Γούλβεριν (2013)

ΣΥΝΟΨΗ

Εντελώς απροετοίμαστος και άγνωστος μεταξύ αγνώστων στην Ιαπωνία, ο Γούλβεριν θα αντιμετωπίσει την υπέρτατη δοκιμασία, σε μια μάχη μέχρι θανάτου που θα τον αλλάξει για πάντα. Ευάλωτος για πρώτη φορά, θα αγγίξει τα όρια τόσο στις σωματικές όσο και στις συναισθηματικές τους δυνατότητες, αφού θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει όχι μόνο το φονικό σπαθί των σαμουράι, αλλά και έναν εσωτερικό αγώνα ενάντια στην ίδια του την αθανασία, για να αναδυθεί και πάλι δυνατότερος από ποτέ.

Σκηνοθεσία:

James Mangold

Κύριοι Ρόλοι:

Hugh Jackman … Logan/Wolverine

Hiroyuki Sanada … Shingen Yashida

Tao Okamoto … Mariko Yashida

Rila Fukushima … Yukio

Famke Janssen … Jean Grey

Will Yun Lee … Kenuichio Harada

Svetlana Khodchenkova … Δρ Green/Viper

Hal Yamanouchi … Ichiro Yashida/Silver Samurai

Brian Tee … Noburo Mori

Ian McKellen … Erik Lehnsherr/Magneto

Patrick Stewart … Charles Xavier/Professor X

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Mark Bomback, Scott Frank

Παραγωγή: Hutch Parker, Lauren Shuler Donner

Μουσική: Marco Beltrami

Φωτογραφία: Ross Emery

Μοντάζ: Michael McCusker

Σκηνικά: Francois Audouy

Κοστούμια: Isis Mussenden

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Wolverine
Ελληνικός Τίτλος: Γούλβεριν

Άμεσοι Σύνδεσμοι

X-Men: η πλήρης λίστα ταινιών

Σεναριακή Πηγή

Σειρά κόμικς (χαρακτήρες): Wolverine των Chris Claremont, Frank Miller.

Παραλειπόμενα

Μετά το όχι του Bryan Singer, ορίστηκε να το σκηνοθετήσει ο Darren Aronofsky, αλλά αργότερα το μετάνιωσε γιατί τα τόσο μακρινά γυρίσματα (Ιαπωνία και Αυστραλία) θα τον εμπόδιζαν από το να βλέπει την οικογένεια του. Και ο Guillermo del Toro ήρθε υπό συζητήσεις με την παραγωγή, αλλά αποφάσισε να μην το κάνει επειδή έβλεπε πως θα χρονοτριβήσει. Οι υπόλοιποι υποψήφιοι στο σύνολο τους ήταν οι: Jose Padilha, Doug Liman, Antoine Fuqua, Mark Romanek, Justin Lin, Gavin O’Connor και Gary Shore.
Στην ομότιτλη σειρά κόμικς του 1982, ο τόπος δράσης του Wolverine ήταν η Ιαπωνία. Στην πρώτη όμως ταινία είχε επιλεχτεί να μην μπει απότομα στη δράση, αλλά να συστηθεί πρώτα η δημιουργία του ήρωα.
Ο Christopher McQuarrie είχε ξεκινήσει το σενάριο από το 2009, αλλά αυτό πέρασε από τόσες αλλαγές, που ούτε το όνομα του δεν εμφανίζεται στα κρέντιτ.
Υποψήφιοι για ρόλους ήταν οι: Jessica Biel και Amanda Seyfried (Βάιπερ), Jessica Henwick και Katie Leung (Γιούκιο) και Togo Igawa (Σινγκέν).
Η Weta Digital ανέλαβε τον κύριο όγκο των εφέ.
Το αρχικό μοντάζ ήταν στα 155 λεπτά.
Η Audi προώθησε μέσω του φιλμ το αυτοκίνητο Audi R8 και τη μοτοσυκλέτα Ducati.
Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη. Ήταν η πρώτη 3D ταινία της συνεργασίας 20th Century Fox και Marvel.
Στο Blu-ray έκανε την εμφάνιση της η Unleashed Extended Edition, που περιείχε 12 εξτρά λεπτά.
Το σίκουελ αυτό ήταν πιο κερδοφόρο από το ορίτζιναλ, ακόμα κι αν δεν βοήθησε ιδιαίτερα η αμερικανική αγορά. Συνολικά εισέπραξε 414,8 εκατομμύρια δολάρια, έναντι κόστους των 132.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 24/7/2013

Ο Γούλβεριν κάνει τη δεύτερη «σόλο» κινηματογραφική του εμφάνιση και μπορεί να μην ενθουσιάζει, ούτε όμως και απογοητεύει. Το νέο φιλμ του ήρωα, τον οποίο για περισσότερο από μια δεκαετία τώρα ερμηνεύει απολαυστικά ο Hugh Jackman, βρίσκεται περίπου στα ίδια επίπεδα με το «X-Men η Αρχή: Γούλβεριν» και, γενικότερα, στο επίπεδο των «στάνταρ» σουπερ-ηρωικών περιπετειών. Με άλλα λόγια, θα δείτε ακριβώς αυτό που περιμένετε…

Το ρομπότ του φινάλε έρχεται για να επιβεβαιώσει αυτό το «στάνταρ» επίπεδο της ταινίας (η οποία δεν μοιάζει να προσπαθεί ιδιαίτερα να το ξεπεράσει, γεγονός που είναι μάλλον υπέρ της), ενώ παράλληλα αποδεικνύει και την παντελή απουσία κάποιου γοητευτικού κακού, ίσως το μοναδικό λόγο για τον οποίο το φιλμ δεν είναι απόλυτα χορταστικό. Η ερμηνεία της Svetlana Khodchenkova βέβαια (στον ρόλο της μεταλλαγμένης «Viper») είναι απολαυστική, το σενάριο όμως δεν την εκμεταλλεύεται, περιορίζοντάς την σε μια απίστευτα ρηχή και αρκετά σύντομη παρουσία. Πάντως, και παρά την αναμενόμενη έλλειψη εμβάθυνσης στους χαρακτήρες, ο νέος Γούλβεριν λειτουργεί ως επί το πλείστον ικανοποιητικά, με τον James Mangold να φαντάζει εύστοχη επιλογή για το σκηνοθετικό τιμόνι, τις σκηνές δράσης να είναι διασκεδαστικότατες (η «τζεϊμςμποντική» σκηνή στην οροφή του τρένου είναι η πιο εντυπωσιακή), και το Ιαπωνικό τοπίο σε συνδυασμό με την αξιοπρόσεκτη μουσική από τον Marco Beltrami να προσθέτουν μια ευχάριστη νότα στη θέαση.

Εκείνο όμως που αξίζει να συζητηθεί, ίσως περισσότερο από το φιλμ καθεαυτό, είναι η βία του. Στη μετα-«Dark Knight» εποχή της μπλοκμπαστερικής ωρίμανσης, το «Wolverine» αποδεικνύεται η βιαιότερη στιγμή της συνολικής κινηματογραφικής πορείας των X-Men. Ενώ όμως στον κατά Nolan «Μπάτμαν» η βία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του σκοτεινού, βρώμικου νολανικού σύμπαντος, ο Mangold μοιάζει απλώς να δοκιμάζει τα όρια του PG-13. Και εύλογα προβληματίζει για μία ακόμη φορά το ζήτημα της ανούσιας αμερικανικής διάκρισης μεταξύ της καταλληλότητας άνω των δεκαεφτά (R) και άνω των δεκατριών ετών (PG-13), όσο αυτή στηρίζεται στη θέαση αίματος στην οθόνη, αδιαφορώντας για την αγριότητα της βίας που προβάλλεται. Γιατί η βία του «Wolverine», καθώς οι προθέσεις του δεν διαφέρουν από αυτές μιας φυσιολογικής, εύπεπτης super-hero περιπέτειας, φαντάζει υπερβολική για τις μικρές ηλικίες που καλύπτουν σημαντικό μέρος του target-group του, ενώ, από την άλλη, δεν στέκεται ικανή να πείσει ότι το είδος αφορά πιο άμεσα και τις μεγαλύτερες ηλικίες, λόγω της ως συνήθως αφελούς απουσίας αίματος στο μεγαλύτερο κομμάτι της δράσης, γεγονός που αποτελεί έναν σαφή συμβιβασμό με το παιδικό κοινό.

Βαθμολογία: