Άγρια Συμμορία

Έτος 1913. Ο Πάικ Μπίσοπ είναι επικεφαλής μιας συμμορίας έξι παρανόμων, που σχεδιάζουν να ληστέψουν τρένο του αμερικανικού στρατού στην πόλη του Σαν Ραφαέλ, στο νότιο Τέξας, στα σύνορα με το Μεξικό. Προτού αντιληφθούν την παγίδα που τους έχουν στήσει, δεν αργούν να έρθουν αντιμέτωποι με μια συμμορία κυνηγών κεφαλών, τον μεξικάνικο στρατό, αλλά και τους αντάρτες της επανάστασης…

Σκηνοθεσία:

Sam Peckinpah

Κύριοι Ρόλοι:

William Holden … Pike Bishop

Robert Ryan … Deke Thornton

Ernest Borgnine … Dutch Engstrom

Edmond O’Brien … Freddie Sykes

Warren Oates … Lyle Gorch

Jaime Sanchez … Angel

Ben Johnson … Tector Gorch

Emilio Fernandez … στρατηγός Mapache

Strother Martin … Coffer

L.Q. Jones … T.C

Albert Dekker … Pat Harrigan

Bo Hopkins … Clarence ‘Crazy’ Lee

Jorge Russek … ταγματάρχης Zamorra

Alfonso Arau … υπολοχαγός Herrera

Dub Taylor … Wainscoat

Chano Urueta … Δον Jose

Elsa Cardenas … Elsa

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Walon Green, Sam Peckinpah

Στόρι: Walon Green, Roy N. Sickner

Παραγωγή: Phil Feldman

Μουσική: Jerry Fielding

Φωτογραφία: Lucien Ballard

Μοντάζ: Lou Lombardo

Σκηνικά: Edward Carrere

Κοστούμια: James R. Silke

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: The Wild Bunch
• Ελληνικός Τίτλος: Άγρια Συμμορία

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου και μουσικής.

Παραλειπόμενα

• Το όνομα του Sam Peckinpah είχε αποκατασταθεί εμπορικά με την τηλεοπτική σειρά Noon Wine (1966), και η Warner Bros.-Seven Arts τού ανέθεσε να αναλάβει μια περιπέτεια με τίτλο The Diamond Story. Μόλις όμως η 20th Century Fox αγόρασε το σενάριο για τους Δύο Ληστές, το στούντιο αναζήτησε κάτι αντίστοιχο στη διάθεση της και αυτό ήταν το σενάριο για το The Wild Bunch, που είχε αγοραστεί από το 1965. Μια και υπήρχαν κοινά στοιχεία ανάμεσα σε αυτά τα δύο, η Warner θεώρησε ότι θα κέρδιζε με αυτό στα ταμεία το αντίπαλο στούντιο.
• Μέχρι το Φθινόπωρο του 1967, ο Peckinpah είχε κάνει όλες τις διορθώσεις επί του κειμένου, και γύρισε όλη την ταινία στο Μεξικό. Το επικό του ύφος προέκυψε από το πάθος του να επιστρέψει στη μεγάλη οθόνη μετά από τέσσερα χρόνια, και τον είχε επηρεάσει η γραφική βία του Μπόνι και Κλάιντ. Ήταν και η περίοδος που κορυφώνονταν ο πόλεμος του Βιετνάμ, κάνοντας τον να αναζητήσει τη πλέον ρεαλιστική εικόνα της Άγριας Δύσης. Από τις αποτυχημένες απόπειρες που είχε κάνει για το Η Ταξιαρχία των Εκδικητών (1965), έκανε αυτή τη φορά πράξη τις slow-motion σκηνές δράσης (ως επιρροή από τους  Επτά Σαμουράι του Akira Kurosawa), τους χαρακτήρες που κινούνται σαν σε κηδεία, και τη χρήση ντόπιων ως κομπάρσων.
• Για τον ρόλο του Πάικ, υποψήφιοι ήταν οι: Richard Boone, Sterling Hayden, Charlton Heston, Burt Lancaster, Lee Marvin, Robert Mitchum, Gregory Peck και James Stewart. Ο Marvin αρχικά είχε δεχτεί, αλλά εγκατέλειψε όταν του πρόσφεραν περισσότερα χρήματα για το Ο Δρόμος της Ευτυχίας (1969).
• Για τον Ντέκε, ο Peckinpah είχε ως πρώτες επιλογές τους Richard Harris και Brian Keith. Στα υπόψιν, ήταν οι Henry Fonda, Glenn Ford, Van Heflin, Ben Johnson και Arthur Kennedy. Εντέλει νικητής ήταν ο Robert Ryan λόγω της ερμηνείας του στο Και οι 12 Ήταν Καθάρματα.
• Charles Bronson, Jim Brown, Alex Cord, Robert Culp, Sammy Davis Jr., Richard Jaeckel, Steve McQueen και George Peppard ήταν στη λίστα για τον Ντατς.
• Ο Robert Blake απέρριψε τον ρόλο του Έιντζελ, μια και ζητούσε περισσότερα χρήματα.
• Ο Albert Dekker έφυγε από τη ζωή λίγους μήνες μετά την ολοκλήρωση των σκηνών του.
• Το φιλμ γυρίστηκε αναμορφικά σε Technicolor και Panavision.
• Όταν μαζεύτηκε το τελικό υλικό, υπήρχαν 101 χιλιάδες μέτρα φιλμ. Μόνο η αρχική σκηνή της ληστείας διαρκούσε 21 λεπτά. Ο Peckinpah τότε δεν προέβη στις κλασικές μεθόδους του μοντάζ, αλλά έκοβε ανά καρέ, μικραίνοντας τη συγκεκριμένη σκηνή στα 5 λεπτά. Με αυτή τη μέθοδο ολοκλήρωσε και το υπόλοιπο μοντάζ, γεννώντας ένα νέου είδους δημιουργικό μοντάζ στον κινηματογράφο. Επανάσταση έφερε και στα ηχητικά εφέ, με τον ήχο των πιστολιών να ακούγεται πιο ρεαλιστικός από ποτέ πριν, αλλά και διαφορετικός για κάθε είδους όπλο.
• Οι περικοπές για να περάσει το φιλμ από τον κώδικα λογοκρισίας συνέπεσαν σε μια εποχή που αυτός επιδέχονταν μεγάλες αλλαγές. Έχοντας πια την ευχέρεια μια ταινία να κυκλοφορήσει ως R καθορίζοντας το ηλικιακό κοινό που μπορούσε να την παρακολουθήσει, μπόρεσαν να κρατηθούν επί της οθόνης σχεδόν όλα όσα ήθελε ο δημιουργός. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν θα μπορούσε να γίνει ανεκτό ένα τέτοιο αιματοκύλισμα.
• Το 1993 η Warner Bros. κατέθεσε το φιλμ για να το επανακυκλοφορήσει στις αίθουσες. Προς έκπληξη τους, το παλιό R έγινε NC-17 (αυστηρώς ακατάλληλο), με το στούντιο να αναβάλει την κυκλοφορία μέχρι αυτό να επανεκτιμηθεί. Στη νέα αυτή εκδοχή υπήρχαν μεν 10 επιπλέον λεπτά διάρκειας, αλλά αυτά δεν αφορούσαν γραφική βία. Η κυκλοφορία αυτή πραγματοποιήθηκε εντέλει το 1995 με τίτλο The Original Director’s Cut (τη χώρα μας το 2001), και επευφημήθηκε από τους κριτικούς ως προς το ότι έδενε καλύτερα την πλοκή.
• Το θεωρούμενο ως ένα από τα καλύτερα γουέστερν όλων των εποχών δεν θα μπορούσε να μην μπει σε διαδικασία ριμέικ. Πρώτος ο David Ayer το 2005 είχε εκδηλώσει τη θέληση να το εκσυγχρονίσει, τοποθετώντας το σε σκηνικό με μεξικανικά καρτέλ, τη ΣΙΑ και ληστείες. Η Warner Bros. με τη σειρά της ανακοίνωσε το ριμέικ το 2011 και όρισε τον Brian Helgeland ως σεναριογράφο. Τον επόμενο όμως χρόνο, ο Tony Scott, που θα το σκηνοθετούσε, αυτοκτόνησε. Το 2013 ήταν η σειρά του Will Smith, που ήθελε να πρωταγωνιστήσει σε μια και πάλι σύγχρονη εκδοχή του. Τελευταίος στη λίστα ήταν ο Mel Gibson ως σκηνοθέτης, με το θέμα όμως να παραμένει ακόμα ορθάνοιχτο.