Το Δέντρο που Πληγώναμε (1986)

ΣΥΝΟΨΗ

Χίος, 1960, λίγες μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία για τις καλοκαιρινές διακοπές. Η φιλία δύο αγοριών δοκιμάζεται, εξαιτίας ενός ατυχούς περιστατικού. Ο κόσμος όμως της παιδικής ηλικίας και των σχέσεων αυτής δεν διέπεται από τυπικούς κανόνες συμπεριφοράς. Έτσι, τα παιδιά φιλιώνουν και περνούν ένα ξένοιαστο καλοκαίρι γεμάτο εμπειρίες.

Σκηνοθεσία:

Δήμος Αβδελιώδης

Κύριοι Ρόλοι:

Γιάννης Αβδελιώδης … Γιάννης

Νίκος Μειωτέρης … Βαγγέλης

Κατερίνα Κυριακώδη … Αγγελική

Μαρίνα Δεληβοριά … η μητέρα του Γιάννη

Δήμος Αβδελιώδης … ναυτικός

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Δήμος Αβδελιώδης

Παραγωγή: Δήμος Αβδελιώδης

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Φωτογραφία: Φίλιππος Κουτσάφτης

Μοντάζ: Κώστας Φούντας, Γιώργος Χελιδονίδης

Σκηνικά: Μαρία Αβδελιώδη

Κοστούμια: Αγγελική Ζυγλάκη

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Το Δέντρο που Πληγώναμε
Διεθνής Τίτλος: The Tree We Hurt

Κύριες Διακρίσεις

Καλύτερη ταινία και πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης στα κρατικά βραβεία ποιότητας υπουργείου πολιτισμού.
Ειδική μνεία ένωσης κριτικών κινηματογράφου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Βραβείο ευρωπαϊκής επιτροπής ταινιών νεότητας στο φεστιβάλ Βερολίνου.
Χρυσός Ελέφαντας καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Νέου Δελχί.
Συμμετοχή στο τμήμα Εβδομάδα Κριτικής του φεστιβάλ Κανών.

Παραλειπόμενα

Ο τίτλος αναφέρεται στην επεξεργασία της μαστίχας, όπου για να ληφθεί το “δάκρυ”, τα μαστιχόδεντρα «κεντιούνται» (πληγώνονται).
Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία για τον Δήμο Αβδελιώδη, στην οποία υπάρχουν πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 22/5/2009

Το σινεμά που πληγώναμε! Από τα 1970, έγιναν πολύ σοβαρές προσπάθειες αναστύλωσης ενός σινεφιλικού σινεμά στην Ελλάδα. Δεν ήταν όμως πολλοί οι δημιουργοί που μπορούσαν να συνδυάσουν το «σκληρό» σινεμά με ένα ανοιχτόχρωμο θέαμα. Με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, ο Δήμος Αβδελιώδης τοποθέτησε πλάι στο ανοιχτόχρωμο και το ανοιχτόκαρδο. Πήρε τα μαθήματα του από το λαϊκό λυρικό σινεμά της Ιταλίας των 1970, και επανακαθιέρωσε τον άνθρωπο εκεί που είχε ξεχάσει πως ανήκει. Μέσα στο τοπίο και όχι πάνω από αυτό…

Αν το δεις σαν παιδική πρόταση, τότε το Δέντρο είναι απλά αριστούργημα. Παρέχει αυτή την ελαφρότητα της παιδικής ψυχής, την ανεμελιά του παιδικού λάθους, την αίσθηση του παιχνιδιού στον δρόμο. Ακόμα κι αν κάνει τεχνικά λάθη, ο Αβδελιώδης φτιάχνει ένα σινεμά να χαίρονται οι οφθαλμοί σου. Η Χίος είναι τόσο όμορφη από κοντά όσο και στο πανί, τόσο αθώα στη φύση της όσο και στην κινηματογραφική γραφή της. Αυτά και τη χάρη του ερασιτεχνισμού εκμεταλλεύεται ο σκηνοθέτης, και καταφέρνει μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες των 1980. Όσο για τα 1990, τα κατέκτησε πλήρως με την Εαρινή Σύναξη των Αγροφυλάκων, κι έκτοτε μας έχει αφήσει με την ελπίδα μιας αυριανής του κίνησης, και την έντονη νοσταλγία των εικόνων του. Μήπως οι Taviani είχαν κι άλλον αδελφό;

Βαθμολογία: