όμως να αποσυρθεί. Αρχίζει λοιπόν να αξιολογεί και να επαναπροσδιορίζει τη ζωή του. Προσπαθεί να πλησιάσει την κόρη του και διεκδικεί τον έρωτα από μια στρίπερ, την Κάσιντι. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν μπορεί να καταλαγιάσει το πάθος του για τους αγώνες.
Σκηνοθεσία:
Darren Aronofsky
Κύριοι Ρόλοι:
Mickey Rourke … Robin Ramzinski/Randy ‘The Ram’ Robinson
Marisa Tomei … Pam/Cassidy
Evan Rachel Wood … Stephanie Ramzinski
Mark Margolis … Lenny
Todd Barry … Wayne
Wass Stevens … Nick Volpe
Judah Friedlander … Scott Brumberg
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Robert Siegel
Παραγωγή: Darren Aronofsky, Scott Franklin
Μουσική: Clint Mansell
Φωτογραφία: Maryse Alberti
Μοντάζ: Andrew Weisblum
Σκηνικά: Tim Grimes
Κοστούμια: Amy Westcott
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Wrestler
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Παλαιστής
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου (Mickey Rourke) και δεύτερου γυναικείου ρόλου (Marisa Tomei).
- Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Mickey Rourke) για δράμα, και τραγουδιού (The Wrestler). Υποψήφιο για δεύτερο γυναικείο ρόλο (Marisa Tomei).
- Βραβείο Bafta πρώτου αντρικού ρόλου (Mickey Rourke). Υποψήφιο για δεύτερο γυναικείο ρόλο (Marisa Tomei).
- Καλύτερη ταινία στα βραβεία Independent Spirit.
- Χρυσός Λέοντας στο φεστιβάλ Βενετίας.
Παραλειπόμενα
- Ο Nicolas Cage ξεκίνησε το 2007 να συνομιλεί με τον σκηνοθέτη για τον πρώτο ρόλο. Μέσα σε έναν μήνα όμως διακόπηκαν οι συνομιλίες, με τον Mickey Rourke να εμφανίζεται ως η οριστική επιλογή. Σύμφωνα με τον Aronofsky, ο Cage φέρθηκε σαν κύριος, κάνοντας πίσω όταν η προσοχή του σκηνοθέτη στράφηκε στον Rourke. Από την άλλη, όμως, ο Cage υποστήριξε ότι ήταν ο ίδιος που αποχώρησε, μην μπορώντας να ανταποκριθεί στην εικόνα του “φουσκωμένου” από αναβολικά παλαιστή.
- Ο Rourke δήλωσε ότι αρχικά ήταν διστακτικός να πει το ναι λόγω του σεναρίου, αλλά ήθελε να εργαστεί με τον συγκεκριμένο δημιουργό. Για να πει εντέλει το ναι χρειάστηκε να τον αφήσει να γράψει τους διάλογους του χαρακτήρα του, μια και οι αρχικοί δεν αντιστοιχούσαν, σύμφωνα πάντα με την εμπειρία του ηθοποιού, σε ανθρώπους του περιθωρίου.
- Το 2012, ο Hulk Hogan είπε στο σόου του Howard Stern ότι του προσφέρθηκε ο ρόλος του Ράντι, και ότι δεν τον αποδέχτηκε. Ο Aronofsky το αρνήθηκε κατηγορηματικά.
- Ο Rourke πέρασε από εντατική εκπαίδευση 8 εβδομάδων με τον επαγγελματία του αθλήματος Afa Anoa’i και τους βοηθούς του.
- Για χάρη ρεαλισμού, ο Rourke είχε το ελεύθερο σε κάποιες σκηνές να αυτοσχεδιάζει.
- Γυρίστηκε μέσα σε 40 ημέρες με φιλμ 16mm.
- Το WWE βοήθησε ενεργά στην προώθηση της ταινίας, με αιχμή τη συμμετοχή του διάσημου παλαιστή Chris Jericho. Ο αθλητής ξεκίνησε online το αστείο, μιλώντας αρνητικά για τον Mickey Rourke, με τον ηθοποιό έπειτα να τον προκαλεί σε μονομαχία στο WrestleMania. Η μεταξύ τους “διαμάχη” έφτασε μέχρι την εκπομπή Larry King Live.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Bruce Springsteen έγραψε κι ερμήνευσε για την ταινία το ομότιτλο κομμάτι.
- Η κιθάρα που ακούμε σε αρκετά θέματα ερμηνεύεται από τον Slash των Guns n’ Roses.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 28/1/2009
Αυτό που μου προκάλεσε απορία ήταν το εξής: πώς ένας δημιουργός έστησε μια ταινία που στηρίζεται τόσο ισχυρά στον πρώτο ρόλο της, και εμπιστεύθηκε έναν ηθοποιό που μετά τα 1980 είχε δείξει μόνο ψήγματα ερμηνείας στο Sin City για τα τελευταία 20 δύσκολα του χρόνια. Η λέξη κλειδί για την απάντηση είναι η πίστη. Ο Παλαιστής είναι μια ταινία πίστης, από έναν σκηνοθέτη που ρισκάρει να τραβήξει στα άκρα ένα σκηνοθετικό στοίχημα, που κάλλιστα θα μπορούσε να μην του βγει. Ως αποτέλεσμα όμως έχουμε μια ταινία υπόδειγμα της ενσωμάτωσης του θεατή στον ρόλο, σε σημείο που ξεχνάς πως καλοκάθεσαι στην αναπαυτική σου θέση και ζεις τις αγωνίες και την καθημερινότητα ενός ανθρώπου που δεν θα μπορούσες να είσαι…
Με κόκκο στη φωτογραφία και χωρίς πολλά σκηνοθετικά τρικ, από αυτά που ο Aronofsky μάς είχε κακομάθει, έχουμε το πιο καθάριο ανεξάρτητο φιλμ της τελευταίας δεκαετίας. Ο Mickey Rourke δεν ερμηνεύει κανέναν, είναι ο Ράντι ο Κριός, και χωρίς να προβαίνει σε υπερβολές, ενσαρκώνει τον απόλυτα τρυφερό άνθρωπο που θα θέλαμε να του σφίξουμε το χέρι και ταυτόχρονα δεν θα θέλαμε να ζούμε μαζί του. Μα και η Marisa Tomei πετυχαίνει να είναι και πάλι καλή, αλλά με την ιδιαιτερότητα πως παίζει διαφορετικά από όσα έχουμε δει από αυτήν. Το σενάριο είναι η ήσυχη δύναμη, αλλά είναι ολοφάνερο πως στα χέρια κάποιου άλλου δημιουργού θα κατέληγε στα ράφια των βίντεο-κλαμπ. Αποθεώστε το σινεμά του Aronofsky και ξεχάστε το πως το Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο είναι πλέον η καλύτερη του ταινία. Όσο για τα Όσκαρ, μπορούν και φέτος να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου…
Βαθμολογία: