Πριν από 65 χρόνια, η μικρή πόλη της Τεξαρκάνα μαστίστηκε από τη δράση ενός ψυχοπαθούς δολοφόνου. Αυτό όμως που τότε είχε ονομαστεί «φόνοι του σεληνόφωτος» έχει και πάλι επιστρέψει. Είναι κάποιος αντιγραφέας ή κάτι ακόμα πιο δαιμονικό; Μια μοναχική μαθήτρια του σχολείου, με σκοτεινά μυστικά, ίσως να αποτελέσει το κλειδί της σύλληψης του ψυχοπαθούς.
Σκηνοθεσία:
Alfonso Gomez-Rejon
Κύριοι Ρόλοι:
Addison Timlin … Jami Lerner
Travis Tope … Nick Strain
Veronica Cartwright … Lillian
Gary Cole … υπαστυνόμος Tillman
Joshua Leonard … υπαστυνόμος Foster
Edward Herrmann … αιδεσιμότατος Cartwright
Anthony Anderson … Lone Wolf Morales
Ed Lauter … σερίφης Underwood
Denis O’Hare … Charles B. Pierce, Jr.
Spencer Treat Clark … Corey Holland
Wes Chatham … Danny
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Roberto Aguirre-Sacasa
Παραγωγή: Jason Blum, Ryan Murphy
Μουσική: Ludwig Goransson
Φωτογραφία: Michael Goi
Μοντάζ: Joe Leonard
Σκηνικά: Hannah Beachler
Κοστούμια: Stephani Lewis
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Τηλεόραση.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: The Town That Dreaded Sundown
Ελληνικός Τίτλος: Όταν Πέφτει το Σκοτάδι
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Τρόμος στο Ηλιοβασίλεμα (1976)
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο: Τρόμος στο Ηλιοβασίλεμα του Earl E. Smith.
Παραλειπόμενα
- Ριμέικ/σίκουελ μιας cult slasher b-movie με τον ίδιο τίτλο (ελληνικά: «Τρόμος στο Ηλιοβασίλεμα» και «Εκτελεστής Δίχως Πρόσωπο»), από το 1976. Για να διατηρηθεί το κλίμα της τότε ταινίας, ο σκηνοθέτης επέμεινε και η σύγχρονη να γυριστεί με χαμηλό προϋπολογισμό.
- Η ταινία του 1976 ήταν επηρεασμένη από αληθινά γεγονότα, που έμειναν γνωστά ως Texarkana Moonlight Murders. Είχαν λάβει χώρα το 1946 και κανείς ένοχος δεν βρέθηκε ποτέ.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 17/11/2015
Παρότι μοιάζει να αναπαράγει τα γνωστά αλά 1970-80 κλισέ, η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Alfonso Gomez-Rejon έχει περίεργες χάρες. Ο Τεξανός θέλει να κάνει κάτι καλύτερο από τα πρότυπα του, η όρεξη του είναι ολοφάνερη, απλά οι ιδέες είναι σκόρπιες εδώ κι εκεί. Δεν υπάρχει κάτι το εξόφθαλμο, αλλά η τεχνική του σκηνοθέτη δεν έχει καμία συνοχή, το ένα τρικ δεν ακολουθείται από κάποιο παρόμοιο, είναι σαν εμπνεύσεις της στιγμής, τόσο πάνω στην κάμερα, όσο και το μοντάζ. Αλλά αυτό είναι που προσδίδει ύφος στο φιλμ, και είναι άδικο να πεις ότι έχουμε μία από τα ίδια. Είναι αληθινά σπάνιο σε slasher θρίλερ και μάλιστα ριμέικ (μάλλον μακρινό σίκουελ, καλύτερα) να έχουμε ξεχωριστό ύφος. Αν υπήρχε και η απαραίτητη εμπειρία, ίσως μιλούσαμε διαφορετικά.
Ο Gomez-Rejon δεν κάνει θαύματα, αλλά καταρχάς έχει μια ιστορία που ρέει. Δεν σε αφήνει να κουραστείς, ακόμα κι αν αφήνει ευκαιρίες (όπως πολλούς ενδιαφέροντες δεύτερους χαρακτήρες) να περάσουν στο ντούκου. Εύκολες οι σπλάτερ σκηνές, αλλά χρωματισμένες με ένα ιδιαίτερο στυλ οι ενδιάμεσες, εμπλουτισμένες με ένα μυστήριο που λειτουργεί ουσιαστικότερα από τον τρόμο. Εκεί θα έπρεπε να πατήσει ακόμα περισσότερο ο δημιουργός, και να μη μας αφήσει έκθετους με ένα εύκολο φινάλε, τόσο ως προς την αποκάλυψη του, όσο και την εκτέλεση του. Αλλά το κυριότερο είναι ότι δεν έχουμε μία από τα ολόιδια, επιμένω σε αυτό, και δεν υπάρχουν κενά αφήγησης. Σίγουρα θα θέλαμε να δούμε σε μεγαλύτερο φιλμικό χρόνο τη Veronica Cartwright και τον Edward Herrmann, αφού προσθέτουν σε χρώμα και αισθητική, αλλά κι αυτή τους η cult παρουσία μετράει θετικά.
Παρότι δεν άφησε κάποια καλή ή έστω cult φήμη πίσω του, επιμένω ότι ξεχωρίζει του σωρού, έστω και με διαφορά ύφους.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
