Σε μια απομονωμένη αμερικανική βάση στην Ανταρκτική, μια ομάδα επιστημόνων έρχεται αντιμέτωπη με μια φονική εξωγήινη οντότητα, η οποία έχει την ικανότητα να καταλαμβάνει και να μιμείται άριστα τον ξενιστή της, σκοτώνοντας τον παράλληλα. Προκειμένου να γλιτώσουν, καλούνται να διαπιστώσουν ποιος είναι ο επόμενος από τους εναπομείναντες συντρόφους τους που κρύβει μέσα του τη μυστηριώδη απειλή.
Σκηνοθεσία:
John Carpenter
Κύριοι Ρόλοι:
Kurt Russell … R.J. MacReady
Wilford Brimley … Δρ Blair
T.K. Carter … Nauls
David Clennon … Palmer
Keith David … Childs
Richard Dysart … Δρ Copper
Charles Hallahan … Vance Norris
Peter Maloney … George Bennings
Richard Masur … Clark
Donald Moffat … Garry
Adrienne Barbeau … το κομπιούτερ (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Bill Lancaster
Παραγωγή: David Foster, Lawrence Turman
Μουσική: Ennio Morricone
Φωτογραφία: Dean Cundey
Μοντάζ: Todd C. Ramsay
Σκηνικά: John J. Lloyd
Κοστούμια: Trish Keating
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Thing
- Ελληνικός Τίτλος: Η Απειλή
- Εναλλακτικός Τίτλος: John Carpenter’s The Thing
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Το Πράγμα απ’ τον Άλλο Κόσμο (1951)
- Η Απειλή (2011)
Σεναριακή Πηγή
- Νουβέλα: Who Goes There? του John W. Campbell Jr.
Παραλειπόμενα
- Η νουβέλα του John W. Campbell Jr. είχε πρωτοεμφανιστεί το 1938 στο περιοδικό Astounding Science Fiction. Το 1951 έγινε η πρώτη κινηματογραφική διασκευή της από τον Christian Nyby, με cult αποτελέσματα. Το 2018 αποκαλύφθηκε ότι ήταν απλά ένα κομμάτι από μυθιστόρημα του Campbell που είχε γράψει προηγούμενα. Το τιτλοφορημένο ως Frozen Hell βρέθηκε σε κουτί με χειρόγραφα του στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Τα κινηματογραφικά δικαιώματα της νέας αυτής εκδοχής αγοράστηκαν από την Blumhouse Productions το 2020. Προηγούμενα, το 2011, είχε βγει ένα πρίκουελ φιλμ από τον Matthijs van Heijningen Jr., χωρίς επιτυχία.
- Η παραγωγή ξεκίνησε από τα μέσα των 1970, με σκοπό να είναι πιστή στο αρχικό κείμενο. Πολλοί όμως ήταν οι σκηνοθέτες και οι σεναριογράφοι που αναμίχθηκαν, όλοι με διαφορετική οπτική. Ήταν το 1976 που προσεγγίσθηκε ο John Carpenter, αλλά επειδή ήταν ανεξάρτητος σκηνοθέτης, η Universal επέλεξε τον Tobe Hooper, με τον οποίο ήδη είχε συμβόλαιο. Οι παραγωγοί όμως δεν έμειναν ευχαριστημένοι από τις ιδέες του, και αναζήτησαν κάποιον άλλον, μεταξύ των οποίων ήταν κι ο John Landis, παγώνοντας εντέλει το σχέδιο. Ήταν η επιτυχία του sci-fi τρόμου Άλιεν του Ridley Scott που άναψε το πράσινο φως ξανά, κι ενώ είχε προηγηθεί και αυτή του Η Νύχτα με τις Μάσκες.
- Ο Carpenter ήταν διστακτικός ως προς το αν μπορεί να ξεπεράσει ποιοτικά την ταινία του 1951. Διαβάζοντας όμως την αυθεντική νουβέλα έδειξε ενδιαφέρον, συνδυάζοντας τη με το Δέκα Μικροί Νέγροι της Agatha Christie. Αλλά το 1980 παραλίγο να εγκαταλείψει οριστικά, όταν φοβήθηκε ότι το El Diablo, ένα προσωπικό στοίχημα για εκείνον, ήταν στα πρόθυρα να βγει από την EMI Films. Τότε ακούστηκαν ως αντικαταστάτες οι Walter Hill, Sam Peckinpah και Michael Ritchie, μέχρι που ο Carpenter επέτρεψε.
- Τα 200 χιλιάδες δολάρια που διατέθηκαν για τα ειδικά εφέ ήταν τα περισσότερα από κάθε άλλη ταινία με πλάσματα-τέρατα.
- Ο Kurt Russell είχε εμπλακεί με την ταινία πριν καν πάρει τον ρόλο. Φιλικά βοηθούσε τον Carpenter πάνω στις ιδέες του, παίρνοντας τον ρόλο λίγο πριν την έναρξη γυρισμάτων. Συζητήσεις είχαν ανεπιτυχώς προηγηθεί με τους Christopher Walken, Jeff Bridges, Nick Nolte, Sam Shepard, ενώ οι Tom Atkins και Jack Thompson ήταν στους τελικούς υποψήφιους. Σε διάφορα χρονικά σημεία, το στούντιο είχε έρθει σε επαφή και με τους Brian Dennehy, Kris Kristofferson, John Heard, Ed Harris, Tom Berenger, Scott Glenn, Fred Ward, Peter Coyote και Tim McIntire.
- Η μοναδική γυναικεία παρουσία στο καστ είναι η Adrienne Barbeau, σύζυγος του σκηνοθέτη, αλλά κι αυτή μονάχα ηχητικά ως η φωνή του κομπιούτερ.
- Το trailer συνόδευε την προβολή του Ε.Τ. ο Εξωγήινος, αλλά παρατηρήθηκε μια παγωμάρα από το κοινό. Αυτή βγήκε και στην κυκλοφορία του φιλμ, με τους θεωρητικούς να αναζητούν τους λόγους που η ταινία δεν συνδέθηκε με το κοινό. Η μία θεωρία ήθελε να μην μπορεί ο μέσος Αμερικανός να συμμεριστεί μια νιχιλιστική άποψη όπως αυτή που βγάζει η ταινία τη συγκεκριμένη εποχή, ενώ σίγουρα δεν βοήθησε και το R όταν την ίδια στιγμή παίζονταν το Πνεύμα του Κακού με χαρακτηρισμό PG. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να χάσει το συμβόλαιο του με τη Universal ο Carpenter, και να απογοητευτεί βαθιά. Οι αρχικές όμως αρνητικές κριτικές τείνουν με τα χρόνια να αναθεωρηθούν, ενώ η cult διάσταση του φαίνεται στις επιρροές που έχει προκαλέσει στο σύγχρονο Χόλιγουντ.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Θέλοντας η μουσική να έχει ευρωπαϊκή χροιά, ο Carpenter πέταξε ως τη Ρώμη για να πείσει τον Ennio Morricone να πάρει τη δουλειά. Μέχρι να επιστρέψει ο σκηνοθέτης στο Λος Άντζελες, ο ιταλός μαέστρος είχε ήδη έτοιμη μια κασέτα με μουσική από συνθεσάιζερ.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 20/9/2020
Το ότι ο Carpenter άφησε το στίγμα του στη συγκεκριμένη περίοδο, βγαίνει στον cult απόηχο που έχουν οι τότε δουλειές του. Ακόμα κι αν δεν είχε το βάρος ενός αντίστοιχου μεγάλου δημιουργού όπως, πχ, ο Scorsese, χρωματίζει με τόσο ιδιαίτερο τρόπο την εποχή της δόξας του, που σου είναι αδιανόητο να την ανακαλέσεις στη μνήμη δίχως αυτόν. Είναι το πώς αναζητούσε τρόπο να συνδυάζει αυτό που θέλει να δει το κοινό, σκάβοντας όμως μέσα του για να δημιουργήσει, κι όχι απλά να βρει κώδικες κοινού να κάνει τη δουλειά του. Και δυστυχώς, λίγοι είναι αυτοί που είχαν κι έχουν τόσα καντάρια δημιουργικό μεράκι στον πονεμένο αυτό χώρο αμέτρητων αποτυχιών.
Ο άξιος διάδοχος των μερακλήδων μπιμουβάδων του παρελθόντος, δεν αρκείται στη λατρεία που έχει στην ορίτζιναλ εκδοχή. Τη διανθίζει με το αλά Αγκάθα Κρίστι μυστήριο, που ανεβάζει τον πήχη της αγωνίας, αλλά και σε θέτει νοητά στη θέση των ηρώων. Είναι απίθανη η σύλληψη να ενώσει το φιλμ του 1951 με το Μακάβριοι Εισβολείς, μια εμμονή που θα του βγει έντονα και στο Ζουν Ανάμεσα μας, την έσχατη δημιουργική έκλαμψη ενός απογοητευμένου πλέον Carpenter. Η ιδέα του ότι ο δολοφόνος είναι ανάμεσα μας και φέρει τη μορφή ενός ανθρώπου που ως πριν ελάχιστο χρόνο εμπιστευόμασταν, είναι η ιδανική αναπαράσταση μιας εποχής που η Αμερική μεταμορφώνονταν από επαναστατικό πεδίο σε αντίστοιχο κυνηγών του χρήματος. Αυτός που ήταν δίπλα σου σε μια πορεία κατά του Βιετνάμ, τώρα ήταν γιάπης του συστήματος στη Γουόλ Στριτ…
Ο Carpenter όμως δεν ολοκληρώνει τις προθέσεις του, από το σημείο που αφήνει τις επιρροές του να κατακλύσουν το έργο του. Έχει φανερά τόσο λατρέψει το πρόσφατο Άλιεν, που δεν τολμάει να το παραλλάξει περισσότερο από την αντικατάσταση του διαστημικού άπειρου με το απέραντο χιόνι. Έτσι, χάνει την επαφή με την αυθεντική σύνθεση, με τις εσωτερικές συγκρίσεις να τον αδικούν, αν όχι να τον μειώνουν. Ίσως δε η απόφαση να εξοντώσει έναν προς έναν τους ήρωες του, να μην είναι απόρροια αυτού που τότε αποκαλέστηκε νιχιλισμός, αλλά η δική του εκδοχή για το φινάλε του αριστουργήματος του Scott.
Έτσι όμως γράφτηκε η εποποιία μιας εποχής που δεν είχε ακόμα παραδοθεί στις σημερινές ευκολίες των ειδικών εφέ, και τιμούσε τον κόπο που χρειάζονταν το εξωπραγματικό για να βγει ολοζώντανο και με ρεαλισμό στις οθόνες. Και για αυτό κάποιες παρόμοιες δημιουργίες δεν έχουν γεράσει, και κερδίζουν ολοένα και περισσότερους θαυμαστές με τα χρόνια. Είναι εκείνη η εποχή για το εμπορικό σινεμά (1968-μέσα των 1980) που στο μέλλον θα αναγνωρίζουμε ότι γράφονταν η κλασική του ιστορία.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
