Η Λευκή Κορδέλα

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Das Weisse Band

Ελληνικός Τίτλος: Η Λευκή Κορδέλα

Διεθνής Τίτλος: The White Ribbon

Εναλλακτικός Τίτλος: Das Weisse Band – Eine Deutsche Kindergeschichte

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (Γερμανία) και φωτογραφίας.
• Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
• Υποψήφιο για Bafta ξενόγλωσσης ταινίας.
• Χρυσός Φοίνικας και βραβείο FIPRESCI στο φεστιβάλ Κανών.
• Καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία και σενάριο στα Ευρωπαϊκά Βραβεία. Υποψήφιο για φωτογραφία.
• 10 βραβεία στα εθνικά βραβεία της Γερμανίας, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας. Υποψήφιο σε ακόμα 3 κατηγορίες.
• Βραβείο FIPRESCI στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν.

Παραλειπόμενα

• Ο μακρύς γερμανικός τίτλος μεταφράζεται ως “η λευκή κορδέλα, μια γερμανική παιδική ιστορία”.
• Ο Haneke ξεκίνησε πριν 10 χρόνια να ασχολείται με αυτό το σχέδιο, με σκοπό να γίνει μίνι-σειρά για την αυστριακή τηλεόραση. Δεν βρίσκονταν όμως κανένας χρηματοδότης, και όταν πέρασαν 5 άκαρπα χρόνια, έβαλε το σχέδιο στην άκρη. Όταν αποφάσισε να το κάνει ταινία, βρέθηκαν παραγωγοί από Αυστρία, Γερμανία, Ιταλία και Γαλλία, και μαζεύτηκε το ποσό των 12 εκατομμυρίων ευρώ.
• Μέσα σε ένα διάστημα 6 μηνών, πέρασαν από οντισιόν πάνω από 7.000 παιδιά για τους αντίστοιχους ρόλους.
• Η χρήση του ασπρόμαυρου έγινε για δημιουργία ατμόσφαιρας, αλλά κι ως επιρροή από τις φωτογραφίες της τότε περιόδου.
• Γυρίστηκε σε φιλμ Super 35 με κάμερα Moviecam Compact.
• Πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, ο φωτογράφος Christian Berger μελέτησε τις ασπρόμαυρες ταινίες του Ingmar Bergman, με διευθυντή φωτογραφίας τον Sven Nykvist.
• Στις Κάνες έγινε συζήτηση αν έπρεπε η ταινία να θεωρείται πρωταρχικά γερμανική, μια και το καστ και το σκηνικό ήταν όλα γερμανικά, ή αυστριακή, όπως ο δημιουργός της. Ο ίδιος ο δημιουργός δήλωσε ότι στις Ολυμπιάδες το μετάλλιο δεν πηγαίνει στις χώρες, αλλά στους αθλητές.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 22/10/2009

Υπάρχουν έργα που περιμένουν το πλήρωμα του χρόνου για να γίνουν κλασικά. Υπάρχουν κι άλλα που αυτοανακηρύσσονται. Ο Michael Haneke συμμαζεύει χρόνια πετυχημένης δημιουργίας και πετυχαίνει το απόλυτό του. Με πολλά στοιχεία από δανούς και γάλλους κλασικούς, κι ανασύσταση εποχής στην εντέλεια, ο Haneke κρίνει εις βάθος μια ολόκληρη εποχή συντηρητισμού που επιζεί ως ιδέα μέχρι σήμερα. Η οργανωμένη, τεκτονική επιφάνεια συντρίβεται από τις ρίζες της, αποτυγχάνει από τα θεμέλια της. Και σεβόμενος ο δημιουργός την έννοια της ορθής ανάγνωσης του παρελθόντος, ξεκινάει με μια ευφυέστατη παρατήρηση πως ίσως κάποια γεγονότα να μη στέκουν. Με αυτό τον σύντομο τρόπο αναφωνεί στον εφήμερο θεατή να μη στέκει στην οπτική υποκειμενικότητα, αλλά να αναζητεί το διαχρονικό βάθος.

Δύο και μισό ώρες και νομίζεις ότι σε έχει παρασύρει ένα ποτάμι, κι απλά απολαμβάνεις τη διαδρομή. Ο Haneke δεν παρατραβάει γεγονότα κι έμμεσους χαρακτήρες ώστε να σε κουράσει. Όπως κι ο Bergman στο Φάνυ και Αλέξανδρος, σε ταξιδεύει σε εποχή φαντασμάτων, ηρώων που δεν ανήκουν στο σήμερα. Αφού δεν μπορεί να έχει τον Nykvist, προτιμά ένα αποκοιμιστικό ασπρόμαυρο και μια ευθεία ροή ωσάν να κρατάει μετρονόμο. Από την άλλη, πετάξτε όσα σας είπα ως τώρα. Η ταινία δεν έχει ανάγκη ούτε ανάλυση, ούτε νοηματική διείσδυση. Λειτουργεί ως σινεφιλικός μύθος, σαν ένα όμορφο ταξίδι στην τέχνη ενός ολοκληρωμένου δημιουργού. Το ιδανικότερο κλείσιμο μιας δεκαετίας που δεν μας στεναχώρησε και πάρα πολύ…

Βαθμολογία: