Δωρητής Σπέρματος (2010)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Κάσι, μια έξυπνη, αστεία και αξιαγάπητη γυναίκα, παρά τις αντιρρήσεις του καλύτερου της φίλου αποφασίζει να αποκτήσει μόνη ένα παιδί, φυσικά με τη… μικρή βοήθεια ενός γοητευτικού δωρητή σπέρματος. Τα σχέδια της Κάσι όμως ανατρέπονται εν αγνοία της τελευταία στιγμή, εξαιτίας μιας μικρής αλλαγής: ο δότης τελικά είναι κάποιος άλλος, πράγμα που δεν θα αποκαλυφθεί παρά μόνο 7 χρόνια αργότερα.

Σκηνοθεσία:

Josh Gordon

Will Speck

Κύριοι Ρόλοι:

Jason Bateman … Wally Mars

Jennifer Aniston … Kassie Larson

Thomas Robinson … Sebastian Larson

Patrick Wilson … Roland Nilson

Juliette Lewis … Debbie Epstein

Jeff Goldblum … Leonard

Caroline Dhavernas … Pauline

Scott Elrod … Teddy Declan

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Allan Loeb

Παραγωγή: Albert Berger, Ron Yerxa

Μουσική: Alex Wurman

Φωτογραφία: Jess Hall

Μοντάζ: John Axelrad

Σκηνικά: Adam Stockhausen

Κοστούμια: Kasia Walicka-Maimone

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Switch
Ελληνικός Τίτλος: Δωρητής Σπέρματος

Σεναριακή Πηγή

Διήγημα: Baster του Jeffrey Eugenides.

Παραλειπόμενα

Το διήγημα του Jeffrey Eugenides, το οποίο ενέπνευσε την ιστορία, εκδόθηκε το 1996 στο περιοδικό The New Yorker.
Τελευταία ταινία της Miramax από το 1993 και την περίοδο που τη διανομή της είχε αναλάβει η Disney.
Η διάσημη τηλεπερσόνα Diane Sawyer δήλωσε ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα που χρησιμοποιήθηκε για μια “περίεργη” -το λιγότερο- σκηνή.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 29/9/2010

Από τους δύο δημιουργούς του Ξεπατινάζ θα περίμενε κανείς ακόμα μια κωμωδία. Τα τρία ενδιάμεσα χρόνια φαίνεται πως τους σοβάρεψαν, χωρίς όμως να τους διορθώσουν ποιοτικά (για την ακρίβεια, το αντίθετο έγινε). Το Δωρητής Σπέρματος είναι μια ενήλικη δραματική κομεντί που φοβάμαι πως θα ικανοποιήσει πολύ λίγους. Οι λίγοι αυτοί έχουν εντρυφήσει στο ύφος των αμερικανικών σίριαλ και δη των λιγότερο πετυχημένων. Δεν εννοώ πως μια ταινία που λανσάρεται ως κομεντί πρέπει αναγκαστικά να έχει γέλιο, αλλά να μπορεί να το αντικαταστίσει με κάτι εξίσου προσοδοφόρο. Στην προκειμένη, δεν το κάνει.

Αρχικώς, δεν γίνεται καλή χρήση χρόνου ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές. Ο Bateman (που από την αρχή δεν μου γέμισε το μάτι) παίρνει πάνω του όλη την ταινία, αφήνοντας τα «κοκαλάκια» στην Aniston. Κι ενώ αυτός δεν πείθει ποτέ κωμικά (υποτίθεται ότι είναι ο κωμικός χαρακτήρας, ελλείψει άλλου), αυτή μοιάζει εκτός ταινίας όταν εμφανίζεται μόνη της. Ως δραματική κομεντί, δεν κάνει τίποτα για να επεκτείνει τις κοινωνικές παραμέτρους του θέματος της, ή, τουλάχιστον, τους χαρακτήρες. Όλα χαλαρά, όλα στο ρελαντί και καμία έκρηξη πριν το προβλεπόμενο (πολύ προβλεπόμενο, όμως…) φινάλε. Χάνει και το ρομαντικό στοιχείο με το να παραγκωνίζει την καλιφορνέζα ηθοποιό, κι εντέλει λειτουργεί ως μια θέαση «ριλάξ». Να πω και… «don’t do it»;

Βαθμολογία: