Ολοκληρώνοντας την ποινή της για ένα βίαιο έγκλημα, η Ρουθ Σλέιτερ αποφυλακίζεται και επανέρχεται σε μια κοινωνία που αρνείται να συγχωρέσει το παρελθόν της. Αντιμέτωπη με τη σκληρή κριτική εκείνων που κάποτε αποκαλούσε οικογένεια, η μόνη της ελπίδα για δικαίωση είναι η επανασύνδεσή της με τη μικρότερη αδελφή της, την οποία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει πριν από καιρό.
Σκηνοθεσία:
Nora Fingscheidt
Κύριοι Ρόλοι:
Sandra Bullock … Ruth Slater
Viola Davis … Liz Ingram
Aisling Franciosi … Katherine Malcolm
Rob Morgan … Vincent Cross
Vincent D’Onofrio … John Ingram
Jon Bernthal … Blake
Richard Thomas … Michael Malcolm
Linda Emond … Rachel Malcolm
W. Earl Brown … Mac Whelan
Jessica McLeod … Hannah
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Peter Craig, Hillary Seitz, Courtenay Miles
Παραγωγή: Sandra Bullock, Veronica Ferres, Graham King
Μουσική: David Fleming, Hans Zimmer
Φωτογραφία: Guillermo Navarro
Μοντάζ: Stephan Bechinger, Joe Walker
Σκηνικά: Kim Jennings
Κοστούμια: Alex Bovaird
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Unforgivable
- Ελληνικός Τίτλος: Ασυγχώρητη
Σεναριακή Πηγή
- Τηλεοπτική σειρά (σενάριο): Unforgiven της Sally Wainwright.
Παραλειπόμενα
- Βασίζεται σε βρετανική μίνι σειρά του 2009, όπου πρωταγωνιστούσε η Suranne Jones. Ήταν μόλις τριών επεισοδίων.
- Ο παραγωγός Graham King σχεδίαζε από το 2010 τη διασκευή αυτή, έχοντας προσλάβει τον Christopher McQuarrie για το σενάριο, όπου έπρεπε να προσαρμοστεί πάνω στην Angelina Jolie. Τον επόμενο χρόνο, ο Scott Frank ήρθε για να ξαναγράψει το σενάριο, αλλά και να αναλάβει τη σκηνοθεσία. Το σχέδιο άργησε να μπει μπρος, και το 2013 ο McQuarrie δήλωσε διαθέσιμος να επιστρέψει. Τίποτα όμως νεότερο δεν ακούστηκε μέχρι και το 2019, όπου ανακοινώθηκε το τελικό επιτελείο, και η συμμετοχή του Netflix στην παγκόσμια διανομή.
- Πρώτη αγγλόφωνη ταινία για τη γερμανίδα Nora Fingscheidt.
- Πριν το Netflix ενσωματώσει την ταινία στην πλατφόρμα του, προηγήθηκε επιλεκτική έξοδος στις αίθουσες.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/2/2022
Η γερμανίδα Nora Fingscheidt αλλοιώνει όσο πρέπει το κατεστημένο αμερικανικό δράμα, προσφέροντας μια ταινία που ακόμα κι αν δεν πάρει την απόλυτη έγκριση σας, είναι αδύνατον να μην εκμαιεύσει τη συγκίνηση σας. Κάτι ανάμεσα σε ανεξάρτητο σινεμά και ταινία για Όσκαρ μετά-μιλένιουμ εποχής, με τη Sandra Bullock να αδικείται από τα «μπότοξ» της που της στερούν το ερμηνευτικό απόλυτο.
Χωρίς φυσικά να μπορούμε να περάσουμε σε συγκρίσεις με τη βρετανική μίνι-σειρά, σε σχέση με αυτό μένει η απορία τού τι παραπάνω χρειάζονταν αυτή η ιστορία για να δείχνει ολοκληρωμένη. Η Γερμανίδα απλώνει το στόρι της δεξιά κι αριστερά, χωρίς όμως να χάνει το επίκεντρο που είναι ο χαρακτήρας της Ρουθ, και χωρίς να αδικεί τις παραμέτρους γύρω της. Και χωρίς να φέρει ομοιότητες με τη βιβλική συνονόματη της, η Ρουθ βιώνει μέσα από όλες τις πτυχές της ιστορίας τον Γολγοθά της αποφυλάκισης. Το αν ως κοινωνία μπορούμε εύκολα να αποδεχτούμε στις τάξεις μας μια πρώην δολοφόνο, αυτό είναι κάτι που το φιλμ προτιμά να απαντήσει θετικά μεν, αλλά με ένα συγκεκριμένη συνθήκη που θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει εύκολα επιτηδευμένη.
Στο κύριο λοιπόν κομμάτι του, το φιλμ δεν έχει απαντήσεις ικανές να σου λύσουν τρανά διλλήματα. Θέτουν όμως τρανά ερωτήματα, τα οποία αρκούν για να προσδώσουν και μια εξτρά σοβαρότητα στη μυθοπλασία, και να δημιουργήσουν έναν πυρήνα σκέψης σε κάτι που θα αφορούσε μόνο τους λάτρεις του δραματικού θρίλερ υπό άλλες -σκηνοθετικές- περιπτώσεις. Και μιλάμε για άλλες περιπτώσεις, επειδή σε αυτό τον τομέα η Fingscheidt πετυχαίνει να ξεφύγει από τον ιστό του εύκολου εντυπωσιασμού, και να καθαγιάσει τη θριλερική υποπλοκή που απειλεί ανοιχτά το φινάλε της. Αφήνει έτσι το τελευταίο πλάνο εκεί που θα έπρεπε να είναι, και όχι σε κάτι που θα έρχονταν σε ανοιχτή αντιπαράθεση με όσα ως εκεί παρακολουθούμε.
Το ανακάτεμα καθαρού κοινωνικού δράματος, τάση για ρομαντισμό, συγκίνηση και δραματικού θρίλερ φέρει μεν το αβάστακτο υπόβαθρο του «βγαλμένου μέσα από τη ζωή» μιας σαπουνόπερας, αλλά είναι έτσι περίπλοκα δομημένο που κερδίζει εντέλει το αγνό χειροκρότημα του θεατή, που αξίζει να λάβει μέρος σε αυτή την «ποιοτική ακροβασία». Με σκηνοθεσία που δεν επιβάλλεται στην εικόνα, αλλά με συναίσθημα που βγαίνει από μέσα, η ταινία κρίνεται ιδανική για αυτό που ήθελε εξαρχής να είναι, μοιάζοντας με Lonergan χωρίς τη λάμψη ενός all-star καστ.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
