Ασυγχώρητη

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 5/2/2022

Η γερμανίδα Nora Fingscheidt αλλοιώνει όσο πρέπει το κατεστημένο αμερικανικό δράμα, προσφέροντας μια ταινία που ακόμα κι αν δεν πάρει την απόλυτη έγκριση σας, είναι αδύνατον να μην εκμαιεύσει τη συγκίνηση σας. Κάτι ανάμεσα σε ανεξάρτητο σινεμά και ταινία για Όσκαρ μετά-μιλένιουμ εποχής, με τη Sandra Bullock να αδικείται από τα «μπότοξ» της που της στερούν το ερμηνευτικό απόλυτο.

Χωρίς φυσικά να μπορούμε να περάσουμε σε συγκρίσεις με τη βρετανική μίνι-σειρά, σε σχέση με αυτό μένει η απορία τού τι παραπάνω χρειάζονταν αυτή η ιστορία για να δείχνει ολοκληρωμένη. Η Γερμανίδα απλώνει το στόρι της δεξιά κι αριστερά, χωρίς όμως να χάνει το επίκεντρο που είναι ο χαρακτήρας της Ρουθ, και χωρίς να αδικεί τις παραμέτρους γύρω της. Και χωρίς να φέρει ομοιότητες με τη βιβλική συνονόματη της, η Ρουθ βιώνει μέσα από όλες τις πτυχές της ιστορίας τον Γολγοθά της αποφυλάκισης. Το αν ως κοινωνία μπορούμε εύκολα να αποδεχτούμε στις τάξεις μας μια πρώην δολοφόνο, αυτό είναι κάτι που το φιλμ προτιμά να απαντήσει θετικά μεν, αλλά με ένα συγκεκριμένη συνθήκη που θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει εύκολα επιτηδευμένη.

Στο κύριο λοιπόν κομμάτι του, το φιλμ δεν έχει απαντήσεις ικανές να σου λύσουν τρανά διλλήματα. Θέτουν όμως τρανά ερωτήματα, τα οποία αρκούν για να προσδώσουν και μια εξτρά σοβαρότητα στη μυθοπλασία, και να δημιουργήσουν έναν πυρήνα σκέψης σε κάτι που θα αφορούσε μόνο τους λάτρεις του δραματικού θρίλερ υπό άλλες -σκηνοθετικές- περιπτώσεις. Και μιλάμε για άλλες περιπτώσεις, επειδή σε αυτό τον τομέα η Fingscheidt πετυχαίνει να ξεφύγει από τον ιστό του εύκολου εντυπωσιασμού, και να καθαγιάσει τη θριλερική υποπλοκή που απειλεί ανοιχτά το φινάλε της. Αφήνει έτσι το τελευταίο πλάνο εκεί που θα έπρεπε να είναι, και όχι σε κάτι που θα έρχονταν σε ανοιχτή αντιπαράθεση με όσα ως εκεί παρακολουθούμε.

Το ανακάτεμα καθαρού κοινωνικού δράματος, τάση για ρομαντισμό, συγκίνηση και δραματικού θρίλερ φέρει μεν το αβάστακτο υπόβαθρο του «βγαλμένου μέσα από τη ζωή» μιας σαπουνόπερας, αλλά είναι έτσι περίπλοκα δομημένο που κερδίζει εντέλει το αγνό χειροκρότημα του θεατή, που αξίζει να λάβει μέρος σε αυτή την «ποιοτική ακροβασία». Με σκηνοθεσία που δεν επιβάλλεται στην εικόνα, αλλά με συναίσθημα που βγαίνει από μέσα, η ταινία κρίνεται ιδανική για αυτό που ήθελε εξαρχής να είναι, μοιάζοντας με Lonergan χωρίς τη λάμψη ενός all-star καστ.

Βαθμολογία: