1862, 13 χρόνια μετά τον μεγάλο λιμό. Η αγγλίδα νοσοκόμα Λιμπ Ράιτ καλείται στα ιρλανδικά Μίντλαντς από μια ευσεβή κοινότητα για να εξετάσει επί 15 ημέρες ένα μέλος της. Η Άννα Ο’Ντόνελ είναι ένα 11χρονο κορίτσι που ισχυρίζεται ότι δεν έχει φάει εδώ και τέσσερις μήνες, επιβιώνοντας από θαύμα με “μάννα εξ ουρανού”. Καθώς η υγεία τη Άννας χειροτερεύει πολύ γρήγορα, η Λιμπ είναι αποφασισμένη να αποκαλύψει την αλήθεια, αμφισβητώντας την πίστη μιας κοινότητας που θα προτιμούσε να εξακολουθήσει να πιστεύει.
Σκηνοθεσία:
Sebastian Lelio
Κύριοι Ρόλοι:
Florence Pugh … Elizabeth ‘Lib’ Wright
Kíla Lord Cassidy … Anna O’Donnell
Tom Burke … Will Byrne
Elaine Cassidy … Rosaleen O’Donnell
Caolan Byrne … Malachy O’Donnell
Niamh Algar … Kitty O’Donnell
Toby Jones … Δρ McBrearty
Ciaran Hinds … πάτερ Thaddeus
Dermot Crowley … Σερ Otway
Brian F. O’Byrne … John Flynn
David Wilmot … Sean Ryan
Ruth Bradley … Maggie Ryan
Josie Walker … αδελφή Michael
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Emma Donoghue, Sebastian Lelio, Alice Birch
Παραγωγή: Ed Guiney, Juliette Howell, Andrew Lowe, Tessa Ross
Μουσική: Matthew Herbert
Φωτογραφία: Ari Wegner
Μοντάζ: Kristina Hetherington
Σκηνικά: Grant Montgomery
Κοστούμια: Odile Dicks-Mireaux
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Wonder
- Ελληνικός Τίτλος: Το Θαύμα
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The Wonder της Emma Donoghue.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Bafta καλύτερης βρετανικής ταινίας.
Παραλειπόμενα
- Η Elaine Cassidy συναντιέται για πρώτη φορά κινηματογραφικά με την κόρη της, Kila Lord Cassidy.
- Μετά από μια “βόλτα” από σημαντικά φεστιβάλ (ανάμεσα τους, του Τορόντο και του Σαν Σεμπαστιάν) και μια επιλεγμένα μικρή διανομή, το Netflix ενσωμάτωσε την ταινία στην πλατφόρμα του.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 23/12/2022
Ακόμα κι αν αυτό μοιάζει επί του συνόλου ακόμα και σινεφιλικά τραβηγμένο, ο Sebastian Lelio έχει προσχεδιάσει για το Θαύμα του όλες εκείνες τις σταθερές που θα το έκαναν μια πολύ καλή ταινία. Πετάει από πάνω του όλο το μπρίο ενός λατίνου σκηνοθέτη, και βυθίζεται στην αισθητική των απέραντων λιβαδιών μιας χώρας που γεννάει θρύλους και μύθους ως αντίσταση στην καθημερινή μιζέρια.
Το σκηνικό που στήνεται μυρίζει αρχικά με μαγικό ρεαλισμό, κάτι που θα περιμέναμε άλλωστε ως προσέγγιση από έναν αργεντινό δημιουργό. Δεν θα αργήσουμε όμως να καταλάβουμε, ότι όσα βλέπουμε δεν εμπεριέχουν ούτε μισή στάλα μαγείας, αλλά αφορούν εκείνη την κομβική περίοδο όπου η εκκλησία μάχονταν να αντισταθεί στο σαρωτικό κύμα της επιστήμης. Αλλά ο Lelio δεν ήθελε να σταθεί με γενικότητες στη νίκη της λογικής επί της μεταφυσικής, αλλά στον σχεδιασμό της απόδρασης τού ενός υποχείριου μεσαιωνικών κατεστημένων και να το φέρει στο φως εκείνης της πραγματικότητας που επί αιώνες είχε κριθεί ως απαγορευμένη. Σήμερα βέβαια που την έχουμε στο πιάτο, μας είναι δύσκολο να αντιληφθούμε όλο αυτό τι σημαίνει. Και ακόμα χειρότερα, κάποιοι επιμένουν να σπάνε αυτό το πιάτο…
Τίποτα δεν αποσυντονίζει τον δημιουργό από το να υπηρετήσει κλειστά την ιστορία του, δίχως να της δώσει έναν επικό τόνο εποχής που θα ζημίωνε μια εικόνα που μοιάζει με χαμηλόφωνη προσευχή. Είναι κάτι που αποδίδεται σαν σε κάδρο, θέλοντας να προσέξεις το αντικείμενο και όχι ένα γενικό περίγραμμα ιστορίας, κάτι άλλωστε που έχουν διδάξει οι σύγχρονοι Σκανδιναβοί ανάγοντας το θρίλερ σε μια αργόσυρτη μορφή τέχνης.
Το Θαύμα δεν μπορεί να διεκδικήσει δάφνες πρωτοτυπίας ως προς την τεχνική του, αλλά πρόκειται για μια τεχνική που χρειάζεται απλά ένα καλό σενάριο για να την απολαύσεις ξανά και ξανά. Με τους ηθοποιούς να αποτελούν στοιχεία του πεδίου, όπως άλλωστε αρμόζει σε μια ταινία δημιουργού, και τη θαμπή εικόνα να σε βυθίζει στη σκέψη σου ώστε να αδράξεις τον σύνδεσμο ανάμεσα στο μήνυμα και το μυστήριο, το φιλμ απλώνει τις επιμέρους αρετές του μέσω λέξεων και εκφάνσεων και σε κερδίζει σκηνή προς σκηνή. Ένα νοητικό αλλά και απέριττο ταξίδι στον χρόνο μέσω του ζωντανέματος της αίσθησης μιας άλλης εποχής, τόσο κρίσιμης όμως για το σήμερα μας, κι ένα πειστικό μάθημα ότι δεν χρειάζεται κατά ανάγκη να σπάμε τις γνωστές φόρμες για να δημιουργηθεί η αληθινά καλή ταινία, μια και τα σενάρια είναι από μόνα τους ανεξάντλητα όπως και οι συνδυασμοί των νοτών του πενταγράμμου.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
