Ο Κόσμος Μετά

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 20/3/2021

Εντυπωσιακή δουλειά για μια δημιουργό που στην προηγούμενη και πρωτόλεια δουλειά της δικαίως δεν είχε τραβήξει τους προβολείς της δημοσιότητας. Εδώ όμως η Mona Fastvold μοιάζει σαν να πιέζει τον εαυτό της να παράγει κάτι σινεφιλικά ογκώδες, τουλάχιστον από αυτά που εύκολα αγαπάνε οι κριτικοί. Στην προκειμένη όμως περίπτωση, ίσως έχει κι ένα μικρό δίκιο το κοινό, που δεν ανύψωσε ιδιαίτερα το φιλμ.

Θεωρητικά είναι όλα στημένα σωστά για να γίνει μια καλή ποιοτικά δουλειά. Η ποίηση είναι ο κύριος αρωγός της όλης δημιουργίας, και πάνω σε αυτήν η δημιουργός μοντάρει με υπομονή τα πλάνα της. Και πράγματι, επιμέρους, σκηνή με σκηνή, βρίσκεις λόγους θαυμασμού σε ένα φυσικό τοπίο που φαντάζει ομοιόμορφα δουλεμένο με τις φιγούρες των πρωταγωνιστών του. Κι όμως, ενώ επί των μικρών όλα είναι δουλεμένα στην εντέλεια, κάτι επί του συνόλου μοιάζει με ταινία του Terence Davies που δεν φτάνει στο επίπεδο των καλύτερων του παραγωγών.

Ο ρεαλισμός σε λεπτομέρειες του βίου των ηρώων δεν συνάγει με δύο γυναικείους χαρακτήρες που βγαίνουν από βιβλίο της ρομαντικής ακμής στην Ευρώπη, και όχι της άγριας Αμερικής των μέσων του 19^ου αιώνα. Το ίδιο κι ο χαρακτήρας που ερμηνεύει πράα αλλά πετυχημένα ο Casey Affleck, πάνω στον οποίο θα μπορούσε να βρει πατήματα το σενάριο να αναπτυχθεί. Γιατί ενώ υπάρχει ένα κείμενο που κινεί τα νήματα πέρα από μια απλή συρραφή όμορφων εικόνων, αυτό δεν είναι αρκετό για να αφήσει στίγμα στον θεατή. Όλο το σενάριο θα μπορούσε να είναι ένα ολιγόστιχο ποίημα από μόνο του, μια κι ο αργός του ρυθμός συμπυκνώνεται σε ελάχιστα περιστατικά που ξυπνούν την προσοχή μας. Αυτό τον ρόλο θα τον πάρει όλο πάνω του ο Christopher Abbott, που όμως η κάμερα δεν του δίνει την απαραίτητη προσοχή για να δικαιολογήσει τις μεταστροφές της συμπεριφοράς του προς τη συντηρητική παράνοια.

Katherine Waterston και Vanessa Kirby είναι ένα ιδανικό ζευγάρι ως προς το να μας πείσει για το απώτερο της ουσίας, που δεν είναι άλλη από την ομοφυλοφιλική ύπαρξη αληθινής αγάπης σε διαχρονικό επίπεδο. Οι «υπεράνω» όμως χαρακτήρες που προβάλουν οι δύο κυρίες, παραπέμπει σε ένα «τουπέ» που φοβάμαι πως δεν μπορούσαν να έχουν δύο γυναίκες εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο και στον συγκεκριμένο τόπο. Έτσι χάνεις τη διαχρονική σημασία του μηνύματος και ξεχνιέσαι, σαν οι ερωτικές σκηνές ειδικά να είναι ξεσηκωμένες από σκηνικό τωρινών χρόνων.

Παρόλα αυτά, όμως, η δουλειά της Fastvold δεν είναι ούτε αδιάφορη, ούτε αφήνει την εντύπωση πως δεν χρειάζονταν να υπάρξει μετά από τόσες ταινίες τα τελευταία χρόνια που αγγίζουν τον έρωτα μεταξύ δύο γυναικών. Είναι η ποιητική διάσταση που κερδίζει στο φινάλε, που αφήνει την αίσθηση μιας τραγωδίας από αυτές που κρατάνε σκλαβωμένο το ελεύθερο πνεύμα, και όλο αυτό να δένει σαν τελείωμα ενός βραδυφλεγούς φυτιλιού που ακόμα κι αν το περιμένεις επί ώρα να φτάσει στην έκρηξη, είχες κάνει μέσα σου την ευχή αυτό να μη συμβεί.

Βαθμολογία: