Η ιστορία της ζωής του κορυφαίου ρώσου χορευτή Ρούντολφ Νουρέγιεφ, ο οποίος κατά την κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου κατέφυγε στη Γαλλία και εξέπληξε όλο τον κόσμο με το ταλέντο του. Με τη μοναδική του παρουσία, ο Νουρέγιεφ έλαμψε ως το πιο διάσημο αστέρι του μπαλέτου, ένας αδάμαστος και όμορφος χορευτής που ένιωσε περιορισμένος από τη ζωή της δεκαετίας του 1950 στο Λένινγκραντ, και άνοιξε τα φτερά του για τη Δύση. Το φλερτάρισμά του με δυτικούς καλλιτέχνες και ιδέες τον οδήγησε σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι κυνηγητού με την KGB.

Σκηνοθεσία:

Ralph Fiennes

Κύριοι Ρόλοι:

Oleg Ivenko … Rudolf Nureyev

Adele Exarchopoulos … Clara Saint

Chulpan Khamatova … Xenia Jurgenson

Ralph Fiennes … Alexander Pushkin

Anastasiya Meskova … Alla Osipenko

Raphael Personnaz … Pierre Lacotte

Olivier Rabourdin … Alexinsky

Ravshana Kurkova … Farida Nureyev

Louis Hofmann … Teja Kremke

Sergei Polunin … Yuri Soloviev

Jonathan Zaccai … Serge Lifar

Nadezhda Markina … γραφειοκράτης

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: David Hare

Παραγωγή: Carolyn Marks Blackwood, Francois Ivernel, Andrew Levitas, Gabrielle Tana

Μουσική: Ilan Eshkeri

Φωτογραφία: Mike Eley

Μοντάζ: Barney Pilling

Σκηνικά: Anne Seibel

Κοστούμια: Madeline Fontaine

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The White Crow
  • Ελληνικός Τίτλος: Νουρέγιεφ: Το Λευκό Κοράκι

Σεναριακή Πηγή

  • Βιβλίο: Rudolf Nureyev: The Life της Julie Kavanagh.

Παραλειπόμενα

  • Ο Hayden Christensen, που εκπαιδεύονταν από παιδί στο μπαλέτο, ήταν η πρώτη επιλογή για τον ρόλο του Νουρέγιεφ. Ένας επίμονος όμως τραυματισμός στον αστράγαλο, ήταν αρκετός για να μην μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του Ralph Fiennes.
  • Ο Ralph Fiennes δεν σκόπευε να εμφανίζεται και μπροστά από τις κάμερες, αλλά αναζητώντας χρηματοδότηση, παντού τον ρωτούσαν εάν θα ήταν κι αυτός στο καστ, μια και δεν υπήρχαν άλλα μεγάλα ονόματα σε αυτό.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 28/7/2019

Στη σύντομη ως σήμερα πορεία του ως σκηνοθέτης, ο Ralph Fiennes έχει κάνει αυτό το ένα βήμα στο κοιτάει καθαρά κινηματογραφικά κάποια θέματα που εύκολα θα ξέπεφταν σε τηλεοπτική λογική. Αυτό του το χάρισμα γίνεται κι εδώ αντιληπτό, με αποτέλεσμα να έχουμε μια βιογραφία με σκηνοθετικό εύρημα, αυτό που θέλει την αφήγηση μη γραμμική. Αρκεί αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι μέσα από το φιλμ λαμβάνουμε μια ιδέα περί του χαρακτήρα του Νουρέγιεφ, έστω κι αν οι επεξηγήσεις για όσα βλέπουμε περί του πώς προέκυψε αυτός είναι μάλλον φτωχές. Ο Fiennes θα παίξει με τους χρόνους, και μάλιστα με τρόπο που δεν αλλοιώνει αρνητικά τη θέαση, αλλά δεν έχει αυτό το κάτι παραπάνω που πιστέψαμε μετά τον Κοριολανό ότι είχε. Έτσι, τεχνικά η δουλειά του εξυπηρετεί ορθά μια αφήγηση του σεναρίου του, αλλά δεν τονώνει τα σινεφιλικά μας ένστικτα. Ως προς αυτό, έπρεπε να έχει εξαρχής κατά νου ότι κάνει μια ταινία πάνω στην υψηλή τέχνη, και επιβάλλονταν να βρει κάποιο αντίστοιχο κινηματογραφικό τρικ για να μπορέσει να την αποδώσει στο ύψος που θα της έπρεπε. Θέλαμε παραπάνω χορό; Ίσως. Θέλαμε παραπάνω εσωτερικές στιγμές του καλλιτέχνη; Λογικά, ναι. Θέλαμε πιο ξεκάθαρες εικόνες από την παιδική του ηλικία; Σίγουρα.

Ο Fiennes επιλέγει να επικεντρωθεί και να αναζητήσει την κορύφωση του στόρι του στην εποχή που ο Νουρέγιεφ έγινε για πρώτη φορά διάσημος, αλλά και αποσκίρτησε από το καθεστώς που τον τραβούσε πίσω. Ευτυχώς, δεν μπαίνουμε σε πολλές αναφορές περί κακού Σοβιέτ, πρώτα από όλα σεβόμενοι ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης δεν είχε μέχρι τότε εκφράσει κάποια ακραία συναισθήματα επί του θέματος, αλλά και από την άλλη θα κατέληγε το φιλμ να κινείται στα χνάρια τόσων και τόσων άλλων που μας έχουν ήδη καλύψει πάνω σε αυτό. Γενικά, υπάρχει μια ψυχραιμία στην ανάλυση των γεγονότων, η οποία από τη μία σε πείθει για την αληθινή τους υπόσταση, αλλά από την άλλη κάνει και κουραστική εν μέρει την ταινία, ελλείψει κάποιου συγκλονιστικού γεγονότος. Εδώ είναι που θα βοηθούσε λίγος χορός παραπάνω, ώστε να είναι αυτός από μόνος του ο παράγοντας συγκλονισμού του θεατή.

Ερμηνευτικά, ο ουκρανός Oleg Ivenko αποδεικνύεται τέλειος ως ηθοποιός-Νουρέγιεφ, αλλά λίγος ως χορευτής-Νουρέγιεφ. Ως προς το δεύτερο, μάλλον θα προτιμούσαμε στη θέση του τον αποδεδειγμένα «ιπτάμενο» Sergei Polunin, που απλά υπάρχει ως δεύτερος ρόλος. Σε ήρεμες νότες κινούνται όλοι οι ρόλοι, μέσα στη γενική ψυχραιμία που προαναφέραμε, με την Adele Exarchopoulos να κάνει ακόμα μία όμορφη και ταιριαστή παρουσία.

Φοβάμαι όμως πως με το πέρας της προβολής πολλοί θα μείνετε με απορίες περί του μεγαλείου ή μη του Ρούντολφ Νουρέγιεφ. Ένα τόσο βαρύ όνομα σε μια τόσο ελαφριά ταινία. Ναι, αυτό είναι ένα μείον, αλλά είναι κοντά και σε μια πραγματικότητα που θέλει πολλά μεγαλεία να μη χτίζονται με κρότους, αλλά απλά με πολλή δουλειά και άλλα τόσα χειροκροτήματα. Ο Fiennes εντέλει δεν κρίνεται ως ο ιδανικός βιογράφος, κάτι που φοβάμαι πως γνωρίζαμε ήδη από την προηγούμενη δουλειά του για τον Ντίκενς, αλλά η προσπάθεια του για μια αφηγηματική ποιότητα δεν πάει χαμένη, και αξίζει τη ματιά σας.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

15 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *